Teraźniejsza Prawda nr 210-211 – 1963 – str. 93
zapisaną u Mateusza 6 i Jego Modlitwę Kapłańską zapisaną u Jana 17. Ten duch czci charakteryzował nawet Jego kontakty z uczniami, z tłumem i żydowskim klerem. To światło czci jaśniało we wszystkim co czynił i mówił. Ona była głównym punktem, o którym Jan wyraża się: „Widzieliśmy chwałę jego, chwałę jako jednorodzonego od Ojca, pełne łaski i prawdy”.
Dobroć, albo jeśli użyjemy nie biblijnego terminu o tym samym znaczeniu, „wspaniałomyślność” lub wielkoduszność, była jeszcze jedną z Jego trzeciorzędnych łask. Paweł przeciwstawia sprawiedliwego człowieka człowiekowi dobremu. Sprawiedliwy przyznaje to co się każdemu należy tak, jak by chciał aby inni przyznawali mu to co należy się jemu, podczas gdy człowiek dobry nie tylko przyznaje innym prawa, lecz poświęca swe własne prawa dla innych bez względu na ewentualną stratę dla samego siebie. Człowiek sprawiedliwy jest mniej więcej surowy, ale dobroć człowieka dobrego wypływa z łagodnego usposobienia. Sprawiedliwy dopełnia dokładnie miary, dobry ją przewyższa. Jezus nikomu nic złego nie uczynił, każdemu przyznawał jego prawa; lecz czynił On też znacznie więcej, gdyż wyrzekając się własnych praw z własnej woli, wspaniałomyślnie i hojnie uszczęśliwiał innych i błogosławił im. Ta dobroć powodowała, iż z ust Jego płynęły słowa pełne łaskawości. Widoczną była Jego sympatia do ludzi, a wspaniałomyślność wypływała z Jego serca pełnego dobroci. Jego skłonność do pomagania ludziom przejawiała się w czynie, a łagodna twarz harmonizowała w pełni ze wspaniałomyślnością Jego serca i hojnością Jego ręki.
(Ciąg dalszy nastąpi)
PYTANIA I ODPOWIEDZI
POŚWIĘCENIE W CZASIE KOŃCA WIEKU
Pytanie: Czy jest rzeczą właściwą poświęcić się Bogu w Czasie Ucisku, po zupełnym wybraniu Małego Stadka, Oblubienicy Chrystusowej, 144000 członków?
Odpowiedź: Było to na początku Wieku Ewangelii, że „Bóg najpierw wejrzał na pogany, aby z nich wziął lud imieniowi swemu. A z tym zgadzają się mowy prorockie, jako jest napisano: Potem się wrócę a pobuduję zasię przybytek Dawidowy upadły a obaliny jego zasię pobuduję i znowu go wystawię. Aby ci co pozostali z ludzi [ostatek z rodzaju ludzkiego] szukali Pana i [nawet Grecy] wszystkie narody [nie wybrane narody], nad którymi wzywano imienia mojego [Boskie imię jest wzywane nad nimi na podstawie Okupu, który uczynił ich Jego własnością – „drogoście kupieni”]” (Dz. 15:14-17). Specjalną pracą Wieku Ewangelii było wybrać Małe Stadko (Łuk. 12:32), którzy są „powołani i wybrani i wierni” (Obj. 17:14), 144000 (Obj. 7:1-4; 14:1), Oblubienicę, Małżonkę Barankową, która podczas Wieku Ewangelii nagotowała się (Obj. 21:2, 9; 19:7).
Już od 1914 roku znajdujemy się w Czasie Ucisku (Dan. 12:1; Mat. 24:21) i podczas tego okresu widzimy początki ponownego budowania przybytku Dawidowego i obaliny znowu pobudowane (Izrael rozsypał się w gruzy jako królestwo już z chwilą utraty władców królewskiej rodziny za dni Sedekiasza). Obecnie Izrael stał się ponownie narodem i wkrótce Chrystusowe panowanie pokoju będzie ustanowione na ziemi (Mat. 6:10; Dan. 2:35, 44; 7:13, 14, 18), zaś „z Syonu wyjdzie zakon a słowo Pańskie z Jeruzalemu” (Izaj. 2:2-4). Wtedy ludzie poświęcą się Panu, podobnie jak to jest czynione obecnie – by czynić Jego wolę (Ps. 110:3; Izaj. 35:10; 51:11; Ps. 51:20, 21 [cielce – symbolizują doskonałe ludzkie ofiary]; Zach. 13:9; 14:9, 16-21).
Jest zawsze rzeczą właściwą poświęcić się Bogu – oddając własną wolę a przyjmując całkowicie wolę Bożą. Podczas całego Wieku Żydowskiego oraz poprzednio jak i obecnie, poświęcenie było zawsze właściwe. Abraham może posłużyć nam za przykład. Żadna nagroda Wysokiego Powołania nie była zaofiarowana tym, którzy poświęcili się przed Wiekiem Ewangelii, jednak Bóg da im odpowiednią nagrodę. „Sprawiedliwy odniesie pożytek ze sprawiedliwości swojej”; albowiem Bóg „nagrodę daje tym, którzy go szukają” (Ps. 58:11, 12; Żyd. 11:6).
Dlatego poświęcenie się Bogu jest zawsze właściwą rzeczą: Oddajcie Bogu wszystko przez Chrystusa (Rzym. 12:1; Jan 10:9; 14:6). Oddajcie Jemu wasze uczucia wypływające z serca, ucząc się dróg Jego (Przyp. 23:26); czcząc Go i służąc Mu w Duchu i w prawdzie (Mat. 4:10; Jan 4:23, 24); „pokoju naśladujcie ze wszystkimi i świętobliwości, bez której żaden nie ogląda Pana” (Żyd. 12:14), korzystając z Jego łaskawego miłosierdzia nam udzielonego i wypełnionego w nas, nie bacząc na nagrodę lub zapłatę. Bądźcie pewni, że Ten, który was powołał odpowiednio was wynagrodzi, jeżeli będziecie wierni Jemu i Jego sprawie. Co byście pomyśleli o wielkim królu, czy dałby wam nędzną zapłatę? Nie, lecz stosownie do bogactwa i stanowiska Swego królestwa. W wiekach przyszłych Bóg okaże nam ono nader obfite bogactwo łaski Swojej, z dobrotliwości Swojej ku nam w Jezusie Chrystusie (Efez. 2:7). Wobec tego służmy Jemu w miłości „czyniąc z duszy wolę Bożą” (Efez. 6:6), a nie jako najemnicy we własnym interesie (Ew. Jana 10:13). (B.S.’61,71)
„PRZYBLIŻYŁO SIĘ KRÓLESTWO NIEBIESKIE”
Pytanie: Dlaczego lud Boży w dalszym ciągu powinien modlić się „Przyjdź Królestwo Twoje” (Mat. 6:10), kiedy przeszło 19 stuleci temu Jezus mówił uczniom ażeby nauczali ludzi, iż „przybliżyło się Królestwo niebieskie” (Mat. 10:7)?
Odpowiedź: Gdy Jezus upoważnił dwunastu Apostołów by nauczali „przybliżyło się królestwo niebieskie”, widocznie nie miał On na myśli, ażeby Apostołowie głosili, że On wraz z Kościołem zamierzali panować nad ziemią, albowiem Królestwo w tym znaczeniu należy jeszcze do przyszłości. Ostrożne studiowanie wyrażeń: „Królestwo niebieskie” i „Królestwo Boże” jakich użyto w Piśmie Świętym wykaże, że one oznaczają władców, których Bóg będzie miał jako Swoich Namiestników sprawujących Jego autorytet wśród ludzi w Tysiącleciu. Innymi słowy, Jezus i Jego wierne Małe Stadko są w tych wyrażeniach określeni (Mat. 5:3, 10; Mar 10:14).