Teraźniejsza Prawda nr 488-489 – 2004 – str. 8
| W tym najciemniejszym okresie średniowiecznego chrześcijaństwa, miłość prawdziwej religii, moralności i nauki emanująca z dworu króla Alfreda została zaszczepiona w nieoświeconym dotąd narodzie. |
okresie historii świata. Do wszystkich głównych wydarzeń tego roku potopu przypisane są zarysy chronologiczne wyjaśnione przez brata Johnsona na lata przed i w naszej erze, lecz pełna ich analiza nie jest naszym obecnym celem.
Krótko mówiąc, kruk, który został wypuszczony i przebywał na wolności obrazuje sekciarski ruch papistyczny w połowie ósmego wieku prowadzony przez misjonarza papieskiego Bonifacego, Anglika z hrabstwa Devonshire. Ruchowi temu poprzez prześladowanie wszelkiej opozycji udało się rozprzestrzenić wpływ papieski na całą Francję i Niemcy. Sam Bonifacy został później uśmiercony jako męczennik dla swojej sprawy usiłując nawrócić Fryzów, żeglarski lud germański zamieszkujący wyspy nieopodal dzisiejszej Holandii i Belgii.
Wypuszczenie gołębicy po raz pierwszy obrazuje ducha świętego w tym samym okresie wykonującego duchowe dzieło w ruchu antypapistycznym prowadzonym przez trzech wielkich misjonarzy: Adalberta – Franka, Wergiliusza, Irlandczyka i Klementa, Szkota. Jednak stan świata w tamtym czasie był taki, że duch święty działający w nich i przez nich nie był w stanie zrealizować swych celów. Ruch reformatorski jaki zapoczątkowali nie powiódł się, nie mogąc przetrwać prześladowczego ducha Bonifacego i Rzymu. Jest to zobrazowane w tym, że gołębica nie mogąc znaleźć miejsca oparcia dla swoich nóg wróciła do arki. (w. 9)-
Drugie wypuszczenie gołębicy jest widoczne w dziele ducha świętego na początku dziewiątego wieku w ruchu prowadzonym przez Klaudiusza z Turynu, Członka Gwiezdnego i księcia Tiatyrskiego okresu Kościoła. On i jego pomocnicy sprzeciwiali się absolutyzmowi papieskiemu i czczeniu bożków w kościele, lecz warunki na świecie wciąż były zbyt niesprzyjające, by to przedsięwzięcie się udało. Reformujący wpływ tego dzieła w większości zamarł, co zostało zobrazowane przez ponowny powrót gołębicy do Arki (w. 11). Działalność ducha świętego
Lecz wypuszczona po raz trzeci (w. 12), gołębica nie wróciła do Arki. Pozostała na wolności. Obrazuje to dzieło dokonane przez ducha świętego w Prawdzie i miłości przez Alfreda, króla Zachodniej Saksonii, a następnie władcę całej Anglii, ponieważ wprowadził on do swego królestwa oświeconą religię, edukację, prawo i porządek, tamując falę zła, jaka przelewała się przez cały kraj.
Alfred hamował także szkodliwy wpływ Rzymu. To prawda, że przez kilka lat przesyłał dary i daniny, ale później tego nie robił, a co istotne, w jego testamencie nie ma wzmianki o tym głównym mieście Kościoła Zachodniego czy o Papieżu. W czasie gdy „Dwór króla Alfreda był wyjątkowy pośród świeckich dworów w swojej czystości i porządku, dwór papieski wszedł w jeden z okresów swojego istnienia, gdy wybijał się pośród najbardziej nieczystych i bezładnych miejsc na obliczu znanej ziemi” (Alfred Bowker, „Alfred Wielki”, wyd. 1899, s. 110, 111). W tym najciemniejszym okresie średniowiecznego chrześcijaństwa, miłość prawdziwej religii, moralności i nauki emanująca z dworu króla Alfreda została zaszczepiona w nieoświeconym dotąd narodzie (Tom Ep. 10, s. 59)-
Rozgłos o jej sukcesie był taki, że wzniósł pochodnię nadziei i wolności, która jaśniała w całej Europie i oświecała umysły innych w całym znanym świecie. Był to znak, że klątwa ustępuje i świat już nigdy nie był taki sam – antytypiczna gołębica znalazła suchy grunt, na którym mogła postawić nogi i była wolna!
WPŁYWY HISTORYCZNE I GEOGRAFICZNE
Wpływy historyczne i geograficzne działające w życiu Alfreda pokazują, jak Bóg nadzoruje, a czasem zmienia sprawy narodów na przestrzeni wieków, aby zrealizować swoje cele. Alfred wstąpił na tron w czasie, gdy ciemności okrywały ziemię, a „zaćmienie narody” (Iz. 60:2). Był to czas, kiedy wielkoduszność, tak rzadka w każdym czasie wśród upadłego rodzaju ludzkiego, znajdowała się w stanie zapaści wszechczasów.
Dla wszechstronnego zrozumienia musimy wrócić do o wiele wcześniejszych czasów, gdy Anglia istniała pod nazwą „Albion”. Jej mieszkańcy, Brytowie, byli gałęzią tej wielkiej rasy celtyckiej, która przywędrowała ze starożytnej ojczyzny na wschód od Morza Kaspijskiego i rozprzestrzeniła się po środkowej i zachodniej Europie zanim Republika Rzymska urosła w potęgę w szóstym wieku p.n.e.
W miarę upływu czasu cała ziemia, która obecnie jest Anglią i Walią została podzielona pomiędzy dziewięć z tych plemion celtyckich tworzących luźną federację swoich terytoriów. Lecz układ ten nie był przystosowany do zorganizowania zjednoczonej obrony przed atakiem z zewnątrz, i w końcu sytuację tę wykorzystała inwazja sił rzymskich, która w pierwszym wieku z powodzeniem wylądowała na południowym wschodzie kraju i z czasem przejęła całość ziem, które dziś nazywamy Anglią.