Teraźniejsza Prawda nr 484 – 2003 – str. 6
proletariackiej, która zakorzeniła się wśród socjalistów w Niemczech i Rosji nie miała powabu w bardziej demokratycznych państwach, szczególnie w Wielkiej Brytanii (która w tamtym czasie cieszyła się wielkimi wpływami dzięki sile swego imperium). Naród angielski był wtedy wciąż jeszcze pod wielkim wpływem ewangelizmu Jana i Karola Wesley’ów, religijnej gorliwości Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Biblijnego oraz religijnego ożywienia amerykańskich ewangelistów Dwight’a L. Moody’ego i Ira D. Sankey’a.
James Keir Hardie* (1856-1915), chrześcijański wierzący, reformator socjalistyczny oraz założyciel niezależnej Partii Pracy w Wielkiej Brytanii stwierdził jasno, iż w Wielkiej Brytanii nie ma miejsca dla ateistycznej formy rewolucyjnego komunizmu głoszonego przez Marksa i Engelsa. W ten sposób polityka radykalna w Europie przeszła podział na dwie główne gałęzie zorganizowanego radykalnego politycznego wyrazu, które towarzyszą nam do dnia dzisiejszego**:
1. Komunizm rewolucyjny – którego celem jest gwałtowne obalenie królów, kościelnictwa, arystokracji i systemu kapitalistycznego osiągnięte przez wojnę klasową; oraz
2. Socjalizm ewolucyjny – wyrównanie strukturalne, które ma zostać osiągnięte stopniowo w sposób pokojowy i demokratyczny drogą parlamentarną (demokratyczną).
KOMPROMIS
W międzyczasie skrajni anarchiści, teraz znajdujący się w mniejszości, wciąż oczekiwali, że klasy chłopskie osiągną swą rewolucję i przylgnęli do swojego celu z gorliwością i determinacją. Największe powodzenie mieli w biedniejszych krajach, gdzie najmniej odczuwalne były efekty Rewolucji Przemysłowej, szczególnie w Rosji, gdzie silny stał się ruch nihilistyczny (łacińskie nihil, nic – doktryny i system używającej przemocy partii rewolucyjnej, która odrzucała wszelkie istniejące systemy społeczne i traktowała wszystkie tradycyjne poglądy z całkowitym sceptycyzmem). Ta skrajna forma anarchizmu kwitła szczególnie wśród wykształconych młodych ludzi.
Od połowy XIX wieku niektórzy anarchiści podejmowali próby doprowadzenia do kompromisu. Próbowali infiltrować nowe organizacje robotników fabrycznych, syndykaty (francuskie słowo na związki zawodowe) oraz ustanawiać komórki anarchistyczne działające w nowym przemysłowym środowisku ze zmodyfikowaną anarchistyczną polityką, by uczynić ją bardziej możliwą do przyjęcia przez robotników fabrycznych. W wyniku tego pojawił się anarcho-syndykalizm,
Od tego czasu zarówno utopijni anarchiści, jak i anarcho-syndykaliści walczą na wszystkich frontach o utrzymanie swej pozycji. Są przeciwni nie tylko historycznemu sojuszowi kościoła i państwa z jego osłabioną obecnie arystokracją (słabość ta została zrekompensowana późniejszym wsparciem potężnego świata kapitalistycznego), lecz przez ostatnie 100 lat są także w sprzeczności ze zorganizowanymi radykałami reprezentowanymi w różnych demokratycznych ugrupowaniach robotniczych oraz w Partii Komunistycznej. Dziś anarchiści są rozproszeni pośród różnych ruchów rewolucyjnych i są szczególnie widoczni jako aktywiści w anty-kapitalistycznych i anty-rządowych marszach i demonstracjach protestacyjnych.
ANARCHIZM A ETYKA
Istnieje jedna podstawowa różnica pomiędzy anarchizmem a wszystkimi innymi formami myśli i wyrazu politycznego: zupełna odmienność poglądów. Istota tej różnicy jest natury etycznej – prawie religijnej.
Anarchizm utrzymuje, że człowiek jest z natury dobry i jeśli dać mu możliwość i pozostawić własnym zamysłom, dobro w nim wyjdzie na powierzchnię i będzie rządzić jego działaniem jako jednostki, bez potrzeby kontroli władzy wyższej. Kiedy dobrzy władcy to dostrzegą (mówi anarchista), docenią korzyści i zejdą na dół by dołączyć do swoich bliźnich w systemie równych wolności i przywilejów dla wszystkich. Źli władcy, którzy trzymają się władzy muszą zostać usunięci – jeśli trzeba przemocą. Następnie wszyscy ludzie smakując korzyści utopijnej anarchii będą chętnie współpracować w chronieniu tej wolności jednostki przez zapewnianie, iż czyjakolwiek władza nad innymi nie jest już dłużej możliwa.
Zgodnie z tą teorią rodzaj ludzki sam się udoskonala, a jakakolwiek forma rządu – narzucona lub wybrana – służy jedynie przeszkodzeniu, zakłóceniu, zepsuciu i ostatecznie zniszczeniu tego procesu oraz pomniejszeniu zarówno jednostki jak i społeczeństwa jako całości. Wszelkie poglądy na społeczeństwo inne niż anarchizm są temu przeciwne, gdyż są oparte na przeciwnej opinii, iż człowiek jest z natury zły i że musi być rządzony i trzymany w ryzach przez prawodawstwo i wymiar sprawiedliwości. W tym leży fundamentalna różnica pomiędzy anarchizmem a wszystkimi innymi formami kultury społecznej i politycznej stworzonymi przez ludzkość.
Staje się jasne, że wszystkie teorie polityczne oprócz jednej, anarchizmu, z konieczności zawierają
____________________
* Wykłady Pisma Świętego, tom 4, s.350
** Pastor Russell skomentował tę sytuację w Wykładach Pisma Świętego, wtórnie 4, s. 551 oraz w przedrukach Strażnicy R 814-816.