Teraźniejsza Prawda nr 488-489 – 2004 – str. 31
a w konsekwencji noc, która nadeszła po dniu (40 latach) żniwa (Mat. 20:8), wskazuje, że symboliczny dwunastogodzinny okres nocy następujący po dniu żniwa Paruzji (dwunastogodzinnego dnia 40 lat) musi być równej długości, dowodząc w ten sposób, że Epifania {w jej ograniczonym znaczeniu] ma podobnie długość czterdziestu lat, a pierwsza z nich jest nie tylko dniem, a druga nocą z tej przypowieści, lecz również dniem i nocą z Psalmu 91:5, 6; 121:6″ (Tom Par. 3, Dodatek, s. 383).
DWUKROTNY POBYT MOJŻESZA
DŁUGOŚCI CZTERDZIESTU DNI
(4) „Dwukrotny pobyt Mojżesza na górze długości czterdziestu dni obrazuje te dwa okresy: czterdzieści dni każdego pobytu obrazuje czterdzieści lat, czterdzieści Paruzję i czterdzieści Epifanię, góra przedstawia królestwo, na które klasa Chrystusa wchodziła z dwóch punktów widzenia, punktu widzenia Paruzji i Epifanii” (Tom Par. 3, Dodatek, s.383)- Podając więcej szczegółów na ten temat, brat Johnson napisał w P. ’26, s. 78, że „nie mamy powiedziane, którego dnia po zejściu z góry po swym drugim czterdziestodniowym pobycie na górze z Bogiem Mojżesz założył zasłonę na swą twarz (2Moj. 34:28-35), która to zasłona przedstawia Starożytnych Godnych (zobacz komentarze bereańskie). Gdyby opis ustalił ten dzień w stosunku do drugich 40 dni, wtedy moglibyśmy być całkiem pewni tego, kiedy zostanie ustanowiona ziemska faza Królestwa. Wszystko, co możemy wywnioskować z tego opisu z całą pewnością, to to, że jakiś czas po 1954 lub 1956 roku Starożytni Godni powrócą i zostanie ustanowiona ziemska faza Królestwa. Dopóki Słowo nie wyjaśni tej sprawy, strzeżmy się bycia w tej kwestii stanowczymi.”
(5) „40 lat wydaje się być biblijnym okresem próby na punkcie pewnych zasad, jak 40 letnia próba na puszczy, 40 letnie rządy Saula, Dawida i Salomona jako okresy próby, 40 lat prób żniwa Wieku Żydowskiego, Ewangelii i Tysiąclecia; przypuszczamy podobnie, że Wielka Kompania i Młodociani Godni, jako klasy, będą miały 40 lat – Epifanię [w jej ograniczonym znaczeniu; P. ’72, s. 23-27] – odłożoną jako szczególny okres próby pod względem zasad odnoszących się do nich” (Tom Ep. 4, s. 103; Tom Par. 3, Dodatek, s. 383).
Widzimy z tych pięciu dowodów, że rok 1954, 40 lat {po roku 1914 jest datą wyraźnie zaznaczoną w Piśmie Świętym oraz że brat Johnson miał wystarczający powód, by ogłosić, że powołanie do klasy Młodocianych Godnych wtedy się zakończy. „Po 1954 roku nie zostaną już pozyskani żadni Młodociani Godni” (Tom Ep. 10, s. 114). Na podstawie powyższego mamy solidne podstawy do poglądu, że powołanie do antytypicznych Lewitów na Dziedzińcu Epifanii jest zamknięte od 1954 roku.
Pytanie: 5. Kiedy rozpoczął się antytypiczny Przybytek?
Odpowiedź: Starożytni Godni z powodu swojej wiary w Boga i nadchodzącego Wybawiciela byli próbnie usprawiedliwieni (Ps. 32:1, 2; Rzym. 4:3-9). W przypadku Abla, Enocha, Noego, Abrahama i innych wczesnych Starożytnych Godnych dyspensacji sprzed potopu i Wieku Patriarchów, żyli oni jeszcze zanim miały miejsce typy (a co dopiero antytypy) Przybytku na początku Wieku Żydowskiego. Wielu innych Starożytnych Godnych żyło w Wieku Żydowskim, lecz wszyscy Starożytni Godni znajdowali się w domu wiary i byli traktowani w znaczeniu przyszłym jako antytypiczni Lewici (Cienie Przybytku 27; Tom Ep. 4, s. 405, 406).
POCZĄTEK ANTYTYPICZNEGO PRZYBYTKU
Jezus jako doskonały człowiek w wieku 30 lat znajdował się w stanie doskonałości, lecz antytypiczny Przybytek nie istniał przed jego poświęceniem, które miało miejsce, gdy miał on 30 lat, krótko przedtem jak przyszedł do Jana nad Jordan, aby się ochrzcić (Tom Ep. 15, s. 54). Jest to przedstawione jasno, logicznie i biblijnie w Tomie Ep. 8, s. 622-624, gdzie czytamy:
„Przybytek przedstawia Jezusa i Kościół jako Boskie miejsce zamieszkiwania, Boskie miejsce spotykania się z ludem i Boskie miejsce jego błogosławienia (Obj. 21:3-5). Zwykle przybytek na puszczy jest typem klasy Chrystusa podczas Wieku Ewangelii i jej doświadczeń upokorzenia, a świątynia Salomona jej doświadczeń uwielbienia Wieku Tysiąclecia. Jednak znajdujemy w Biblii słowo przybytek zastosowane również do jej działalności Wieku Tysiąclecia (Obj. 21:3-5), a słowo świątynia do jej warunków z Wieku Ewangelii (1Kor. 3:16, 17; 6:19; Ef. 2:20-22; 1Piotr 2:5; Obj. 11:19; 15:6, 8; 16:1).
„Antytypem przybytku z w. 15 [4Moj. 9] jest klasa Chrystusa podczas Wieku Ewangelii. Stąd dzień, w którym został wzniesiony przybytek przedstawia Wiek Ewangelii. Wznoszenie przybytku to mający miejsce w Wieku Ewangelii rozwój klasy Chrystusa jako Boskiego miejsca zamieszkiwania, spotykania się i błogosławienia ludu. Ten antytypiczny przybytek nie istniał przed poświęceniem się naszego Pana, kiedy zaczął istnieć antytypiczny dziedziniec, ołtarz miedziany i miedziana umywalnia, a także pierwsza zasłona i Najwyższy Kapłan schylający się pod nią. Jego spłodzeniu (z Ducha) towarzyszył początek istnienia anty-typicznej Świątnicy Świętej oraz jej świecznika, stołu z chlebami pokładnymi i złotego ołtarza. Wraz z Jego śmiercią zaczęła istnieć antytypiczna druga zasłona, a z Jego zmartwychwstaniem – antytypiczna skrzynia Arki i zostały dodane jej ubłagalnia, cherubiny i szekinach, sprawiając, że pojawiła się antytypiczna Świątnica Najświętsza w odniesieniu do Chrystusa.
ANTYTYPICZNY PRZYBYTEK – WAŻNE ZARYSY
„Wraz z Pięćdziesiątnicą zaczął istnieć antytypiczny dziedziniec, ołtarz miedziany, miedziana umywalnia i pierwsza zasłona, tak jak przedstawiają one Kościół, gdyż usprawiedliwione człowieczeństwo Kościoła zostało poświęcone [jako takie} i jednocześnie zaczęła istnieć antytypiczna Świątnica i jej świecznik, stół i ołtarz, tak jak przedstawiają Kościół, gdyż przez spłodzenie z Ducha pojawiły się pierwsze nowe stworzenia z Kościoła. Od tamtej pory, w miarę jak wchodziły w stan przybytku pozostałe części klasy Chrystusa, antytypiczny przybytek znajdował się w procesie wznoszenia. Wznoszenie zostało zakończone jeśli chodzi o przebywanie