Teraźniejsza Prawda nr 205 – 1962 – str. 143
specjalnie z grupy Laadana, a stało się tak ponieważ filie, wszystkie poza Ameryką, pociągały za sobą większą odpowiedzialność aniżeli mieli ci w Betel (synowie Laadanowi, którzy byli z synów Gersonickich; w. 21). Pierwszym pododdziałem tych troszczących się o Prawdę byli strażnicy literatury Prawdy, którzy mieli ją w swej pieczy (Jehyjel). Niektórzy z nich opiekowali się książkami i broszurami (Zetam; w. 22) a inni kazaniami w gazetach i w Miesięczniku Studentów Biblijnych włączając w to i dwa inne pisma. „Gazeta Dla Wszystkich” i „Kazalnica Ludowa” (Joel, brat jego) — byli oni strażnikami literatury (nad skarbami domu). Poza tym byli tam kandydaci na członków czterech niezorganizowanych grup Lewitów (Amramczycy, Hucyjelczycy; w. 23). R.H. Hirsh jako należący do przywodzącej grupy Gersonickich Amramczyków (Sebuel; w. 24) miał pieczę nad literaturą Prawdy, gdy szła ona do druku, tzn. poprawiał i robił korektę stronic Strażnicy, broszur, kazań oraz innych pism (przełożony nad skarbami). Drugą klasę przyszłych pozafiguralnych Amramczykow (Eleazar; w. 25) stanowiło pięciu korektorów manuskryptów, z których najważniejszymi były trzy siostry: Hamilton, James i Wright. Do tej klasy należało też pięciu przyszłych redaktorów strażnicy, wymienionych w testamencie br. R. Byli to bracia: (1) Rutherford (Rechabijasz), (2) Van Amburgh (Jesajasz), (3) Rockwell (Joram), (4) Robison (Zychry) oraz (5) Hirsh (Salomit). Ostatni z nich (Salomit; w. 26) i jego koledzy redaktorzy, etc., (bracia) mieli pieczę nad produktami (poświęcone rzeczy) wychodzącymi spod pióra brata R. (które poświęcił Dawid) oraz najważniejszych braci (przedniejsi z domów ojcowskich), wodzów wojowników (pułkowników, rotmistrzów, hetmanów). Gdy zdobyli jakąś Prawdę, jako nagrodę ich walki o Prawdy, czy to z nowych czy starych rzeczy, które bez spekulacji zrozumieli jako nauczeni w Piśmie wyćwiczeni w królestwie, posyłali ją do brata R. jako trofeum (z wojen i łupów poświęcali… na poprawę domu; w. 27; Mat. 13:52). Prawdy te obejmowały kontrowersyjne pisma wodzów Małego Stadka z Wieku Ewangelii (Samuel; w. 28), tracących korony wodzów 12 denominacji (Saul), głównych zwolenników pozafiguralnego Saula (Abner) i głównych wojowników kontrowersyjnych Prawdy parousyjnej (Joab). Odpowiednia kontrowersyjna literatura Prawdy tych wszystkich (poświęcili) oraz każdego innego (i ktokolwiek co poświęcił) była pod pieczą R.H. Hirsha, pozostałych czterech redaktorów i innych korektorów manuskryptów (do rąk Salomitowych i braci jego).
(24) Następnie uwagę naszą zwracają bracia Lewici w Betel i Przybytku, których obowiązkiem była praca na zewnątrz głównych siedzib (Izaaryci; 26:29). Ci byli zajęci sprawami zborowymi, szczególnie starszymi i pielgrzymami, dotyczącymi zewnętrznych spraw Kościoła (Kienanijasz i synowie jego nad robotą zewnętrzną … byli za urzędników i za sędziów). Należy zauważyć, że w w. 30–32 hebrajski tekst nie wspomina Husyjelczyków,
kol. 2
o których jest mowa w w. 23 i którzy, podobnie jak inni Kaatytowie mieli mieć wyznaczoną pracę w wierszu albo w wierszach następnych, podczas gdy zależnie od tego jak ten tekst przedstawia się obecnie, dwa inne zajęcia były wyznaczone Hebrończykom: jedno w w. 30 drugie zaś w w. 31, 32. Skoro zaś trzem z czterech grup Kaatytów z w. 23 były wyznaczone (w wierszach 24–30) prace w tym porządku w jakim są one wspomniane w w. 23, a Husyjelczykom nie została wyznaczona praca, skłaniamy się do opinii, że w w. 31 dwukrotne użycie słowa „Hebrończycy” jest interpolacją (wtrąceniem do tekstu błędnych słów lub zdań) i że w oryginale na tym miejscu było słowo „Husylejczycy”. Co więcej, wyrażenie „za Jordanem na zachód” (w. 30) oczywiście odnosi się do terytorium na zachód od zachodniego brzegu Jordanu. Stąd pojmujemy, że Hebrończycy, bardzo liczni (tysiąc siedemset) mieli zleconą pracę wśród braci ogólnego Kościoła, jak dotyczyło to służby Jezusa i brata R. poza rzeczami danymi pozafiguralnym Amramczykom i Izaarytom, jak na to już wskazaliśmy. Pojmujemy natomiast, że Husyjelczycy mając polecenie doglądania pracy wobec ludzi nie będących w Prawdzie (Jeryjasz; w. 31) reprezentują licznych braci (braci jego… dwa tysiące siedemset; w. 32), którzy mieli obowiązek doglądania pracy względem publiczności. Zdarzyło się to w 40 roku misji brata R. (roku czterdziestego … królestwa Dawidowego), że skierował prośbę do braci, by przysłali na kartach pocztowych opisy swych talentów, doświadczeń z Prawdą i pracą Pańską (Z. ‘’16, 141, 1–7) i że w ten sposób znaleziono wielu bardzo dzielnych Husyjelitów do pracy publicznej, która okazała się drugim uderzeniem Jordanu (znaleziono … mężów bardzo mocnych). Oni byli specjalnie skłonni do walki kontrowersyjnej (w Jazer Galaadskiem). Ci byli uczynieni dozorcami pracy, która miała przynieść to uderzenie, drugie uderzenie Jordanu, kleru (nad Rubeńczykami), władców (Gadczykami) oraz kapitalistów (i nad połową pokolenia Manasesowego) za ich pogwałcenie prawa i prawdy przynależących do służby Jezusa reprezentującego Boga (nad sprawami Bożymi) oraz brata R. (sprawami królewskimi).
(25) W 1Kron. 27 lud Boży (Izrael; w. 1) jest opisany jako zorganizowany w czasie Parousii (według liczby ich) do kontrowersji (w. 1–15), do pokoju (w. 16–22) oraz do prowadzenia spraw interesowych (w. 25–34). Wszyscy pracownicy dotąd opisani, byli to ci, którzy przychodzili pod koniec czyli w ostatnim roku życia brata R. W tym rozdziale jednak tak nie jest, jak można to zauważyć na przypadku pozafiguralnego Asaela (w. 7), który przestał spełniać swoje funkcje przed majem 1883 roku, z przypadku pozafiguralnego Joaba, który przestał należeć do ludu Bożego w roku 1908 (w. 23, 24) i pozafiguralnego Achitofela, który przestał być pozafiguralnym doradcą w roku 1908 (w. 33). Główni ojcowie w tym tekście są ci sami, co kapitanowie i oficerowie (przedniejszych w domach ojcowskich. pułkowników i rotmistrzów),