Teraźniejsza Prawda nr 206 – 1963 – str. 6
z ustępów Pisma Świętego omawiającymi te myśli: Ps. 16:11; 17:15; 23:6; 73:24; Izaj. 9:7; 33:17; Dan. 12:3; Mat. 5:3, 8, 12; 6:20; 13:43; Łuk. 12:32; 20:35, 36; 22:29, 30; Jan 10:28; 12:26; 14:3; 17:22, 24; Rzym. 8:17; 2Kor. 5:1; Efez. 1:18; Kol. 1:5,12; 3:4; 1Tes. 2:12; 4:17; 2Tes. 2:14; Żyd. 10:34; 12:22-24, 28; 13:14; 1Piotra 1:4; 2Piotra 3:13; Obj. 2:7; 3:21; 14:1; 20:4-6; 21:1; 22:5, 17. Zgodnie z tym wieczny odpoczynek (Żyd. 4:9) klasy Chrystusowej nie polega na lenistwie; ale przeciwnie na wiecznej czynności która jednak pozbawiona będzie znoju, mozołu i towarzyszącego jej znużenia, jakie cechowały Jej ziemską służbę (Obj. 14:13).
Powyższy opis odnosi się do tych form radości wiecznego życia, jakie otrzymają ci co będą posiadali nieśmiertelność – Boską naturę. Jednak radość będzie także udziałem tych wszystkich, którzy osiągną życie wieczne na poziomach istnień niższych od poziomu Boskiej natury. Tak więc siedem rzędów istot duchowych, które nazywamy aniołami (w szerszym znaczeniu tego słowa): cherubinami, serafinami zwierzchnościami, tronami, księstwami, państwami i aniołami (w węższym znaczeniu tego słowa), doznaje obecnie radości w obecności Boga i Baranka, służąc Im w sprawach twórczych i opatrznościowych, szczególnie w usługiwaniu Boskim Objawieniem i innymi sposobami świętym oraz pozostałemu ludowi Bożemu (1Moj. 16:7; 24:7; 4Moj. 20:16; 22:35; 1Król. 19:5-8; Ps. 68:18; 91:11; 103:20, 21; Izaj. 63:9; Dan. 6:22; 9:21-23; 10:5-12:13; Zach. 1:12-14; 6:5; Mat 18:10; 26:53; Łuk. 15:10; Dz. 5:19,20; 7:35; 8:26; 10:3-6; 12:7-10; 27:23, 24; Gal. 3:19; Efez. 1:21; Kol. 1:16; 2:10; Żyd. 1:7, 14; 2:2; 1Piotra 1:12; 2Piotra 2:11). Przywróceni do poprzedniego stanu pokutujący upadli aniołowie będą wiecznie uczestniczyć w przywilejach, jakie staną się wiecznym udziałem tych aniołów, którzy nie upadli.
Następnie trzy podrzędne wybrane klasy, które osiągną egzystencję duchową jako nagrodę za ich służbę Bogu w obecnym życiu, będą także doświadczać wiele radości w życiu wiecznym, chociaż nie osiągną nieśmiertelności. Ta radość obejmuje możność widzenia i obcowania z Bogiem, Chrystusem i Jego Oblubienicą. One będą miały przywilej służyć Bogu na wieki, podlegając Chrystusowi i współpracując z Nim, najpierw w Tysiącleciu Wielkie Grono w duchowej fazie Królestwa, a Starożytni i Młodociani Godni w ziemskiej fazie. Później będą one służyć z Chrystusem pod jego subordynacją w realizowaniu przyszłych planów Bożych dotyczących rozwijania wszystkich planet aż do doskonałości i stwarzania nowych rzędów istot, przyprowadzając je do doskonałości wiecznego życia (1Moj. 22:16-18; 4Moj. 3:40-51; Ps. 45:15-17; 72:3; 107:32; Izaj. 1:26; 32:1; 60:13; 62:1; Dan. 12:13; Joel 2:28; Mat. 8:11; Łuk 13:28; 1Kor 3:12-15; 2Tym. 2:20; Obj. 7:9-17).
Klasa restytucyjna (włączając Niby Wybrańców i nie wybranych) w jej ziemskiej formie życia wiecznego będzie miała wiele radości w raju. Ludzie będą w doskonałej harmonii z Bogiem i Chrystusem oraz z sobą. Żaden grzech, błąd i przekleństwo nigdy nie zniszczą ich rajskiej błogości. Ich panowanie nad ziemią, nad jej życiem zwierzęcym i nad jej prawami natury będzie doskonałe. Oni będą wiecznie rozszerzać swój zasób wiedzy we wszystkich kierunkach, realizując nowe wynalazki i rozwijając sztuki w doskonałości. Co się tyczy praw natury to w ich używaniu osiągną oni o wiele większe cuda niż większość cudów biblijnych. Wśród doskonałego raju ich najwyższa miłość do Boga i Chrystusa oraz równa miłość wzajemna do siebie, ze wszystkim co ona obejmuje sprawi, że ziemia stanie się dla nich niebem. Oni będą tak szczęśliwi, jak tylko doskonali ludzie mogą być i to bez żadnej chmury zaciemniającej niebo ich radości (Ps. 85:10; 89:37; 113:3; 145:10; Izaj. 4:2, 3; 11:6-10; 25:8; 29:18, 19; 32:15-17; 35:1, 2, 10; 45:8, 23, 24; 49:8; 55:12, 13; 65:17-25; Jer. 4:2; 31:34; Miche. 4:4; Sof. 3:9; Agg. 2:7, 8; Zach. 2:11; 9:10; Mal. 1:11; Łuk. 2:10; Jan 10:16; 1Kor. 15:24-28; Efez. 1:10; Filip. 2:10,11; Obj. 15:4; 21:24, 26; 22:3).
Niewątpliwie powyższe twierdzenia i potwierdzające ustępy Pisma Św. napawają nas, ku zadowoleniu serca, widokiem radości wiecznego życia, które otrzymają wszystkie klasy.
CELE WIECZNEGO ŻYCIA
Cele wiecznego życia są różnorodne. Pierwszym celem jest, aby wszyscy cieszący się życiem wiecznym mogli stale wzrastać w ocenianiu Niebiańskiego Ojca i Pana Jezusa Chrystusa (Jan 17:3). Drugim, aby godni mogli doświadczać wiecznych radości, każda radość stosowna do odpowiednich klas (Ps. 13:6; 16:11; 36:9; 45:16; Izaj. 25:9; 35:10; 61:10). Trzecim celem jest, aby mogli mieć przywilej społeczności z Bogiem i Chrystusem na wieki (Izaj. 51:11; 66:10; Zach. 2:10; Obj. 21:3). Czwartym, aby mogli mieć przywilej służenia Bogu i Chrystusowi wiecznie, każdy na swoim miejscu (Obj. 21:3). Piątym celem jest, aby każdy na swoim miejscu mógł panować nad swoją posiadłością powierzoną mu przez Boga na wieki (Obj. 22:5). Szóstym, aby wszyscy mogli cieszyć się błogosławieństwami życia wiecznie (Obj. 14:13; Jud 24; Ps. 13:6; 17:15). I siódmym celem jest, aby mogli pozostać wiecznie w życzliwej społeczności z sobą (Izaj. 12:1-6; 65:17-25).
Pomimo tego, znajdujemy wielu ludzi całkowicie obojętnych, jeśli chodzi o sprawę starania się i ubiegania o życie wieczne. Drudzy chociaż wyznają pragnienie osiągnięcia życia wiecznego, to jednak są całkowicie letnimi w ubieganiu się o nie. Inni jeszcze są czasami ciepłymi, a czasami zimnymi co się tyczy tej sprawy. Jeszcze zaś inni chociaż są dość ciepłymi w swych wysiłkach aby je zdobyć, to jednak nie są zbyt przejęci nim. Tylko garstka jest całkowicie pochłonięta nim i usilnie dąży do zdobycia go. A zatem nawet większa część wyznających chrześcijan zaniedbuje życie wieczne. W niektórych wypadkach jest to spowodowane miłowaniem przez nich grzechu w jednej lub więcej jego formach. W innych zaś wypadkach z powodu miłowania przez nich światowości w jednej lub więcej formach. A jeszcze w innych wypadkach samolubstwo rządzi nimi do tego stopnia, że zaniedbują swoje największe dobro.