Teraźniejsza Prawda nr 209 – 1963 – str. 61
i wysławiać Boga (okryła niebiosa sława jego, a chwały jego ziemia pełna była; por. 2Piotr. 3:13; Jer. 31:34; Obj. 5:13).
Pozafiguralny Abakuk rozpoznał i mówił o wielkim blasku Prawdy na czasie i jej duchu (szczególnie w Żniwie), objawiającym Boski wielki plan zbawienia, który błyszczy mądrością, sprawiedliwością, miłością i mocą całkiem podobnie do Boga, wielkiego Źródła wszelkiej Prawdy (Jasność Jego była jako światłość [jako światłość słońca – wg tłumaczenia Leesera; por. Izaj. 60:19, 20; Psalm 84:12]; w. 4). Wielkie blaski Prawdy i błogosławieństwa były rozpoznane i ogłaszane jako zlewające się na cały rodzaj ludzki z Boskich tysiącletnich czynów mocy, które to czyny należąc przeważnie do przyszłości były oczywiście zakryte w dużej mierze przez jakiś czas dla ludzkości w ogólności (rogi [promienie – wg przekł. A.R.V., Rotherhama i innych] były na bokach jego, a tam była skryta siła jego).
Hebrajskie słowo keren, przetłumaczone tu jako rogi, pochodzi od hebrajskiego czasownika karan, który znaczy pchnąć, jak np. w strzelaniu rogami albo promieniami światła. Mówiąc nawiasem czasownik ten w 2Moj. 34:29, 30, 35 jest właściwie przetłumaczony lśniła się w odniesieniu do twarzy Mojżesza. Jednak Wulgata, łaciński przekład Biblii dokonany w IV stuleciu i będący w użyciu Kościoła Rzymsko-Katolickiego, przedstawia w tych wierszach twarz Mojżesza jako mającą rogi, zamiast twarzy lśniącej. Z tego powodu w rzeźbie i sztuce katolickiej Mojżesz nieraz jest przedstawiony niewłaściwie, jako mający rogi na czole!
Boska moc wykonywana przeciwko Szatanowi w służbie Wtórego Przyjścia Chrystusa była rozpoznana i ogłoszona jako działająca już przed rozpoczęciem się wielkiego ucisku w roku 1914 w pierwszych dziewięciu wielkich pozafiguralnych plagach, które Chrystus sprowadził na Szatana, jego sług i jego królestwo, przedstawione przez pierwszych dziewięć plag, jakie Bóg sprowadził przez Mojżesza i Aarona na Faraona, jego sług i Egipt. Szczytowym punktem pozafiguralnych plag jest plaga dziesiąta, która jest zadana za pomocą wielkiego ucisku, gdy specjalne zniszczenie towarzyszy postępowaniu Jehowy (Przed obliczem Jego szedł mór, a węgle pałające szły przed nogami jego – w hab3: 5.; por. z 2Moj. 7:14-12:30; TP ’46. 31-35, 46-50).
BÓG POTRZĄSA WSZYSTKIMI NARODAMI
Pozafiguralny Abakuk również zrozumiał i nauczał, że Bóg przy końcu Wieku Ewangelii zwraca Swoją uwagę na warunki w społeczeństwie ludzkim i sądzi je, czyniąc to od 1878 roku przez Chrystusa, Swego Namiestnika (stanął [por. z 2Moj. 2:24, 25; Dan. 12:1; Psalm 82:1-5, TP ’39, 29, szpalta 2; B 161; TP ’34, 59, par. 4] i rozmierzył ziemię – w. 6); że Bóg widział Chrześcijaństwo zważone na wadze i znalezione lekkie (Dan. 5:27; TP '37,25, par. 19), wskutek czego przy końcu Wieku Boskie karania spadają na Chrześcijaństwo, gdy w czasie Ucisku Bóg potrząsa wszystkimi narodami (wejrzał i rozproszył narody [doprowadził narody do drżenia – wg przekł. Rotherhama, Younga itd.]; por. z Psalmem 68:9; Agg. 2:6, 7; Żyd. 12:26-28); i że w następstwie tego nawet rzekome trwałe królestwa tego świata od dawna ustalone są obalane, a mniejsze władze królestwa Szatana, jakkolwiek by one były dobrze ustalone, są poniżane (skruszone są góry wieczne, i skłoniły się pagórki dawne; por. z Dan. 2:34, 35, 44: Obj. 2:26, 27). Chociaż królestwa tego świata mają być ostatecznie wszystkie obalone, to jednak tak nie będzie z Królestwem Bożym pod władzą Chrystusa, albowiem ono jest „władzą wieczną, która nie będzie odjęta, a królestwo jego, które nie będzie skażone” (drogi jego są wieczne; Dan. 7:9, 14).
W w. 7 umysłowym oczom proroka przedstawia się dwóch wrogów Izraela: Chusanie i Madyjanici. Chusanie (Abisyńczycy), o których tu jest mowa, zamieszkiwali widocznie wschodnią Arabię (1Moj. 10:7; 1Kron. 1:9; 4Moj. 12:1; 2Kron. 21:16; Ezech. 27:20-22). Oni zdają się być tymi samymi, o których jest mowa w 2Kron. 21:16, a którzy przedstawiają „najbardziej upadłych grzeszników” (TP 1931,75, par. 37). Z takich ustępów jak 4Moj. rozdz. 31, który jest wytłumaczony (w TP 1937, 77-80; 85-90; ’38, 11-15, 20-23), dowiadujemy się, że Madyjanici (Madyjan – spór) przedstawiają „polemistów, którzy bronią błędu, a atakują Prawdę” (TP '37,78, par. 5).
Pozafiguralny Abakuk zrozumiał i ogłosił, że przy końcu Wieku, gdy Boskie ostre wyjawienie prawd i Boskich sądów ukazuje się przeciwko złu i złoczyńcom oraz gdy wszystkie rzeczy, które mogą być poruszone – wszystkie rzeczy nie mają oparcia w prawdzie i sprawiedliwości – są potrząsane, usuwane (Żyd. 12:27) i niszczone, a zwycięska moc Boża okazuje się, to mieszkania grzechu doznają ucisku a domy błędu się trzęsą (Widziałem namioty Chusan próżności poddane, a opony [namiotów] ziemi Madyjańskiej drżały; w. 7).
CZY GNIEW BOSKI OGARNIA NARODY?
Rzeki wzmiankowane w Biblii często używane są do przedstawienia narodów z różnych punktów widzenia: np. Jordan przedstawia narody znajdujące się pod przekleństwem w ich zorganizowanych zdolnościach, a Nil przedstawia narody poddane światowym władzom Szatana, czyli pozafiguralnego Faraona. Pozafiguralny Abakuk rozpoznał i nauczał z Pisma Świętego (np. w D), że wiele ucisków, cierpień itd. przyjdzie na narody pod koniec Wieku, szczególnie w wielkim Czasie Ucisku. On także rozpoznał i nauczał, że taka będzie sytuacja w związku z rozdzieleniem narodów na skutek pozafiguralnego uderzenia Jordanu (Z 5846; por. z TP 1935, 83-100) wraz z przeniesieniem królestw tego świata spod panowania Szatana do władzy Chrystusa (Obj. 11:15) itd.
Gdy takie czyny Jehowy w stosunku do narodów Chrześcijaństwa i Jego podobne czyny w stosunku do niespokojnych mas rodzaju ludzkiego były zrozumiane, nauczane i dyskutowane, to często powstawało pytanie: Czy Boskie wielkie niezadowolenie, złość i gniew przeciwko