Teraźniejsza Prawda nr 487 – 2003 – str. 62
2. Jak duch święty działa w niespłodzonych z ducha ludziach obecnie?
Słowo duch jest używane w Piśmie świętym w wielu różnych znaczeniach, z których dwa obecnie omówimy:
(1) Boska moc i
(2) Boskie usposobienie w Nim, w Jezusie, w Kościele i we wszystkich poświęconych.
Chociaż działanie ducha świętego na każdą poświęconą klasę ludu Bożego zawiera oba z powyższych znaczeń, to działa nieco inaczej w jednych klasach niż w innych. Jezus i jego naśladowcy z Wieku Ewangelii otrzymali zarówno spłodzenie jak i pomazanie duchem świętym.
Co oznacza dla obecnych poświęconych otrzymanie ducha świętego w znaczeniu (1) – Boskiej mocy? Oznacza ono, że Bóg daje im moc:
– poznania jaka jest Jego wola dla nich do wykonania w Jego służbie
– poznania jak wykonywać Jego wolę w Jego służbie
– posiąść zdolność wykonywania Jego woli w Jego służbie.
Każdy z nas, jeśli pilnie obserwujemy Boskie działanie w naszym życiu powinien być w stanie dostrzec Jego moc na nas, szczególnie jak od czasu naszego poświecenia On poprzez swoje Słowo, ducha i opatrzności udzielał nam znajomości, wskazówek i zdolności pełnienia Jego woli.
BOSKIE USPOSOBIENIE W JEGO LUDZIE DZIŚ
Zanim omówimy co znaczy dla obecnych poświęconych otrzymanie ducha świętego w znaczeniu (2) – Boskiego usposobienia – zdefiniujmy najpierw usposobienie. Jest to: naturalny lub nabyty umysłowy, moralny i religijny charakter osoby:
– umysłowy charakter jest myśleniem jednostki: postrzeganiem, zapamiętywaniem i rozumowaniem.
– moralny charakter oznacza uczucia i wolę w stosunku do bliźnich
– religijny charakter odnosi się do uczuć i woli w stosunku do Boga, Chrystusa i dobrych zasad (Prawdy i jej ducha).
Taki charakter może być dobry, zły lub obojętny, lecz my używamy go tutaj w znaczeniu dobrego usposobienia.
Dobre usposobienie w ludzie Bożym ma swój początek zaraz po usprawiedliwieniu a przed poświęceniem. Ponieważ sprawiedliwość jest główną motywującą zasadą w usprawiedliwionym życiu, można słusznie powiedzieć, że usprawiedliwieni są. poświęceni sprawiedliwości. Bóg przez ich doświadczenia usiłuje szczególnie rozwijać ich w wierze [sprawiedliwości. W miarę jak czynią postępy, wzrastają w wierze i w dwóch zarysach sprawiedliwości: pobożności (miłości obowiązkowej do Boga i Chrystusa) oraz miłości braterskiej (miłości obowiązkowej do bliźniego). I poprzez te trzy zalety zaczynają oni rozwijać wszystkie inne zalety chrześcijańskiego charakteru, takie jak nadzieja, samokontrola, cierpliwość i inne – wszystkie zalety chrześcijańskiego charakteru kontrolowane przez sprawiedliwość. Poza tym pielęgnują oni coraz większą nienawiść do grzechu i błędu oraz coraz większą miłość do prawdy i sprawiedliwości.
Nawet po poświęceniu Bogu, postęp w tym rodzaju wiary i sprawiedliwości jaki właśnie opisaliśmy musi trwać nadal.
GŁÓWNA ZASADA MOTYWUJĄCA W POŚWIĘCENIU
Boskie usposobienie w Jego ludzie wznosi się na wyższy poziom po poświęceniu, gdyż główną zasadą motywującą w poświęceniu jest miłość. Poświęcenie Bogu, czy też poświęcenie uświęcenia można zdefiniować jako niesamolubną dobrą wolę, która usiłuje czynić Boską wolę ofiarniczo. Oznacza to śmierć dla siebie i świata a życie dla Boga – w badaniu, głoszeniu i praktykowaniu Boskiego Słowa oraz w czujności i modlitwie w harmonii z Jego Słowem. W poświęceniu łaski chrześcijańskiego charakteru są rozwijane w zgodzie z niesamolubną dobrą wolą. (Zalety chrześcijańskiego charakteru kontrolowane przez miłość nazywane są łaskami).
3. 1 Kor. 2:13 brzmi: „O których też mówimy, nie temi słowy, których ludzka mądrość naucza, ale których Duch Święty naucza, do duchownych rzeczy duchowne stosując.” Co oznacza „do duchownych rzeczy duchowne stosując”?
Zanim przestudiujemy wyrażenie, o którym mowa, rozważymy kontekst, który obejmuje wersety 10- 16. W tych wersetach słowo „Duch” oznacza Boskie usposobienie w znaczeniu intelektualnych zdolności postrzegania, zapamiętywania i rozumowania. Oto krótkie wyjaśnienie każdego wersetu:
Werset 10: Bóg udziela swemu poświęconemu ludowi znajomości, zrozumienia i oceny głębokich rzeczy z Jego Słowa przez używanie przez niego swoich intelektualnych zdolności (ducha Bożego) w badaniu Jego Słowa.
Werset 11: Każdy wie, co jest w jego własnym umyśle (jego myślach, woli i planach) – rzeczach, których nikt inny nie może znać, chyba że ta osoba zdecyduje się je wyjawić. To samo odnosi się do Boga. Nikt nie może znać Jego myśli, woli i planów, chyba że Bóg je objawi, co w jakimś stopniu czyni tylko dla swego poświęconego ludu, który ma Jego ducha i jest w harmonii z Nim.
Werset 12: Bóg nie dał swemu ludowi ducha (usposobienia, umysłu) świata, lecz Swego ducha, a to w celu zrozumienia i oceniania głębokich rzeczy na temat Jego charakteru i Planu.
Werset 13: Bóg przez Swego ducha nie tylko daje swemu ludowi znajomość i ocenę Swoich głębokich rzeczy, lecz również zdolność wyjaśniania tych głębokich rzeczy innym, którzy mają Jego ducha.