Teraźniejsza Prawda nr 482 – 2002 – str. 39
częściami jednej cudownej całości. Jedność ta jest jednością struktury. Jedność między Starym a Nowym Testamentem widoczna jest w fakcie, iż każdy z nich ma trzy podobne części: każda jest podzielona na trzy działy, które są podobne w każdym przypadku: historyczne, dydaktyczne i prorocze. W Starym Testamencie znajdujemy strukturalną symetrię w fakcie, iż najpierw jest 5 ksiąg Mojżeszowych, po których następuje 12 ksiąg historycznych; następnie 5 ksiąg poetyckich, po czym 5 ksiąg Większych Proroków i 12 ksiąg Mniejszych Proroków. W obydwu Testamentach istnieje jedność treści: w pierwszym typ i proroctwo, w drugim antytyp i wypełnienie – obydwa podobnie prorokują! są typem przyszłych rzeczy, wybiegających poza czasy Nowego Testamentu.
Pierwsze trzy rozdziały jej pierwszej księgi traktują o stworzeniu i upadku; ostatnie trzy rozdziały jej ostatniej księgi traktują o odtworzeniu i podniesieniu z upadku. Obydwa świadczą także o siedmiu zbawieniach Biblii, szczególnie o dwóch głównych z nich. Tak więc w strukturze dwóch części Biblii panuje znamienna jedność. Jej jedność jest organiczna: (1) wszystkie części, bez jakichkolwiek dodatków czy pominięć, stanowią organizm; (2) wszystkie części wzajemnie się uzupełniają; oraz (3) wszystkie nasycone są tą samą energią.
A zatem po pierwsze, by Biblia była Biblią, potrzeba wszystkich 66 ksiąg. Jeśli usuniemy jedną z nich, tracimy Biblię. Jeśli dodamy jedną księgę lub więcej, także tracimy Biblię. Potrzebne są wszystkie, by mogła ona stanowić kompletną Biblię Boga.
Po drugie, każda część Biblii uzupełnia jej pozostałe części. Dlatego jedna Ewangelia nie jest wystarczająca do opisania życia i nauk Chrystusa. Ponieważ każda z czterech Ewangelii uzupełnia pozostałe, mamy pełny obraz życia, charakteru i nauk Chrystusa. Potrzebne są również pozostałe księgi Nowego Testamentu, by wypełnić dalsze zarysy tajemnicy Boga, której pełnią są Jezus i Kościół. Dlatego mamy Dzieje Apostolskie, Listy i Objawienie, które dopełniają tę tajemnicę.
Podobnie 5 wzajemnie się uzupełniających ksiąg Mojżeszowych, jest z kolei uzupełniane przez pozostałe dwa działy Starego Testamentu: (1) Wcześniejsi i Późniejsi Prorocy oraz (2) Pisma. Każdy z nich z kolei uzupełnia pozostałe. Podobnie jest z Nowym Testamentem, który uzupełnia Stary, a Stary uzupełnia Nowy. Po trzecie, ta sama energia przenika całość, bowiem Duch Boży, zarówno jako Boska moc, jak i Boskie usposobienie, przenika całość, tak jak zasada życia przenika wszystkie organizmy zwierzęce i duchowe.
JEDEN BÓG
Jedność Biblii widoczna jest w tym, iż objawia ona jednego Boga, doskonałego w osobie, charakterze, słowie i czynach, choć w tych czterech zarysach widoczna jest w Nim wielka różnorodność. Widać ją w tym, że pochodzi ona od jednego Autora, choć do jej przekazania i spisania użył On wielu pisarzy. Jedność Biblii widać w planie ukazywanym przez Biblię. Plan ten ma jeden cel uwielbiania Boga w Jego postępowaniu z potępioną ludzkością w stanie grzechu. W celu realizacji tego planu pojawiają się w nim wszelkiego rodzaju elementy, z których wszystkie, negatywnie lub pozytywnie, przyczyniają się jednak do realizacji tych zamierzeń.
Czy ludzkość doświadcza zła? Jej ostatecznym celem, pod Boskim kierownictwem, jest uwielbienie dla Boga, który sprawia, że gniew ludzki chwali Go. Ostatnia fala tego gniewu będzie ograniczona w unicestwieniu, co także przyczyni się do uwielbienia Boga. Czy wydaje się, że szatan zwycięża w walce przeciwko Bogu, dobrym zasadom i tym, którzy pozostają w harmonii z nimi? Dzieje się tak tylko dlatego, że tak jak człowiek używa osełki do ostrzeżenia noży, tak ostatecznie Bóg pokieruje postępowaniem szatana, że będzie to dla chwały Boga – tak pokieruje doświadczeniami wiernych w ich starciu z szatanem, że jeszcze bardziej utwierdzi to ich w prawdzie, sprawiedliwości i świętości. Jednocześnie tak będzie ograniczał współpracę niewiernych z szatanem, by objawić ich jako nierozerwalnie związanych ze złem i dlatego nie nadających się do istnienia jako tych, którzy wypaczają dobro, w wyniku czego będą się nadawać tylko do unicestwienia. Obydwie te rzeczy dadzą w rezultacie doskonały i sprawiedliwy świat.
Czy Chrystus wykonał doskonałą służbę i poddany został okrutnej śmierci? Przynosi to chwałę najwyższemu Bogu i dobrą wolę ludziom, a to dzięki złożeniu przez Niego ceny okupu za świat i rozwinięciu charakteru umożliwiającego Mu stanowisko wiecznego Namiestnika w niebie i na ziemi, by przez wieki przynosić chwałę Bogu, realizując Jego plany i zamierzenia. Czy Kościół przechodzi przez doświadczenia podobne do doświadczeń Jezusa? Prowadzi to do tego samego celu – chwały najwyższemu Bogu i dobrej woli ludziom, ponieważ dzięki jego ofiarniczym cierpieniom uczestniczy on z Jezusem w cierpieniu i doskonaleniu charakteru. Przygotowany w ten sposób do stania się Oblubienicą Namiestnika Jehowy, współpracuje on pod Oblubieńcem w wiecznym uwielbianiu Boga poprzez realizowanie Jego planów i zamierzeń.
Podobnie, choć w mniejszym stopniu, zadania w realizacji planu Bożego wykonywane w tym życiu