Teraźniejsza Prawda nr 490 – 2004 – str. 43
próbnie usprawiedliwionych quasi-wybranych, włączając Poświęconych Obozowców Epifanii, podczas gdy gałęzie mirtowe przedstawiają Młodocianych Godnych.
„TEGO CO USTANIE”
(47) Zach. 11:16: Jak wykazano w E6, str. 172-188 zdają się tu być wymienione cztery klasy ludu Bożego – Maluczkie Stadko („nie będzie obłąkanych – w oryginale 'odciętych’ – nawiedzał”), Młodociani Godni („jagniątek – w oryginale 'młodego’ – szukał”), Wielka Kompania („złamanego”) i próbnie usprawiedliwieni, którzy się nie poświęcili („tego, co ustanie”). Ci z czwartej klasy, którzy pozostaną lojalni wobec okupu i sprawiedliwości, będą quasi-wybranymi. Wierzymy, iż głupim i nie przynoszącym pożytku pasterzem z wierszy 15-17, jest J. F. Rutherford, który w procesie chwytania w swe ręce władzy stopniowo coraz bardziej oddalał się od większości nauk Prawdy i praktyk danych przez Pana za pośrednictwem brata Russella. J. F. R. nie służył, nie pocieszał i nie usiłował pojednać się z tymi, którzy opierali się jego uzurpacjom, ani nie starał się o Młodocianych Godnych (ponieważ zaprzeczał ich istnieniu – E4, str. 336-340), nie uzdrawiał Wielkiej Kompanii (gdyż zaprzeczał jakoby była klasą duchową), ani nie karmił próbnie usprawiedliwionych (zaprzeczał bowiem istnieniu takiej klasy – E4, str. 341-354).
(48) Obecnie rozważymy kilka zarysów dowodów mających związek tak z potysiącletnim jak i z tysiącletnim dziedzictwem (quasi-wybranych.
TYSIĄCLETNIA I POTYSIĄCLETNIA ANTYTYPICZNA MARIA
(49) W 2Moj. 15:1-21 jest podany typ chóru Alleluja, symbolicznych niebios i ziemi, rozpoczęty po zniszczeniu upadłych aniołów i odstępczych ludzi przy końcu Małego Okresu. Mojżesz (w. 1) jest typem Jezusa i Kościoła jako natchnionego Boskiego kompozytora tego cudownego hymnu zbawienia. Synowie Izraelscy łączący się w tej pieśni są typem Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych oraz Wielkiej Kompanii i bardzo prawdopodobnie także pokutujących i odrodzonych aniołów. Tak więc są cztery, a prawdopodobnie pięć duchowych klas, które połączą się w tym chórze Alleluja w niebie.
(50) Z drugiej strony Maria i pozostałe niewiasty Izraelskie (w. 20 i 21) są typem dwóch ziemskich klas: Maria prowadząca niewiasty w śpiewaniu tej pieśni jest typem (quasi-wybranych, szczególnie Poświęconych Obozowców Epifanii i „wierzących Żydów, którzy w czasach Starego Testamentu nie byli wierni na tyle, by stać się Starożytnymi Godnymi, ani w Wieku Ewangelii dostatecznie wiernymi, by zostać przeniesionymi z Mojżesza do Chrystusa … i wierzących pogan w Wieku Ewangelii, którzy choć wierni do śmierci w usprawiedliwieniu nie poświęcili się”. Pozostałe niewiasty przedstawiają niewybranych „niewierzących Żydów i pogan z czasów przedtysiącletnich, którzy będą wierni jako restytucjoniści”. Jak Maria przewodziła w śpiewie pozostałym niewiastom, które po niej powtarzały refren, tak quasi-wybrani, pierwszorzędna klasa restytucjonistów, szczególnie Poświęceni Obozowcy Epifanii, poprowadzą w chórze Alleluja na ziemi, a niewybrani, drugorzędna klasa restytucjonistów, będą po nich powtarzać śpiewając ten wspaniały hymn (Obj. 5:13; zobacz szczegóły w E11, str. 276-296). Ten bliski związek między quasi-wybranymi, szczególnie Poświęconymi Obozowcami Epifanii a Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi w ich tysiącletniej służbie jest pokazany w tym, iż o Marii jest mowa jako o siostrze Aarona (w. 20), gdyż Aaron na czas Tysiąclecia i Mały Okres jest typem Godnych jako mówczych narzędzi Chrystusa wśród ludzi (str. 292, 293). Antytypiczna Maria, quasi-wybrani, szczególnie Poświęceni Obozowcy Epifanii, będą specjalnymi pomocnikami, symboliczną siostrą Starożytnych i Młodocianych Godnych, antytypicznego Aarona.
DRUGA POŁOWA POKOLENIA MANASESA
(51) W E4, str. 450 i 451 br. Johnson wykazał, że dziedzictwo 2½ pokolenia po wschodniej stronie Jordanu (4Moj. 32; Joz. 1:12-15) jest typem tysiącletniego i potysiącletniego dziedzictwa Maluczkiego Stadka (Ruben [oto syn], pierworodny), Wielkiej Kompanii (Gad [szczęście, wojsko] – 1Moj. 30:11; 49:19; Izaj. 65:11) i Młodocianych Godnych (połowa pokolenia Manasesa [powodujący zapominanie]). „Starożytni Godni [jako osoba] zostali całkowicie opuszczeni w tym obrazie z następującego powodu: Umiejscowienie tego typu z konieczności wyklucza Starożytnych Godnych [jako osobę] z obrazu, ponieważ Izrael zbliżający się do ziemi Chananejskiej stanowi typ Kościoła, prawdziwego i nominalnego, zbliżającego się do Królestwa tysiącletniego. Ten fakt pokazuje, że Starożytni Godni [jako osoba] są z tego obrazu wyłączeni. Skoro jednak oni i Młodociani Godni stanowią dwie połowy klasy, która otrzyma lepsze zmartwychwstanie i godność książąt na całej ziemi i skoro Młodociani Godni są częścią Kościoła w szerokim zastosowaniu tego słowa, to Starożytni Godni bardzo trafnie stanowiliby antytyp połowy pokolenia Manasesa, którego dziedzictwo leżało na wschód od Jordanu. Jednakże z powodu podanego powyżej [mianowicie, że Starożytni Godni nie należą do Kościoła, prawdziwego lub nominalnego, zbliżającego się do tysiącletniego Królestwa] nie powinniśmy wnosić, by druga połowa pokolenia Manasesa miała stanowić typ Starożytnych Godnych [kursywa nasza]. Druga połowa pokolenia Manasesa i dziewięć pozostałych pokoleń Izraela oznacza dziesięć pokoleń będących typem całej klasy restytucyjnej [kursywa nasza]. Dziesięć jest liczbą doskonałości czyli zupełności dla natur niższych od Boskiej”.
(52) Następnie brat Johnson napisał o połowie pokolenia Manasesa z jego dziedzictwem na wschód od Jordanu (w ziemi Galaad, Argob i Basan – 5Moj. 3:13;