Teraźniejsza Prawda nr 490 – 2004 – str. 44
TP nr 299, str. 52 i 53) jako stanowiącym typ „Godnych” (E12, str. 517; E15, str. 528; porównaj z P ’60, str. 45; „63, str. 45,46) wskazując w ten sposób, że Starożytni Godni są reprezentatywnie obecni w Młodocianych Godnych, tak jak to ma miejsce w obrazie Elizeusza (E4, str. 327). Ziemia na wschód od Jordanu, od rzeki Arnon na północ łącznie z częścią Galaadu, była dana w dziedzictwo pokoleniom Rubena i Gada przedstawiając dziedzictwo Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii.
(53) Kogo więc przedstawia druga połowa pokolenia Manasesa, ta która dziedzictwo otrzymała z pozostałymi dziewięcioma pokoleniami po zachodniej stronie Jordanu? Skoro (a) ona była częścią dziesięciu pokoleń; skoro (b) jej dziedzictwo było po zachodniej stronie Jordanu, zamiast po wschodniej stronie (przedstawiającej ostateczne dziedzictwo w duchowym królestwie); skoro (c) była częścią pokolenia Manasesa i dlatego bardziej niż każde inne pokolenie była blisko spokrewniona z pierwszą połową tego pokolenia po wschodniej stronie Jordanu (która to połowa jest typem Godnych); i skoro (d) antytypicznie pomiędzy wszystkimi należącymi do Kościoła, prawdziwego lub nominalnego, zbliżającego się do Tysiącletniego Królestwa, nikt z niespłodzonych z Ducha nie jest tak blisko spokrewniony z Młodocianymi Godnymi w ich doświadczeniach związanych z poświęceniem i ich walce przeciwko grzechowi, błędowi, samolubstwu i światowości jak Poświęceni Obozowcy Epifanii wierzymy, że druga część pokolenia Manasesa, która uzyskała swoje dziedzictwo razem z dziewięcioma pokoleniami po zachodniej stronie Jordanu, stosownie obrazuje Poświęconych Obozowców Epifanii, którzy jeśli pozostaną wierni w swoim poświęceniu, będą mieli najwyższe stanowisko wśród quasi-wybranych, a zatem najwyższe stanowisko wśród wszystkich restytucjonistów, następne w zaszczycie, stanowisku i służbie po Młodocianych Godnych.
RODZINY ANTYTYPICZNEGO GALAADA
(54) 4Mojż. 26:30-34; Joz. 17:2-6. Te teksty Pisma Świętego opisują rodziny męża Galaada, syna Machira a wnuka Manasesa oraz ich dziedzictwo po zachodniej stronie Jordanu wśród dziewięciu i połowy pokolenia jako różnego od dziedzictwa dwóch i połowy pokolenia po wschodniej stronie Jordanu obejmującego ziemię Galaad. W TP nr 299, str. 58-60 mąż Galaad zdaje się przedstawiać całą część restytucyjnej klasy Poświęconych Obozowców Epifanii, najwyższej klasy z quasi-wybranych. Jego sześciu synów – Abiezer, Helek, Esryjel, Sychem, Semida i Hefer – oraz ich rodziny wydają się przedstawiać sześć ogólnych grup tych, którzy ostatecznie będą z tej klasy w związku z otrzymaniem przez nich ich tysiącletniego i potysiącletniego dziedzictwa, najwyraźniej zgodnie z sześcioma kontynentalnymi obszarami, na których oni się rozwijali – w Azji, Afryce, Ameryce Południowej, Australii, Europie i Ameryce Północnej.
CÓRKI SALFAADA
(55) Wśród tych, którzy stanowią rodzinę Galaada, są wymienione córki Salfaada, występujące w 4Mojż. 26:33; 27:1-11; 36; Joz. 17:3-6. Wiele próbnie usprawiedliwionych jednostek rozpoczyna jako części antytypicznych córek Salfaada, ale ostatecznie się nie poświęca. Pomimo tego liczni pozostają lojalni wobec Jezusa jako Zbawiciela i wobec sprawiedliwości i tak stają się niepoświęconymi (quasi-wybranymi. Ci, którzy w są ostatecznie przedstawiani przez córki Salfaada, mają pięć następujących rozpoznawczych cech: (a) Są to pokorni, zgłodniali Prawdy próbnie usprawiedliwieni, ostatecznie po 16 września 1954 roku poświęceni, ale nie wybitni wodzowie z klasy Poświęconych Obozowców Epifanii, ponieważ ci wodzowie są pokazani oddzielnie jako występujący z prośbą do Boga i Chrystusa w związku z dziedzictwem antytypicznych córek w Królestwie (4Mojż. 36:1-4). (b) Mają oni symbolicznych ojców, którzy utracili Prawdę przynajmniej w kilku ważnych zarysach, (c) Uznali to w pewnej mierze, (d) Usiłują coś uczynić w tej sytuacji – oni szczególnie dociekają i proszą Pana w związku z prawdą dotyczącą ich wiecznego dziedzictwa, (e) W końcu stają się oświeconymi Epifanią, a wielu z nich przychodzi do Prawdy Epifanii. Pięć córek antytypicznego Salfaada we wszystkich krajach, w skończonym obrazie znajdzie się w pięciu różnych gatunkowo grupach, w skali wzrastającej, najwyraźniej odpowiednio do ich rozwoju na podobieństwo Chrystusa, począwszy od posiadających najniższy stopień podobieństwa Chrystusowego aż do posiadających najwięcej tego podobieństwa (Machla, słaba lub tańcząca; Noa, wędrująca; Hegla, kuropatwa; Melcha, królowa; Tersa, rozkosz). Wszyscy ci obozowcy powinni żarliwie starać się o rozwijanie w coraz większym stopniu podobieństwa Chrystusowego i stopniowo stawać się członkami grupy o najwyższym rozwoju tak, aby stać się szczególną rozkoszą Jehowy.
INNY OBRAZ OSTATECZNEJ NATURY I DZIEDZICTWA QUASI-WYBRANYCH
(56) Obraz kapłanów, Lewitów i pozostałych Izraelitów dotyczący ich dziedzictwa w Chanaanie jest także w związku z tym pomocny. Jednakże wskazuje on na klasy wybrane, których typem są Lewici nie mający dziedzictwa w ziemi, natomiast obraz z 4Mojż. 32 przedstawia wybranych pokazanych w typie dwóch i połowie pokolenia Izraelitów mających dziedzictwo w ziemi, chociaż po wschodniej stronie Jordanu i oddzielonych od dziedzictwa pozostałych 9½ pokolenia. Tę różnicę zachowajmy w pamięci. Teksty w 4Mojż. 3:6-8; 1:4954; 3:23, 29, 35, 38, 40-51; Żyd. 12:23 dowodzą, że istnieją tylko cztery klasy tysiącletnich pierworodnych, które ostatecznie otrzymają duchową naturę. Przedstawiają ich kapłani (Maluczkie Stadko) i trzy grupy tysiącletnich Lewitów – Kaatyci (Starożytni Godni), Meraryci (Wielka Kompania) i Gersonici (Młodociani Godni). Żadna z tych klas nie miała dziedzictwa