Teraźniejsza Prawda nr 490 – 2004 – str. 38
przedstawiającą Boga wynika, że ona także jest typem przymierza – Nowego Przymierza – które Bóg ustanowi w Wieku Tysiąclecia,, po tych dniach”, tj. po Wieku Żydowskim i Ewangelii (Jer. 31:33; Żyd. 8:10 – E 6,str. 699), po zakończeniu działania zarówno Przymierza Sary i Hagary (Z 4309, kol. 2; zobacz E 6, str. 667-728, gdzie 21 argumentów dowodzi, że Nowe Przymierze nie działa w Wieku Ewangelii). Skutkiem tego potomkowie Abrahama z Ketury przedstawiają klasy (włączając (quasi-wybranych) i pod-działy klas, które będą rozwijane w Wieku Tysiąclecia pod Nowym Przymierzem. Dowodzi tego także Izaj. 60, który w sposób oczywisty stosuje się do Tysiąclecia, wymieniając pewnych członków z rodziny Ketury (w. 6)
(19) „Izaj. 60 podając obraz miasta – Syjonu (w. 14) – bezspornie opisuje tysiącletnie panowanie Chrystusa. Ta sama myśl w związku z Nowym Jeruzalem występuje w Obj. 21 roz. (E6, str. 716, 721, par. 1; P ’35, str. 76; E15, str. 681; E16, str. 140). Między innymi wersetami wiersze 4 i 13 – zobacz komentarz powyżej w par. (11) – jasno dowodzą, iż mowa jest tutaj o Chrystusie w czasie Tysiąclecia (zobacz także E17, str. 150, 148; D 638; E11 str. 293; P ’26, str. 118, kol. 2; ’29, str. 136, kol. 2; ’50, str.7; E1, str. 535,536; E 9, str. 24; E16, str. 138. Wiersz 13 wskazuje na trzy inne wybrane klasy przychodzące do „ciebie” – do Chrystusa (E4, str. 324). Wiersz 4 obrazuje quasi-wybranych z Żydów (porównaj w. 9; E17, str. 46) i z pogan przez wyrażenie „synowie” a przez wyrażenie „córki” – niewybranych, przychodzących do Chrystusa po błogosławieństwa restytucyjne pod Nowym Przymierzem (porównaj Izaj. 2:2, 3; Psalm 72, E 17, str. 315-320). Izaj. 60:5 pokazuje, że obejmuje to nawrócenie „zgrai morskiej”, niespokojnych mas (porównaj Obj. 21:1).
(20) Wiersz 7 wymienia Kedara i Nebajota dwóch najstarszych, stąd najważniejszych, synów Ismaela, którego dwunastu synów stanowi typ dwunastu pokoleń cielesnego Izraela (1Moj. 25:13-16). Ci dwaj synowie w tym tekście „przedstawiają dwie główne grupy tak jak one zostały określone w podzielonym królestwie: Izrael (dziesięć pokoleń pod zwierzchnictwem Efraima) i Juda (dwa pokolenia pod zwierzchnictwem Judy), właśnie tak jak to jest przedstawione w klasycznym ustępie o Nowym Przymierzu – Jer. 31:31-34 (E 6, str. 716). Podczas Wieku Ewangelii, gdy Chrystus był w procesie rozwoju, cielesny Izrael był odrzucony od łaski Boga (Gal. 4:29, 30; Rzym. 11:1-25), ale w Wieku Tysiąclecia, gdy On zawrze z nimi Nowe Przymierze, posiądą znowu Jego łaskę i zostaną przez Niego przyjęci] (w. 7; Rzym. 11:26-33).
(21) Rozważania te jasno pokazują, ze w 60 rozdziale Izajasza jest przedstawione tysiącletnie panowanie Chrystusa, gdy cielesny Izrael będzie błogosławiony przez Nowe Przymierze, które Bóg z nim zawrze (Jer. 31:31). Stąd wiersz 6 wymieniając, w tysiącletnim zastosowaniu, Madyjana, Efę i Sabę, trzech potomków Abrahama z Ketury, którzy tutaj wydają się reprezentować tych wszystkich, którzy będą rozwinięci w Tysiącleciu przez Nowe Przymierze (porównaj Psalm 72:10, 15 – E 17, str. 317, 318), jest dalszym dowodem, że Ketura przedstawia Nowe Przymierze. Przeto szesnastu wymienionych synów, wnuków i prawnuków Ketury (1Moj. 25:2-4, por. 1Kron. 1:32, 33) jest typem na klasy (włączając quasi-wybranych) i pod-działy tych klas, które zostaną rozwinięte przez Nowe Przymierze w Tysiącleciu. Wymieniamy tych szesnastu jak następuje:
| 1. Zamram | ||
| 2. Joksan | . Saba . |
|
| Dedan | Asurym Letusym Leumym |
|
| 3. Madan | ||
| 4. Midyjan | Hefa Hefer Henoch Abyda Eldaa |
|
| 5. Jesbok | ||
| 6. Suach | ||
(22) Obecnie pokażemy poszczególne klasy lub ich pod-działy, którym w Tysiącleciu matkować będzie antytypiczna Ketura, a które jak się wydaje są symbolizowane przez odnośne jednostki:
(23) Zamram (sławiony) pierworodny Ketury jest typem 70 najbardziej wybitnych Starożytnych i Młodocianych Godnych, którzy otrzymają najbardziej wyróżniające się stanowiska w ziemskiej fazie Królestwa podczas zawierania, pieczętowania Nowego Przymierza (2Moj. 24:1, 9; E 11, str. 405, 412).
(24) Joksan (łowca ptaków – zwycięzca upadłych aniołów) jest typem drugiej klasy rozwijanej przez Nowe Przymierze – Godnych w ogólności (porównaj E 6, str. 717; P ’38, str. 158, ostatni par.; ’50, str. 15, kol. 2). Jego synowie, Saba (przysięga) i Dedan (skromny) odpowiednio przedstawiają Starożytnych i Młodocianych Godnych. Trzej synowie Dedana stanowią typ trzech grup Młodocianych Godnych odpowiednio do podziałów lewickich, w których się rozwijali (E 4, str. 322, 323): („) Asurym {potężni) stanowi typ tych Młodocianych Godnych, którzy rozwijali się w stowarzyszeniu z Kaatytami, najwyższą spośród trzech grup lewickich; {b) Letusym {gnębieni) jest typem tych Młodocianych Godnych, którzy rozwijali się w grupie Merarytów, np. w Towarzystwie Strażnicy, gdzie z pewnością byli gnębieni; (c) Leumym {narody) stanowi typ Młodocianych Godnych rozwijających się w grupie Gersonitów, którzy w swojej pracy ewangelicznej mieli do czynienia z narodami. Te trzy grupy Młodocianych Godnych są także zobrazowane w trzech rzędach ciosanego kamienia otaczających zewnętrzny dziedziniec świątyni Salomona (1Król. 7:12; zobacz TP nr 164, str. 11 par. 2).