Teraźniejsza Prawda nr 487 – 2003 – str. 53

ducha, którą zyskano tutaj w końcu Wieku (Galaad, werset 13), łącznie z częściami tej sfery, w której istniały kwitnące błędy w imperium Szatana (Baszan) oraz niektóre nie cieszące się takim powodzeniem (Argob, kamienisty) została dana Młodocianym Godnym (połowa plemienia Manasesa, powodujący zapomnienie). Ci Młodociani Godni, którzy mieli mniej Prawdy i łask, szczególnie część należąca do kościoła nominalnego (Jair, oświeciciel, werset 14), uzyskali mniej pożądaną część tej sfery (Argob), łącznie z częścią, która graniczy z wyższymi naukami radykalnymi (Jessura, most) oraz niższymi (Machaty, depresja). Niemniej jednak uważali oni swe pozyskane ziemie za zaszczyt dla siebie (nazwali je od swego imienia), za owocne, pełne życia i oświecające (Baszan [owocny]- hawot [życiodajny] – jair [oświeciciel]). Lecz nasz Pan dał bardziej pożądaną część tej sfery (Galaad, werset 15) tym Młodocianym Godnym, którzy mieli więcej Prawdy i łask, którzy byli bardziej zdolni do handlowania duchowymi sprawami (Machir, handlarz – pierworodny Manasesa; Joz. 17:1).

       Prospektywnym członkom Maluczkiego Stadka (Rubenitom, werset 16) i Wielkiej Kompanii (Gadytom) Jezus dał jako ich dział sfery Prawdy i jej ducha Wieku Ewangelii stan i doświadczenia spłodzenia z ducha (pół doliny), od tych ze Żniwa Wieku Żydowskiego (Arnon) do tych ze Żniwa Wieku Ewangelii włącznie (Galaad). Ta część graniczy z odnośną Prawdą i popierającymi ją (Jabok, wylewający), która pomagała im oddzielić się od sfery klerykalizmu (Ammon) oraz rasy pod przekleństwem (Jordan, werset 17) w obecnym złym świecie (Cyneret, harfa), aż do zniszczenia obecnego porządku w wielkim Czasie Ucisku (słone morze) w związku z początkiem Królestwa (Fazga, źródła Fazga {pagórek, zob. margines}; por. 4:49; Joz. 12:3, margines).

POMAGANIE BRACIOM

      Wersety 18-20 traktują o ostatecznym dziedzictwie 2½ pokolenia, które miało należeć do nich po tym, jak pomogą 9½ pokoleniom w otrzymaniu ich dziedzictwa na zachód od Jordanu. W antytypie wersety te odnoszą się do ostatecznego potysiącletniego dziedzictwa Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii oraz Starożytnych i Młodocianych Godnych w duchowym królestwie, które będzie do nich należało po tym, jak pomogą klasie restytucyjnej w otrzymaniu jej dziedzictwa (4Moj. 32; Joz. 1:12- 15; Tom Ep.4, s. 450, 451, Tom Ep. 12, s. 517; P ’60, s. 45) Wersety 21 i 22 odnoszą się do Mojżesza zapewniającego Jozuego, iż Bóg da mu zwycięstwo nad wszystkimi jego wrogami. W antytypie Jezus jako Boski Wykonawca zapewnił samego siebie jako Wodza ludu Bożego do antytypicznego Kanaanu (zob. 1:38; 31:7,23 ), iż Bóg da mu zwycięstwo (zob. Dan. 7:13, 14; Mat. 28:18; Ef. 1:18-23; 1 Piotr 3:22; Obj. 17:14; Tom Ep. 12, s. 516). W wersetach 23-27 Mojżesz mówi o swej czci dla Jehowy i o swej gorliwej prośbie o wejście do ziemi obiecanej. Prośba ta spotkała się z odmową, gdyż on i Aaron uderzając w skałę dwa razy nie uczcili właściwie Boga w oczach Izraela (4Moj. 20:7-13). W antytypie w tym doświadczeniu nie reprezentowali oni jak to ma zwykle miejsce Jezusa i Kościoła, lecz zaprzeczających okupowi i udziałowi Kościoła w ofierze za grzech z okresu Paruzji i Epifanii (Żyd. 6:6; 10:29; 1Kor.10:4; Tom Ep. 11, s. 115, 116), którzy raz posiadając światło, a następnie zbuntowawszy się przeciwko niemu są wykluczeni z Królestwa i życia wiecznego (Żyd. 3:16-4:3, 6-11). „Dobra góra” i „Liban {biały}” (werset 25) odnoszą się do Królestwa i jego sprawiedliwości.

NAPOMNIENIE MOJŻESZA DO POSŁUSZEŃSTWA

      Po tym krótkim przypomnieniu tego, co Bóg uczynił dla Izraela Mojżesz przechodzi w 5Moj. 4 do pełnego miłości napomnienia go, by przestrzegał Przymierza Zakonu. Bóg uczynił dla nich wielkie rzeczy, zarówno poprzez miłosierdzia jak i przez karania. Ich obowiązki i interesy były dlatego jasne – trwać mocno w przymierzu, w które uroczyście z Nim weszli (werset 1). W antytypie, podczas Paruzji i Epifanii nasz Pan powtarza Duchowemu Izraelowi cuda, jakich Bóg dokonał dla niego i zachęca go, by pilnie zważał i był posłuszny naukom etycznym (ustawom) i doktrynalnym (sądom) Jego Słowa, aby mógł wejść do odpoczynku, jaki Bóg zapewnił dla swoich posłusznych dzieci. Mieli nie dodawać ani nie odejmować od Jego Słowa (werset 2; por. 12:32; Przyp. 30:6; Mat. 15:9; Obj. 22:18, 19). Nasz Pan przypomina swemu ludowi (a) o katastrofalnych rezultatach, które spadły na odstępczych antytypicznych Izraelitów, którzy łączyli się w zakazanych związkach – symbolicznym cudzołóstwie – z pewnymi fałszywymi doktrynami i złymi praktykami oraz (b) o zachowaniu tych, którzy byli wierni Bogu (wersety 3, 4; szczegóły na temat antytypicznego Baal fegora zobacz Tom Ep. 9, s. 394-405). Nasz Pan pokazuje nam, że etyczne i doktrynalne nauki, które dawał podczas Wieku Ewangelii (werset 5) stanowią prawdziwą mądrość pochodzącą

poprzednia strona – następna strona