Teraźniejsza Prawda nr 206 – 1963 – str. 10
ponieważ podaliśmy szczegóły dotyczące dwóch pierwszych klas w E. tomie 4 a dotyczące ostatniej klasy w innych tomach.
Następnie zastanowimy się nad Przymierzem Ofiary tak, jak jest ono przedstawione w Psalm 50:5 „Zgromadźcie mi świętych moich, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze”. Lud Boży został wezwany do poświecenia się Bogu. To co poświęciliśmy (jeśli czynimy to w sposób inteligentny) jest wszystkim co posiadamy: w pierwszym rzędzie naszą wolę, a potem nasz czas, siłę, wpływ, myśli, ciała, nasze środki, wszystko co mamy i czym jesteśmy. Wszystkie rzeczy należące do obecnego życia muszą być poświęcone na ołtarzu ofiary z naszym Panem Jezusem, a następnie powinniśmy iść wiernie w Jego ślady. Innymi słowy, mamy wyrzec się, porzucić to, co zasługa Jezusa nam przypisała – doskonałe życie ludzkie i te wszystkie błogosławieństwa restytucyjne, które by się nam należały, jak i reszcie rodzaju ludzkiego. A więc nam jako ludziom nie pozostaje nic. W tym znaczeniu ofiarowujemy siebie samych tym samym sposobem jak Jezus ofiarował Siebie. Jedyną różnicą jest to, że On był człowiekiem doskonałym, podczas gdy my jesteśmy niedoskonali. Lecz On okrywa nas szatą Swej sprawiedliwości tak, iż możemy stać przed Bogiem jak gdybyśmy otrzymali pełną restytucję. Nasz Zbawiciel okrywa nas jako członków rodzaju Adamowego, którzy wyrzekliśmy się wszystkich ziemskich nadziei, dla bardziej chwalebnych nadziei ukazanych nam jako członkom Ciała Chrystusowego. Dlatego znajdujemy się w rękach Jezusa naszego Pana. On jest naszą Głową i Tym, który ma poprowadzić nas jako zwycięzców a raczej „więcej niż zwycięzców”. Oddajemy się dzień po dniu w Jego ręce, aby mógł nam dać takie doświadczenia, które umożliwią nam wypełnienie Przymierza Ofiary. W Przymierzu Ofiary przyjmujemy Jego wolę bezwarunkowo, nie wiedząc z góry czego Bóg zażąda od nas i zgadzamy się czynić wszystko co nam każe. Gdybyśmy nie mieli absolutnej wiary w charakter Boga, nie moglibyśmy uczynić takiej obietnicy bezpiecznie dla nas samych. Na przykład, gdyby Szatan zażądał abyśmy czynili bezwarunkowo wszystko czego on by chciał, nie moglibyśmy tego uczynić, bo wiemy, że to sprowadziłoby na nas grzech, spowodowało odrzucenie przez nas Boga a życie dla diabła, świata i ciała, w grzechu, błędzie, samolubstwie i światowości; oddaliłoby nas to od wszystkiego, co jest dobre i święte a uczyniłoby nas wrogami Boga i kandydatami na Wtórą Śmierć. Dlatego też nie możemy wchodzić w tego rodzaju przymierze z Szatanem. Najlepszą ilustracją dla wyjaśnienia czym jest Przymierze Ofiary jest następująca, dana przez jednego z drogich braci, którego spotkaliśmy na początku naszej drogi do obecnej Prawdy. Powiedział nam on, że Bóg jakoby dawał nam kartę białego papieru żądając, ażebyśmy się podpisali u dołu karty, zgadzając się wykonywać cokolwiek On napisze ponad naszym nazwiskiem, a my zgadzamy się z góry, nie wiedząc czego On od nas zażąda. My zaś z naszej strony zgadzamy się na to z powodu naszego zaufania do charakteru Bożego, będąc pewni co do Jego doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, ponieważ jesteśmy pewni, że On pragnie, ażebyśmy zwyciężyli i chce nam dopomóc abyśmy osiągnęli Wysokie Powołanie. Zgadzamy się na to przymierze a w ten sposób zawieramy Przymierze Ofiary. Przez całe nasze życie Bóg próbuje nas to w tym, to w czym innym, aż każda z zalet naszego charakteru (dyspozycji) jest wypróbowana. Tak jak Jezus był próbowany co do każdej cechy charakteru z wyjątkiem grzechu, gdyż grzech nie miał wpływu na Niego, tak i my, którzy idziemy w Jego ślady, jesteśmy próbowani pod względem każdej cechy naszego charakteru; pod względem naszego umysłu i jego zawartości; pod względem naszych uczuć i naszej woli. Tylko wtedy gdy przejdziemy przez te próby zwycięsko, wypełnimy nasze Przymierze Ofiary. Takie jest całe życie wiernego Małego Stadka i tylko 144000 będzie miało w tym powodzenie. Tylko oni będą stanowić Małe Stadko, wiernych naśladowców Jezusa, którzy postępują za Barankiem gdziekolwiek On ich prowadzi i nie lękają się niczego z wyjątkiem pogwałcenia swej obietnicy uczynionej Bogu. W ten sposób przez Swą wierność aż do śmierci przeprowadzają to Przymierze Ofiary i otrzymują od Boga zapewnienie „dobrze sługo dobry i wierny, nad małym byłeś wiernym, nad wieloma cię postanowię, wnijdź do radości Pana twego i zasiądź z Barankiem na stolicy Jego po wieki wieków”, dopomagając w doprowadzeniu wszechświata do pełnej harmonii z Bogiem, aby wszyscy mogli dołączyć się do chóru wiecznego Alleluja, który rozbrzmiewać będzie po całych niebiosach i ziemi, wołając: „Błogosławieństwo i chwała, moc i władza, bogactwo i panowanie i cześć wieczna siedzącemu na stolicy i Barankowi na wieki wieków! Amen! Amen!”. Chwała niech będzie Bogu za to Przymierze Ofiary i za tych, którzy w Nim uczestniczą, bo oni będą wiecznym nasieniem, ulubieńcami Jehowy przez nieskończoną wieczność, by przeprowadzić Jego wszystkie przyszłe plany! Amen! Amen!
Przymierze Dawidowe (Psalm 89:4, 5, 29, 30, 35) jest częścią Przymierza Związanego Przysięgą. Przymierze to obiecuje pod przysięgą, że Głową głównego nasienia Abrahama będzie wiecznie egzystujący królewski potomek Dawida, a obietnicę tę uczynił łaskawie Dawidowi Bóg za jego wierność. Nie będziemy tu podawać więcej szczegółów na ten temat z uwagi na to, że wytłumaczyliśmy już Przymierze Związane Przysięgą.
Bóg zawarł z narodem izraelskim Przymierze Zakonu. Nadawanie tego przymierza rozpoczęło się w Egipcie daniem im Baranka Wielkanocnego a zakończyło się wraz ze służbą Mojżesza, kiedy wstąpił on na górę Fazga i tam umarł. Wszystkie szczegóły tego Przymierza zawierają się w księgach Mojżeszowych: drugiej, trzeciej, czwartej i piątej. Możemy więc tylko zacytować krótki tekst na ten temat, ponieważ niemożliwe jest zacytowanie wszystkich tych ksiąg. W związku z tym