Teraźniejsza Prawda nr 210-211 – 1963 – str. 83
1909 r. nasz Pastor wyraził opinię, że prawdopodobnie około 5000 osób utraciło niedawno swoje korony a tym samym podczas trwającego wówczas wezwania taka ilość miała przyjść do Prawdy. Pewnym jest, że podczas żadnej godziny Żniwa tyle ludzi nie przyszło do Prawdy jak w godzinie jedenastej, szczególnie od 1909 r. do 1911 r. Napomnienia do podjęcia służby powtarzane podczas tej godziny odpowiadają napomnieniom wierszy 6, 7 .
(46) Zaprawdę, w tym czasie mieliśmy największe z wszystkich przesiewań Żniwa! Rozpoczęło się ono późną wiosną 1908 r. w związku ze „Ślubem”, a w lutym 1909 r. postępowało wraz z zatargami na tle okupu, ofiary za grzech, pośrednika i przymierza. Prawie wszystek lud Prawdy pamięta jak panowie Henninges, McPhail, Williamson i inni sprzeciwiali się niemal wszystkiemu co w owym czasie „on Sługa” wynosił ze spiżarni: „ani szemrzyjcie [żyjący w „końcach wieków”] jako [symbolicznie] niektórzy z nich szemrali i poginęli od tego, który wytraca” (1 Kor. 10:10). W tych słowach Św. Paweł wspomina o piątym przesiewaniu i robi aluzję do 4Moj. 15:37 – 16:50. Rozumiemy, że 4Moj. 15:37-41 wyobraża danie ślubu, aby pomóc nam do zapamiętania o obowiązkach naszego poświęcenia. Jak polecenie Mojżesza dotyczące obramowania szat było okazją do buntu w figurze (4Moj. 16:1-3), tak danie ślubu przez Pana było okazją do buntu w pozafigurze. Rozumiemy, że Kore przedstawia przesiewaczy wśród ludu Prawdy, Datan – bestię, Abiron – jej obraz, Hon – smoka, szczególnie w jego narzędziach mówczych: sądowniczych i prasie periodycznej, 250 lewitów (4Moj. 26:10) – utracjuszy koron (z Boskiego punktu widzenia) w różnych (być może 250) podziałach nominalnego kościoła. Każdy dzień tej symbolicznej rozprawy zdaje się przedstawiać jeden rok. Ofiarowanie kadzidła przez tych 250 w drugim dniu odpowiada atakowi na nasze zrozumienie okupu, ofiary za grzechy, pośrednika i przymierza, począwszy od lutego 1909 r. Kadzielnice przedstawiają ustępy Pisma Św., którymi posługiwali się kontrowersiści. Mojżesz posyłający po Datana i Abirona zdaje się wyobrażać Pana przemawiającego przez kazania i gazetki miażdżące wyznania wiary bestii i jej obrazu, których zniszczenie jest pokazane w scenie trzęsienia ziemi. Zniszczenie 250 lewitów przedstawia w pozafigurze śmierć Nowych Stworzeń. Eleazar najwybitniejszy wówczas podkapłan przedstawia „onego Sługę”, który ustępy (kadzielnice) używane przez kontradycentów tłumaczył („rozbił”) w sposób broniący Prawdy w zarysach okupu, ofiary za grzech itd. („na obicie – na obronę – ołtarza”). Jak wówczas nasze serca były odświeżone przez te błogosławione „blachy kadzielnic”! Wydarzenia trzeciego dnia zdają się wyobrażać wydarzenia w okresie od lutego 1910 r. do lutego 1911 r. Pismo Św. i prawdy o syonizmie, Królestwie, stanie śmierci i karze za grzech zdają się odpowiadać kadzielnicy i ogniowi, z którymi Najwyższy Kapłan w członkach swego ciała udał się między lud i wybawił, dających się wybawić, z plagi szemrzącego kontradykcjonizmu, który przez współpracę pozafiguralnego Korego i jego pozafiguralnych 250 lewitów zarażał masy nominalnego chrześcijańskiego kościoła.
(47) Zgodnie z obrazem piąty mąż z bronią ku zabijaniu, po zapoczątkowaniu przez męża z kałamarzem pisarskim piątego wezwania, zaczął zabijać w świątyni wpierw zaprzeczających ślubowi a potem zaprzeczających Prawdzie na temat zastosowania okupu, ofiar za grzechy, pośrednika i przymierzy, przedstawiając błędnie doktrynę o ofiarach za grzechy jako przeciwną okupowi. Piątą bronią ku zabijaniu jest szemrzący kontradykcjonizm. W kościele nominalnym 250 pozaobrazowych lewitów rozpoczęło powszechny atak na Prawdę w 1909 r. a w 1910 roku światowi wydawcy i całkowicie świeccy ludzie wspomagani przez pewnych prawników, sędziów i przysięgłych ławników, prowadzili oszczerczą kampanię, szczególnie przeciwko „onemu Słudze”, wciągając cały lud Prawdy. Tak więc piąta broń ku zabijaniu była szeroko rozpowszechniona, zabijając po pierwsze w świątyni, po drugie na dziedzińcach i po trzecie w mieście, jak wskazuje proroctwo.
(48) Przesiewacze zajmujący się szemrzącym kontradykcjonizmem między ludem Prawdy są pozafigurą Korego, którego śmierć przedstawia Wtórą Śmierć jego pozafigur – wodzów zrzekających się udziału w ofierze za grzech i świadomie błędnie przedstawiających Prawdę na ten temat jako nauczającą, że Kościół ma udział w produkcji ceny okupu, tzn. że „krew [ofiarniczego (Ps. 50:50] przymierza, przez którą byli poświęceni [nie usprawiedliwieni] za pospolitą mieli …” za rzecz nie należącą do ołtarza (Żyd. 10:29). Na podstawie tego nie należy sądzić, że źle rozumiejący to zagadnienie zostali skazani na Wtórą Śmierć; oczywiście nie należy rozumieć, że pod wyrokiem Wtórej Śmierci znajdują się ci, którzy zostali zwiedzeni przez przesiewaczy i uwierzyli, że nauki Prawdy o udziale Kościoła w ofierze za grzech wyrażały pogląd, iż Kościół uczestniczył w dziele wytworzenia zasługi okupu i którzy odtąd będąc nielojalnymi w stosunku do okupu, jako wyłącznie złożonego przez naszego Pana, wyrzekli się doktryny o udziale Kościoła w ofierze za grzech. To jest jasno pokazane w typie (4Moj. 26:11; 1Kron. 9:19). Jednakże ich zwiedzenie w okolicznościach, w których można było dowiedzieć się Prawdy dowodzi, że nie żyli na poziomie posiadanych przywilejów a to w łączności ze wspomaganiem i popieraniem przesiewaczy czyni ich pozafiguralnymi lewitami, synami Korego, którzy jako pozafiguralni przejściowi kaatyccy lewici ewentualnie oczyszczą ich szaty i w międzyczasie sami się uwolnią od różnych stowarzyszeń, korporacji, między ludem Prawdy. Jakkolwiek nie możemy mieć nadziei ani modlić się za ich zwodzicielami, jesteśmy zadowoleni, że dla nich istnieje nadzieja (1Jana 5:16,17). Oby Pan otworzył ich oczy i poprowadził ich do pokuty a tym samym do życia.
(49) Fakty, że 1Kor.10:1-14 i 4Moj.15:37-16:50 dowodzą, iż piąte przesiewanie trwało od lutego 1908r. do czerwca 1911r. a pierwszy z wymienionych tekstów nie wspomina wcale o szóstym przesiewaniu, świadczą, iż szóste przesiewanie nie mogło mieć miejsca przed ukończeniem okresu żęcia a dopiero po „końcu wieku” (Mat. 13:39), który był dniem z przypowieści i zakończył się w październiku 1914r. Te dwa fakty występują niezbicie przeciwko poglądowi C.J. Woodwortha na temat dnia z przypowieści a potwierdzają pogląd naszego Pastora jako prawdziwy.