Teraźniejsza Prawda nr 487 – 2003 – str. 54
| Miasta ucieczki reprezentują Chrystusa… w którym jedynie można znaleźć odpuszczenie dla grzesznika adamowego, reprezentowanego w nieumyślnym zabójcy. |
z góry i którą świat w słusznym czasie w Królestwie uzna i wyzna, że lud Pański to lud mądry i wyrozumiały (werset 6). „7, 8, R.S.V.; Mat. 21:43; 1Piotr 2:9).
Mojżesz kontynuuje swe napomnienie ostrzeżeniem, by nie zapominać o wielkich wydarzeniach przy Horebie (wersety 9-14) i by nie popadać w bałwochwalstwo (wersety 15-24); i kończy groźbą rozproszenia wśród pogan jako kary za odstępstwo oraz obietnicą odrodzenia w „dniach późniejszych”, jeśli będą pokutować i zwrócą się z powrotem ku swemu Bogu przymierza (wersety 25-31), a także powodem tej groźby i obietnicy zaczerpniętym z historii nie mającego precedensu cudownego Boskiego postępowania z nimi (wersety 32-34), w celu umocnienia ich w wierności Jemu, jedynemu autorowi ich zbawienia (wersety 35-40). Jest to naprawdę wspaniałe proroctwo odnoszące się do cielesnego Izraela.
W antytypie Jezus teraz przy końcu Wieku Ewangelii, szczególnie przez swych Posłańców Paruzji i Epifanii ostrzega swój lud, by nie zapominał o Boskim cudownym postępowaniu z nim w sprawach Królestwa (wersety 9-14). Nakazuje mu, a przezeń prospektywnie swojemu ludowi z okresu Tysiąclecia, nie oddawać najwyższej czci żadnej osobie na ziemi czy w niebie, ani żadnemu dziełu czy teorii ludzkiej odnoszącej się albo do rzeczy ziemskich albo do rzeczy niebiańskich, lecz zawsze pamiętać o przymierzu Jehowy, jego Boga (wersety 15-24). Lecz po tym, jak zostali ugruntowani w sferze Prawdy i jej ducha, jeśli staliby się niewierni Bogu i skazili się bałwanami (1Jana 5:21) On ześle im skutek błędów (2Tes. 2:10-12) i pośród przesiewań itd. rozproszy ich pomiędzy tymi, którzy służą innym bogom (wersety 25-28). Jednak jeśli będą pokutować i nawrócą się do Boga, znajdą go miłościwym i odpuszczającym, tak jak obiecał (wersety 29-31); gdyż nigdy odkąd Bóg stworzył człowieka na ziemi, nie było takiego cudu jak Nowe Stworzenie, święty naród, wybrany spośród ludzi, do którego Bóg przemówił z takim oświeceniem, choć pośród surowych prób i wybawił przez Chrystusa Jezusa w tak cudowny sposób (wersety 32-34). Jezus przypomniał swemu ludowi Wieku Ewangelii, że Boskie objawienie dla niego i jego potężne wybawienie od wszystkich wrogów ma na celu przekonanie go, że On jest Wszechmogącym, jedynym prawdziwym Bogiem, zasługującym na jego cześć i pełne oddanie i że z tego powodu powinien okazywać Mu zupełną wierność i żyć w harmonii z Prawdą i jej duchem (wersety 35-40).
MIASTA UCIECZKI
Tak kończy się pierwsze z trzech pożegnalnych przemówień Mojżesza. Opis tego, jak wyznaczył trzy miasta ucieczki dla nieumyślnych zabójców w podbitej ziemi po wschodniej stronie Jordanu jest wstawiony pomiędzy jego pierwszą a drugą przemową prawdopodobnie z tego powodu, że te miasta zostały wtedy wybrane zgodnie z Boskim nakazem z 4Moj. 35:14. Miasta ucieczki reprezentują Chrystusa (zobacz Bereańskie Komentarze do wersetów 11, 12 ), w którym jedynie można znaleźć odpuszczenie dla grzesznika adamowego, reprezentowanego w nieumyślnym zabójcy. Przez swój grzech zabija on zasadę sprawiedliwości, z powodu której Boska sprawiedliwość go ściga. Znajduje swe schronienie w Chrystusie, w którym musi trwać aż do zakończenia Chrystusowego dzieła Najwyższego Kapłana na jego rzecz, kiedy to stanie się na zawsze bezpieczny (po śmierci najwyższego kapłana, 4Moj. 35:28).
CHWALEBNE TRWAŁE DZIEDZICTWO
5Moj. 4:41-43 wspomina o trzech miastach wyznaczonych po wschodniej stronie Jordanu. W antytypie są to trzy klasy wybrane, które ostatecznie będą miały swe dziedzictwo w naturze duchowej. Znajdują one w Chrystusie ucieczkę od wymogów sprawiedliwości i odpuszczenie swych grzechów adamowych – Starożytni Godni w sposób wyprzedzający, a reszta po tym, jak została dokonana ofiara Jezusa. Beser (silny) stosownie obrazuje odpowiednie Boskie zarządzenia dla Maluczkiego Stadka, które rozwija najsilniejsze charaktery i osiąga wyżyny boskiej natury (Rubenici – Ruben jest pierworodnym). Ramot (pagórki) został przygotowany dla Gadytów (gromada), co obrazuje ustalenia dla Wielkiej Kompanii, która zostanie obdarzona wysoką naturą duchową, choć mniejszą niż Boska. Golan (wygnanie) zostało przygotowane dla Manasesytów (powodujący zapomnienie), połowy plemienia na wschód od Jordanu, co obrazuje ustalenia dla Godnych, tutaj reprezentowanych przez Młodocianych Godnych, którzy są wygnańcami, rozwijając się razem ze spłodzonymi z ducha, lecz nie należąc do nich. Te trzy klasy uciekają od śmierci z rąk sprawiedliwości za pomocą ucieczki wiary i poświęcenia Chrystusowi jako ich Zbawicielowi (pieśń 137; 251).