(56) Jakie myśli są zawarte w Mat. 20:15, 16?

      (57) Wytłumacz znaczenie szóstej broni ku zabijaniu, dwie jej części, władającego nią oraz jego działalność w formie klerykalizmu między ludem w Prawdzie. Przez kogo i gdzie było dane ostrzeżenie przeciwko klerykalistom? Którzy są głównymi klerykalistami? W jaki sposób jedna z tych grup broni się?

      (58) Wytłumacz dwie formy podręcznictwa w ich działaniu i skutkach. Co czyni i do czego doprowadzi rewolucjonizm wśród poświęconych?

      (59) Wytłumacz symbol i rzeczywistość szóstej broni ku zabijaniu, władającego nią oraz jego działalność na dziedzińcach.

      (60) Wyjaśnij te same zarysy w związku z miastem. Jaka działalność w „mieście” była związana z szóstą bronią ku zabijaniu? Kiedy szóste przesiewanie zostało rozpoznane? W jakim środowisku rozpoczynały się wszystkie przesiewania, do jakiego się przenosiły i w jakim się kończyły?

      (61) Czym różni się szóste przesiewanie od pozostałych? Dlaczego tak jest? Jak długo to przesiewanie potrwa? Kiedy Wielka Kompania rozpozna się jako taka?

      (62) Jakich lekcji powinniśmy nauczyć się z tego badania?

CHRYSTUS – JEGO WĄSKA ŚCIEŻKA

(Ciąg dalszy z T.P. 1963,68)

      Tacy posiadacze czułych serc mogli stać się uczniami i przygotować się do członkostwa po pierwsze w Królestwie zarodkowym, a następnie w zrodzonym Królestwie. Tak więc głosił, nauczał, rozmawiał i przestawał z tłumem. Dla dobra ludzi czynił także cuda; wielu z nich mając poglądy ziemskie było mniej więcej do głębi wzruszonych. Jednak nie prowadził ich do jakichś złudnych nadziei i dlatego też wypróbowywał ich, jak np. gdy mówił o figuralnej i pozafiguralnej mannie w synagodze w Kapernaum i przesiewał niegodnych. W niektórych miejscach i okolicznościach mówił do nich tylko przez przypowieści, rezerwując ich wytłumaczenie dla uczni. Część Jego kazań i nauk była dla kleru i o klerze żydowskim, który wówczas składał się z kapłanów, faryzeuszów, sadyceuszów oraz nauczonych w Piśmie. Jego kontakty z nimi polegały głównie na sporach, oni bowiem byli tymi, którzy sprawiali iż cierpiał przeciwności od grzeszników. Gromadzili się koło Niego jak szerszenie, kłując Go na każdym kroku; i stopniowo był zmuszony dawać im za każdym razem coraz sroższą naganę, aż w końcu dał im opisane u Mateusza 23 najsurowsze potępienie, jakie kiedykolwiek wypowiedział człowiek.

      Jezus szerzył Słowo Boże w rozmaitych okolicznościach, miejscach, czasach i warunkach. Szerzył je więc gdzie tylko mógł, zgodnie z wolą Bożą, znaleźć słuchaczy. Podróżował po miastach, miasteczkach i wsiach Galilei i Judei. Raz głosił Słowo Boże nawet przy samarytańskiej studni i w samarytańskiej wiosce. Głosił je w synagogach, domach prywatnych, pod gołym niebem, na lądzie i na wodzie, przy drodze i w świątyni. Czasem głosił je do wielkich gromad ludzkich, a czasem tylko do Swoich dwunastu uczniów, innym zaś razem do jednej tylko osoby, jak np. Nikodema, Samarytanki, bogatego młodego władcy lub Marii z Betanii itd. Głosił Słowo Boże w dzień i w nocy, wczesnym rankiem, późnym wieczorem jak w wypadku Nikodema i pod skwarnym słońcem południa. Kazał we wszystkich porach roku, do wszelkich rodzajów słuchaczy i we wszelkich formach mowy przystosowanych do różnych zdolności ludzkich. Głosił je bez względu na to czy reakcja słuchaczy była odpowiednia czy nieodpowiednia, czy było to popularne czy niepopularne, w warunkach łatwych czy trudnych, do ludzi pokutujących i niepokutujących, wobec ludzi uprzejmych i grubiańskich, wobec uczonych i prostaków, wobec lojalnych i zdradzieckich, wobec przyjaciół i wrogów, pomimo zmęczenia i bólu, w głodzie i pragnieniu, jako zwodziciel a jednak prawdziwy zawsze nosząc w Swym ciele śmierć ofiarną. Rezultaty Jego nauki były w zgodzie z wolą Bożą. Dał dobre świadectwo odnośnie grzechu, sprawiedliwości i nadchodzącego Królestwa wobec wszystkich swych słuchaczy; prawdziwym Izraelitom, którzy uprzejmie słuchali Jego mów dawał do zrozumienia rzeczy głębszych tajemnic Królestwa, w miarę jak zdolności pozwalały im je pojąć, zachowując wiele rzeczy dla ich oświecenia aż do czasu, gdy przyjdzie Duch Święty. Pod względem liczby było ich co najmniej 500. Wobec nich wszystkich w uzupełnieniu ich wzrastającej wiedzy biblijnej w szczególności dotyczącej Królestwa, które było głównym tematem Jego nauki i kazania, nauczał też o uprawianiu charakteru ludzi z natury dobrych, mówiąc o ludzkich łaskach i o przezwyciężaniu większych wad wynikających z moralnego zepsucia. Większość z tych słuchaczy, boleśnie wypróbowanych przez Jego śmierć i zaniepokojonych na początku wieściami o Jego zmartwychwstaniu, pozostała wierna co najmniej przez 25 lat (1Koryntów 15:6), choć niektórzy zakończyli swe życie wcześniej. Wielu innych było głęboko poruszonych Jego nauką i zostało w czasie zesłania Ducha Świętego lub nieco później doprowadzonych do pełnej decyzji stania się uczniami dzięki nauce Apostołów. Tak więc, choć niewielu naprawdę wierzyło za Jego ziemskiej służby, nie była ona bez dobrych owoców (Jan 12:37, 38); ci bowiem, którzy zostali przez nią pozyskani, stali się zawiązkiem i budowniczymi Kościoła.

      Czwarty rodzaj kroków, które Jezus przedsięwziął, idąc wąską ścieżką, to doskonałe wypełnienie i skrystalizowanie Ducha Bożego. W związku z Jego namaszczeniem widzieliśmy, że jako doskonały człowiek rozwinął On przed Swym spłodzeniem z Ducha wszystkie ludzkie łaski, wzmocnił je i zrównoważył, jednak ich jeszcze nie skrystalizował, a nastąpiło to dopiero w czasie 3½ lat Jego służby. W tym czasie był On wypróbowany pod zakonem Mojżeszowym jako Żyd i pod prawem natury jako

poprzednia strona – następna strona