Teraźniejsza Prawda nr 209 – 1963 – str. 59
Gdy br. Russell rozpoznał głos Boży mówiący do niego za pośrednictwem stosownych proroctw odnoszących się do czasu, doniosłych znaków czasów oraz wydarzeń bliskich i zmierzających do wypełnienia tych proroctw, to wtedy – należąc do tych, którzy drżą wobec Słowa Bożego (Izaj. 66:2,5) – stanął ze czcią i pełną uszanowania bojaźnią przed Bogiem (O Panie! usłyszawszy wyrok twój ulękłem się [hebr. słowo yare oznacza również cześć – zob. Abak. 3:2; 4Moj. 26:2, gdzie w ten sposób je przetłumaczono]; w. 2; por. Dan. 10:8-17; TP 1937, 39 par. 17-20). Mając te myśli w pamięci, włączając Boskie, zagrażające karanie Chrześcijaństwa, br. Russell błagał, aby Bóg dokonał ponownego wyzwolenia Swego wiernego ludu i aby objawił je, a nawet gdyby użył rózgi Swego gniewu wobec Chrześcijaństwa, aby okazał jednak także litość (O Panie! zachowaj sprawę twoje w pośrodku lat, i objaw ją w pośrodku lat; w gniewie wspomnij na miłosierdzie).
„W POŚRODKU LAT”
Nadto znajomość proroctw czasu, które dowodzą, że Wtóra Obecność Pańska (Żyd.10-37) i Żniwo rozpoczęły się w roku 1874, napełniła brata Russella wzrastającą gorliwością pełną miłości, aby ogłaszać ją drugim. W tej sprawie on oświadcza: „Znajomość faktu, że znajdujemy się już w okresie Żniwa, napełnia mnie rozmachem do rozpowszechniania Prawdy, jakiego nigdy przedtem nie zaznałem, postanowiłem więc natychmiast podjąć silną kampanię na rzecz Prawdy” (Z 3822. par.8; P’50,149, szpalta 2; por. E. tom 6,454; P’50, 44,45; T.P.’54,66, szpalta 2 i str. 67).
Wiosna 1877, gdy „silna kampania” rozpoczęła się i okrzyk „Oto Oblubieniec” (Mat.25:6) rozlegał się, znajdowała się dokładnie wpół drogi – „w pośrodku lat” – pomiędzy jesienią 1799 a jesienią 1954. Boskie dzieło wyzwolenia Jego ludu w czasie Żniwa Wieku Ewangelii zaczęło się objawiać publicznie przez tę właśnie kampanię (2Moj. 5:1-3; TP ’39, 54, par.12). Od tego czasu, podczas zarysów gniewu, który nawiedził nominalnego Izraela duchowego, począwszy szczególnie od wyplucia go z ust Bożych (Obj. 3:16) w r. 1878 i kontynuując poprzez różne okresy zniszczenia Babilonu, Bóg niewątpliwie okazywał miłosierdzie, szczególnie Swojej klasie oczyszczonej Świątnicy, oczyszczonej „klasie poświęconych” (P '56,25, par.3).
Widzimy przeto, że miłosierdzie Boże było szczególnie okazane w czasie od wiosny 1877 do jesieni 1914 w Boskich wielkich dziełach wyzwolenia Małego Stadka. Chociaż ono dalej objawiało się dla członków Małego Stadka po roku 1914 tak długo jak pozostawali w ciele, to jednak od roku 1914 to miłosierdzie objawia się w szczególniejszy sposób na korzyść Wielkiego Grona i klasy Młodocianych Godnych jako takich.
Drugie zastosowanie wyrażenia: „w pośrodku lat”, w znaczeniu pierwszego powyżej wymienionego następuje dokładnie przy końcu Parusji, 20 września 1914 roku, a na początku Epifanii 21 września 1914 roku. Paruzja i Epifania w ograniczonym znaczeniu są okresami trwającymi po 40 lat i w takim to znaczeniu są tu użyte (por. 2Moj. 12:29; T.P. '46,48, par.7), chociaż w szerszym znaczeniu Paruzja i Epifania rozciągają się poza okresy 40 lat. Przez wykład br. Russella, wygłoszony po południu, 20 września 1914, w mieście Fort Worth w stanie Teksas i przez ogłoszenie go w gazetach następnego dnia, rozpoczęła się praca wobec Wielkiego Grona, jako takiego w jej pierwszym zarysie, tj. w wyznawaniu dobrowolnych grzechów Chrześcijaństwa nad kozłem Azazela (T.P.’35,2). Praca wobec kozła Azazela i Lewitów Wielkiego Grona jest Boskim wielkim dziełem wyzwolenia Wielkiego Grona, pokazująca im Boskie Wielkie miłosierdzie w Dniu Jego Gniewu (Psalm 110:5), tzn. w wielkim ucisku, w którym ich oczyszczenie się dokonuje (Obj. 7:14). Podobnie wielkie dzieło Boże wyzwolenia objawia się na korzyść innej klasy wybrańców epifanicznych, tj. Młodocianych Godnych, okazujące im Boskie miłosierdzie w czasie gniewu Bożego.
Niewątpliwie wszystkie poświęcone dzieci Boże, gdy liczą różne błogosławieństwa, mają wiele powodów do wychwalania Jehowy za Jego dobroć i za Jego cudowne dzieła dokonywane na korzyść dzieci ludzkich oraz do złożenia Mu podziękowań, albowiem On jest dobry, a miłosierdzie Jego trwa na wieki (Psalm 107)!
ABAKUK ŚWIADCZY O POTĘŻNYCH DZIEŁACH BOŻYCH
W Achab3:3 modlitwa albo oda Abakuka zmienia się z prośby na kontemplacje i ogłaszanie Boskich potężnych dzieł, szczególnie odnoszących się do zniszczenia bezbożnych i wyzwolenia Jego ludu. Wyrażenia proroka w wierszach od 3-15 mają w dużej mierze charakter figuralny i bardziej odnoszą się do natury proroczego widzenia, będąc zmieszane z widocznymi aluzjami odnoszącymi się do chwalebnych rzeczy dokonanych przez Boga dla Jego ludu w minionych czasach – w czasach wyzwolenia Jego ludu z wielkich ucisków i zakłopotań (takich jak wyzwolenie go z Egiptu) oraz z trudności, które w przeciwnym razie przytłoczyłyby go i zniszczyły. Gdy prorok oddawał się kontemplacji i ogłaszał te wspaniałe dzieła Boże, to one nabierały w jego oczach coraz głębszego znaczenia, dając jemu, a drugim przez niego, silne upewnienie o ostatecznym wyzwoleniu ludu Bożego, mimo zagrażającego widoku inwazji ze strony bezbożnych Chaldejczyków i spustoszenia ziemi wraz z towarzyszącym uciskiem i zamieszaniem. Rzeczywiście w czasach niebezpieczeństwa i zagrażającego ucisku , zawsze było rzeczą pożyteczną i dającą ponowne zapewnienie ludowi Bożemu, gdy rozważał i wspominał o Boskim postępowaniu względem Jego ludu „w dniach przeszłych i latach dawnych” (Psalm 77:6; 63:11).
W pozafigurze, począwszy od wiosny 1877, odpowiedź pozafiguralnego Abakuka zamieniła się w specjalną kontemplację i ogłaszanie