Teraźniejsza Prawda nr 205 – 1962 – str. 130
że list przyszedł od Eliasza. Żydzi natomiast, nie wierząc temu, nie mieli trudności z uwierzeniem, że Eliasz był wzięty czasowo do nieba i następnie sprowadzony ponownie na ziemię (2Król. 2:16 porównaj z Dz. 8:39, 40). Nigdy więc nie przyszło im na myśl zapytać, czy Eliasz wysłał list. Nie mogą też być przyjęte przez ludzi w Prawdzie doktryny fałszywe i nominalnego Kościoła, jako przymusowy dowód do odrzucenia niezmiennego oryginalnego tekstu znajdującego się we wszystkich tłumaczeniach.
(95) Na zarzut F. H. McGee. że Eliasz nie był już prorokiem, gdy list był wysłany, chociaż jest powiedziane, że list przybył od proroka, które to wyrażenie, jak dowodzi, oznacza, że Elizeusz będąc wówczas prorokiem musiał być wymieniony — odpowiadamy: Biblia, tak jak powszechny zwyczaj, często po daje tytuły urzędu, mimo że wykonywanie urzędu dawno się skończyło. Mówimy o pułkowniku Roosevelcie, mimo że dawno już przestał wykonywać urząd pułkownika. W liście do Żydów 10:12 czytamy: „Lecz ten (człowiek)… siedzi na prawicy Bożej”. Tu jest mowa o naszym Panu w chwale jako o człowieku. Nie dlatego, że teraz jest człowiekiem, ale dlatego, że nim był kiedyś. Wnioskujemy więc, że odrzucenie przez F.H. McGee bezspornego tekstu Biblijnego, którego odrzucenie jest konieczne dla zachowania pozoru prawdziwości jego teorii, jest postępowaniem samowolnym, polegającym na przywłaszczeniu sobie prawa do zmieniania Biblii w celu zachowania własnych teorii i dowodem słabości jego pozycji. Ten ustęp dowodzi, że Eliasz w wichrze — a nie w wozie — opuścił ziemię na krótki czas tylko, po czym wrócił i żył długo posyłając list do Jorama jak dowodzi 2Kron. 21:12–15.
(96) Dlaczego Eliasz miał powrócić na ziemię? Widocznie aby wysłać list stanowiący w figurze odpowiednik strofowania Heroda przez Jana. Tak jak Jan strofował nieprawą łączność Heroda z Herodiadą, tak Eliasz strofował nieprawą łączność Jorama z córką Achabową, półpoganką i bałwochwalczynią, która wprowadziła Baalizm oraz wiele innego zła w Judzie. Wskazuje to częściowo na strofowanie przez prawdziwy Kościół władzy cywilnej za nieprawą pozaobrazową łączność, na strofowanie, które jest pokazane w wielu szczegółach związanych z Janem, który jak wiemy jest typowo uzupełnieniem typu Eliasza. Obraz ten wskazuje, że prawdziwy Kościół ma jeszcze (po 1918) do wykonania pracę publiczną i że w pozaobrazie muszą nastąpić doświadczenia Jana Chrzciciela mające miejsce po rozdzieleniu pozafiguralnego Eliasza i Elizeusza. [Od 1918 r. tak list Eliasza jak i strofowanie Jana postępowało]. Tak więc list Eliasza jest nam dany w Piśmie Św. jako pewny dowód faktu na istnienie okresu czasu między rozdzieleniem pozaobrazowego Eliasza i Elizeusza, a doświadczeniem pierwszego z wichrem, w którym to czasie wypełniały się typowe czynności Elizeusza z 2Królewskiej.
(97) Przed zakończeniem dyskusji na temat tego listu chcielibyśmy podać kilka chronologicznych wyjaśnień, które zharmonizują chronologię niezharmonizowaną przez F.H. McGee. Istnieją trudności w zrozumieniu szczegółów
kol. 2
chronologicznych panowania jednego z drugim królów judzkich i izraelskich, począwszy od panowania Achaba aż do końca panowania Jorama. Klucz do zrozumienia tych trudności leży w następujących faktach: podczas przygotowań do wojny z królem syryjskim Achab mianował swego syna Ochozyjasza swoim współwładca a Jozafat swego syna Jorama swoim współwładcą. Od śmierci Achaba Ochozyjasz, mianował swego brata Jorama współwładca, tymczasem na rok przed jego śmiercią Joram syn Jozafata, król judzki mianował swego syna Ochozyjasza swoim współwładca. Jeżeli te fakty zachowamy w umyśle, będziemy zdolni wyprowadzić każda linie chronologiczną tych panowań. Na dowód podajemy co następuje:
(98) Achab umarł w dwudziestym drugim roku swego panowania, a w osiemnastym roku panowania Jozafata (1Król. 16:29; 22:41, 42), lecz w siedemnastym roku panowania te go ostatniego Achab mianował swego syna Ochozyjasza współwładcą (1Król. 22:51). Ochozyjasz natomiast umarł po (mniej więcej) dwuletnim panowaniu (1Król. 22:52), a po nim nastąpił jego brat Joram w piątym roku (2Król. 8:16) przed śmiercią Jozafata, a w dwudziestym pierwszym roku jego panowania. Jednakże jego brat Ochozyjasz przyjął go za swego współwładcę w osiemnastym roku panowania Jozafata (2Król. 3:1), tzn. zaraz po śmierci Achaba. Na dwa lata przed rozpoczęciem współrządów z Joramem, Jozafat mianował swego syna także Jorama, swoim współwładca (2Król. 1:17), co miało miejsce w siedemnastym roku panowania Jozafata w którym to roku Achab mianował swego syna Ochozyjasza na swego współwładcę, prawdopodobnie w okresie przygotowań do wojny z Syrią (1Król. 22). Joram Judzki w jedenastym roku panowania Jorama Izraelskiego (2Król. 9:29) mianował swego syna Ochozyjasza swoim współwładca, przez którego został zastąpiony w dwunastym roku panowania Jorama Izraelskiego (2Król. 8:25). To krótkie, lecz jak ufamy, jasne wyjaśnienie usuwa wszystkie niejasności i sprzeczności tych chronologii stanowiących zagadkę dla teologów przez stulecia.
(99) Joram, król izraelski, jak pokazane powyżej, został jedynym królem w dwudziestym pierwszym roku panowania Jozafata. Rozdzielenie Eliasza i Elizeusza miało miejsce po śmierci Ochozyjasza, brata Jorama, zgodnie z 1 i 2 rozdz. 2Królewskiej i dlatego rozdzielenie Eliasza i Elizeusza nastąpiło mniej więcej (dokładnie nie wiemy kiedy) między początkiem dwudziestego pierwszego a końcem dwudziestego piątego roku panowania Jozafata (2Król. 3:6–14). Bądźmy hojni w ustępstwach przyjmując, że rozdzielenie miało miejsce pełne cztery lata przed śmiercią Jozafata i że list Eliasza przyszedł do Jorama cztery pełne lata po śmierci Jozafata. To dałoby nam okres między rozdzieleniem dwóch proroków, a wysłaniem listu wynoszący osiem lat, a nie trzynaście, jak przypuszcza F.H. McGee. Pan Whiston, jak powyżej wykazane, daje cztery lata, lecz prawdopodobnie jest to za krótki czas na wypełnienie stosownych wydarzeń.