Teraźniejsza Prawda nr 490 – 2004 – str. 42
„PANIEN BEZ LICZBY”
(42) Pieśni 6:7: Biblia używa określenia panna do przedstawienia ludu poświęconego (Ps. 45:15, 16; Mat. 25:1-13; Obj. 14:4; Pieśni 1:3; 6:7; E17, str. 284). W okresie Epifanii po 1954 roku, po ostatecznym zabraniu Maluczkiego Stadka, pozostają jeszcze trzy poświęcone klasy dopełniające swego biegu w tym życiu – Wielka Kompania, Młodociani Godni i Poświęceni Obozowcy Epifanii, którzy są najwyższą klasą z quasi-wybranych. Wydaje się, iż trzy grupy kobiet pozostających w specjalnych związkach z Salomonem przedstawiają te klasy. W antytypie członkowie Wielkiej Kompanii, którzy są nowymi stworzeniami, w duchowej fazie Królestwa, są – następni po Maluczkim Stadku – w najbliższej relacji z antytypicznym Salomonem (naszym Panem). Dlatego oni w swoich 60 podziałach odpowiednio są przedstawieni przez 60 królowych Salomona, które spośród odnośnych trzech grup niewiast były z nim w najbliższym związku. Następny stopień bliskości relacji obejmuje Młodocianych Godnych, dlatego oni w swoich 80 podziałach są przedstawieni przez 80 nałożnic Salomona, które pozostawały w następnym stopniu bliskości relacji z nim. Następny stopień bliskości relacji dotyczy Poświęconych Obozowców Epifanii, dlatego są oni dobrze przedstawieni przez panny, które łączył z Salomonem następny stopień bliskich relacji, chociaż nie były one w związku konkubinatu z nim. Ich stanowisko w inny sposób jest zobrazowane przez Izraelitów w obozie, które jest niższym stanowiskiem aniżeli stanowisko zajmowane przez członków Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych zobrazowanych przez Lewitów na dziedzińcu. I tak jak członkowie Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych są oni „bez liczby”, gdyż nie ma określonej liczby dla którejkolwiek z tych trzech klas (szczegóły zobacz w P ’72, str. 76).
(43) Izaj. 35:2: Podczas gdy między innymi rzeczami w 35 rozdziale Izajasza,, pustynia” i „miejsce leśne” mają bez wątpienia literalne zastosowanie, należy jednak zauważyć, że w E17, str. 330-332 (szczególnie str. 331 u góry) brat Johnson nadaje im także symboliczne znaczenie. On wskazuje, że w tym kontekście „wody” i „potoki” z wiersza 6 przedstawiają Prawdę Słowa Bożego i że „miejsce suche” z wiersza 7 przedstawia „to co było pozbawione Prawdy”. Podczas restytucji „pustynia rozraduje się i zakwitnie jako róża. Ślicznie zakwitnie i radując się weselić się będzie z wykrzykaniem; chwała Libanu [biały – aluzja do sprawiedliwości Królestwa] będzie jej dana, i ozdoba [wspaniałość] Karmelu [owocny – Starożytni i Młodociani Godni] i Saronu [równina – quasi-wybrani]. One [miliony odkupionych na ziemi] ujrzą chwałę PAŃSKĄ [w tym poetyckim paralelizmie 'chwała Jehowy’ odnosi się do wymienionej wcześniej 'chwały Libanu’] i ozdobę Boga naszego [paralelizm tutaj odnosi się wstecz do 'ozdoby Karmelu i Saronu’]” (porównaj E12, str. 518, 519).
(44) Wielka i chwalebna zmiana dla rodzaju ludzkiego jest tu opisana pod figurą spustoszonego obszaru pustynnego przekształconego w bujną roślinność, gdyż „wody na puszczy wynikną, a potoki na pustyniach” – podobnie jak miejsce suche ludzkość zostanie odświeżona i odmłodzona wodami Prawdy (porównaj Ps. 72:6), ponieważ Bóg chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i przyszli do dokładnej znajomości Prawdy (1Tym. 2:4; Jer. 31:34). Chwała Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, szczególnie jak będą się one objawiać w Starożytnych i Młodocianych Godnych (antytypiczna góra Karmel, która góruje i wznosi się ponad równiną Saronu) i quasi-wybranych (antytypicznego Saronu), będą widziane przez całą ludzkość (Izaj. 40:5), gdyż pod kierunkiem Starożytnych i Młodocianych Godnych quasi-wybrani nawrócą cały świat pogański do prawdziwej wiary i sprawiedliwości klasy restytucyjnej (Dz. 15:16, 17). Oczywiście równina Saronu nie była tak wyniesiona jak góra Karmel, ani quasi-wybrani nie będą tak wyniesieni jak Godni, którzy dostąpią „lepszego zmartwychwstania” (Żyd. 11:35; E 1, str. 268; E4, str. 330, 348-351, 425).
MIRT, AKACJA I SOSNY
(45) Izaj. 41:19: Poświęceni Obozowcy Epifanii i pozostali quasi-wybrani, jako dwie spośród siedmiu zbawionych klas rodzaju ludzkiego, są symbolizowani oddzielnie przez dwa spośród siedmiu rodzajów drzew wymienionych w zacytowanym tekście. Wyjaśniony w P '67,71-76, tekst i jego kontekst mają tysiącletnie zastosowanie (porównaj Ps. 107:35; Izaj. 35:6, 7; 44:3; Ezech. 36:25-27; E15, str. 559,560; E 17, str. 331 u góry). Cedry, wyborne cedry (akacja) i mirt z Izaj. 41:19 przedstawiają odpowiednio w skali wstępującej trzy klasy restytucjonistów, którzy będą mieli życie wieczne na ziemi – zbawionych niewybranych, quasi-wybranych i Poświęconych Obozowców Epifanii. Drzewo oliwne, jedlina, wiąz (w Biblii angielskiej KJV jest tu użyte słowo 'sosna” – Redaktor) i bukszpan przedstawiają odpowiednio w skali zstępującej cztery klasy wybranych, z których ostatecznie wszystkie otrzymają życie wieczne w niebie – Maluczkie Stadko, Starożytni Godni, Wielka Kompania i Młodociani Godni. Kiedy te klasy zostaną doprowadzone do swoich stanowisk tysiącletnich, to one, a szczególnie Maluczkie Stadko, przy pomocy pozostałych wybranych klas usuną pustynię, warunki pustynne wśród ludzkości (P ’67, str. 24, par. 3, 75).
(46) Neh. 8:15 wymienia pięć rodzajów gałęzi drzew używanych do budowy kuczek na święto kuczek. To przedstawia pięć klas w ich klasowych stanowiskach: Maluczkie Stadko (drzewo oliwne), próbnie usprawiedliwionych (sosna), Młodocianych Godnych (mirt), Wielką Kompanię (palma) i członków wtórej śmierci (drzewo gęste). Porównaj E 10, str. 183, 218; E6, str. 535. Obecny układ różni się nieco od tego u Izaj. 41:19. Gałęzie sosnowe przedstawiają tylko