Teraźniejsza Prawda nr 206 – 1963 – str. 8
sprzeciwianie się, brzydzenie się i odrywanie naszych uczuć od rzeczy przeszkadzających w osiągnięciu go, pożądanie Słowa, Ducha i środków opatrzności, które są pożyteczne w uzyskaniu go, miłowanie życia wiecznego z powodu jego istotnej wartości i miłowanie w nim w różny sposób jego uczestników (w odmienny sposób Ojca, Syna, braci i przyjaciół) oraz miłowanie jego poziomów istnienia a szczególnie jego poziomu zaofiarowanego każdemu. Co się tyczy woli, to chwytanie się żywota wiecznego oznacza utwierdzenie jej na rzeczach przyczyniających się do zdobycia go oraz skierowanie woli przeciwko rzeczom, które przeszkadzają w jego osiągnięciu. Co się tyczy wysiłków, to ono oznacza, że działalności całej istoty, umysłu, serca i sił skierowane będą na rzeczy przyczyniające się do zdobycia życia wiecznego, a z drugiej strony przeciwko rzeczom przeszkadzającym w jego osiągnięciu. To więc stanowi chwytanie się żywota wiecznego.
POBUDKI UBIEGANIA SIĘ O ŻYWOT WIECZNY
Liczne są w rzeczywistości powody, które, powinny pobudzać nas do chwytania się życia wiecznego jako daru i nagrody Bożej.
Powinniśmy więc ubiegać się o nie, ponieważ Bóg w nader miłujący sposób zaprosił nas do tego. Jako nasz Ojciec, On pragnie abyśmy chwytali się żywota wiecznego, ponieważ poczynił dla nas w tym celu niezbędne zarządzenia. To obejmuje Jego dostarczenie, przy wynałożeniu wielkiej ceny ze Swojej strony ofiary okupu naszego Pana Jezusa, aby ona stała się dla nas dostępną zasługą w celu osiągnięcia życia wiecznego; Jego udzielenie Słowa wraz z jego mocą oświecenia, ożywienia, powstrzymania, zachęcenia, usprawiedliwienia, poświęcenia i wyzwolenia nas w celu umożliwienia nam zdobycia żywota wiecznego; Jego wylanie na nas Ducha wraz z jego zdolnościami działającymi na nasz umysł, serce i wolę, jako dostateczna moc wewnętrzna umożliwiająca nam osiągnięcie żywota wiecznego; Jego zaopatrzenie nas w służbę Jezusa w celu udzielenia nam wszelkiego zewnętrznego poparcia niezbędnego dla nas do osiągnięcia żywota wiecznego; Jego przyjęcie nas do Synostwa, w którym udziela nam (tymczasowego) prawa do życia wiecznego; i Jego zaopatrzenie nas we wszelką opatrzność niezbędną do pomocy i poparcia nas w naszym usiłowaniu zdobycia żywota wiecznego.
Powinniśmy chwytać się żywota wiecznego z powodu jego istotnej wartości i przywilejów jakich ono udziela swoim posiadaczom, z powodu sposobności udzielanych na pożytek Boga i Jego stworzeń, z powodu nagród, jakimi obdarza swoich nabywców, z powodu obecnej i przyszłej radości oraz pokoju, jakich udziela swoim zdobywcom i z powodu celów, jakimi służy Bogu i innym.
Powinniśmy chwytać się życia wiecznego, ponieważ jesteśmy zaproszeni do ubiegania się o nie, ponieważ przyjęliśmy to zaproszenie i ponieważ publicznie wyznaliśmy, że je przyjmujemy, ponieważ podjęliśmy już w przeszłości wysiłki aby je zdobyć, ponieważ ono udziela nam chwalebnych przywilejów należących do jego nadziei oraz z powodu zachęty jaką jego widok udziela nam w usilnym ubieganiu się o nie a także z powodu podniesienia w charakterze, jakiego taki wysiłek nam udziela.
Powinniśmy chwytać się życia wiecznego, ponieważ to sprawi przyjemność Bogu i Chrystusowi oraz uwielbi Ich, to oświeci (albo ulży) wysiłkom, jakie Jezus i nasi bracia czynią, aby nam dopomóc w zdobyciu życia wiecznego, a przez nasz przykład to nawet pobudzi drugich do ubiegania się usilnie o nie, co sprawi obecnie, że staniemy się owocniejszymi w nauczaniu drugich o nim w celu dopomożenia im, aby mogli także je osiągnąć, a wreszcie to uzdolni nas do pomagania światu w przyszłym Wieku, aby on także mógł zdobyć życie wieczne.
JAK CHWYTAĆ SIĘ ŻYWOTA WIECZNEGO
Jest pewna ilość sposobów chwytania się żywota wiecznego jako daru i nagrody Bożej. Duch, który powinien cechować nasze wysiłki w zdobywaniu życia wiecznego, jest (1) duchem pokornej wdzięczności dla Boga za przedłożenie nam tej oferty przez Niego i za umożliwienie nam zdobycia go, a dla Jezusa za Jego usługi ułatwiające nam to zdobycie (za Jego usługi oświecenia, ożywienia, zachęty, naprawy, usprawiedliwienia, poświęcenia i wybawienia oddawane nam aż do samego osiągnięcia żywota wiecznego), (2) duchem wielkiej oceny Ducha Bożego i Chrystusowego, który znamionuje wszelkie Ich stosowne czyny, (3) duchem całkowitego poświęcenia się Bogu i Chrystusowi i (4) duchem wierności okazującym się w naszych wysiłkach zdobycia życia wiecznego. Jeżeli te i inne stosowne zalety cechują naszego ducha, gdy staramy się chwytać życia wiecznego, to nie ulega wątpliwości, że przy łasce Bożej wynik nasz będzie pomyślny.
Następnie są pewne rzeczy, które muszą być wykonane, aby chwycić się życia wiecznego. Tak jak naturalne życie otrzymujemy za pośrednictwem spłodzenia i narodzenia, tak podobnie życie wieczne zdobywane aktualnie podczas Wieku Ewangelii musi przechodzić przez spłodzenie i narodzenie z Ducha. Tak jak nasze naturalne życie zachowuje się za pośrednictwem pokarmu, napoju, powietrza, wypoczynku, troski, ćwiczenia i społeczności z drugimi, tak podobnie chwytamy się życia wiecznego przez używanie rzeczy na poziomie duchowym, które odpowiadają rzeczom powyżej wymienionym. Dlatego przede wszystkim chwytamy się życia wiecznego przez przyswajanie sobie Słowa Bożego jako duchowego pokarmu i napoju – Prawdy – przez które zużyte tkanki duchowe z powodu przeciekania naszych ziemskich naczyń i spustoszeń spowodowanych naszymi błędami ponownie się napełniają, otrzymują pożywienie dla obecnych zapotrzebowań, skupiają siły dla przyszłych nagłych potrzeb oraz usuwają i wyrzucają odpadki (5Moj. 8:3; Ijob 23:11; Psalm 107:5, 9; 119:103, 131; Jer. 15:16;