Teraźniejsza Prawda nr 204 – 1962 – str. 114
Żydowskiego i ci w wyniku tego uniknęli tej klątwy. Bardzo mało zaś Żydów przyjęło Wysokie Powołanie w czasie przejściowym pomiędzy Żniwami i tylko kilku z nich w czasie Paruzji; tylko ci z nich pozostaną w Wysokim Powołaniu, którzy okażą się wiernymi podczas Epifanii. Widzimy zatem, że chwalebna obietnica Boskiej natury jest skierowana tylko do tych, którzy uszli skażenia jakie jest na świecie w pożądliwościach. Natura ta będzie im dana, gdy się okażą wiernymi aż do śmierci. Tekst ten wskazuje również, że nagroda Boskiej natury jest obiecana i że czas na jej osiągnięcie to Wiek Ewangelii, w którym działa Przymierze rozwijające nasienie, które ma być jako gwiazdy niebieskie.
Innym tekstem dotyczącym tego punktu jest Obj. 5:10: „I uczyniłeś nas Bogu naszemu królami i kapłanami, i królować będziemy na ziemi”. Mamy tutaj tłumaczenie, które wymaga pewnej poprawki. Kościół mówiąc do naszego Pana Jezusa, oświadcza: „Uczyniłeś nas [w czasie Wieku Ewangelii] Bogu naszemu królestwem i kapłanami”. Oni są Królestwem Bożym w chwale, zaszczycie i nieśmiertelności gdy osiągną zwycięstwo. Podczas ich pozostawania w ciele w Wieku Ewangelii, mają nadzieję stania się tym Królestwem; jest to nadzieja w tym znaczeniu, że posiadają umysłowe ocenienie i spolegają sercem na niej. Ufamy, iż podaliśmy dostateczne dowody z Pisma Świętego, iż czas działania Przymierza Sary rozwijającego nasienie, to Wiek Ewangelii. Czasem zaś w którym błogosławieństwa Przymierza mają być dane ludzkości, jest Wiek Tysiąclecia.
Obecnie przystąpimy do następnej części rozważania związanego z Przymierzem Sary – Przymierzem Łaski, a mianowicie do rozważania typu. Typ jest piątym punktem nad którym chcemy zastanowić się w związku z tym przedmiotem. Sara jest typem omawianego Przymierza. Czytamy o tym w liście do Galatów 4:21-31 w słowach: „Powiedzcie mi. którzy pod zakonem chcecie być, nie słuchacież zakonu? Albowiem napisane, iż Abraham miał dwóch synów, jednego z niewolnicy a drugiego z wolnej. Lecz ten, który był z niewolnicy, według ciała się urodził [cielesne myśli Abrahama i Sary spowodowały narodzenie Ismaela, syna Agary]; a który z wolnej według obietnicy [wolną kobietą była Sara, przez która przyszło obiecane nasienie]. Przez co znaczą się inne rzeczy [jest tutaj typ]: albowiem te są [przedstawiają] one dwa testamenty [Przymierze łaski jest tu przedstawione przez Sarę, a Przymierze Zakonu przez Agar]; jeden z góry Synajskiej, który rodzi w niewolę: a ten jest jako Agar. Albowiem Agar jest [przedstawia] góra Synaj w Arabii, a stosuje się do niej teraźniejsze Jeruzalem; bo jest [dla żydów, którzy są zgromadzeni w królestwo pod nauczonymi w Piśmie i Faryzeuszami oraz Żydowskim Sanhedrynem rządzącym w owym czasie] w niewoli z dziatkami swoimi [ziemski Izrael był w niewoli: a także w niewoli była matka tego ludu – Przymierze Zakonu]. Lecz ono górne Jeruzalem [wyższy jest duchowy Syon] wolne jest, które jest matką wszystkich nas [Przymierze Sary jest matką
kol. 2
całego nasienia – Chrystusa Głowy i Ciała]. Albowiem napisano: Rozwesel się, niepłodna, która nie rodzisz; porwij się a zawołaj, która nie pracujesz w porodzeniu; bo ta opuszczona wiele ma dziatek, więcej niż ta, która ma męża [jest prawdą, że Przymierze Zakonu miało znacznie więcej dzieci, niż Przy mierze Sary, mające Boga za małżonka]. My tedy, bracia! tak jako Izaak jesteśmy dziatkami obietnicy [Izaak był typowym nasieniem i reprezentował Chrystusa Głowę i Ciało. Izaak ofiarowany przez Abrahama jako ofiara na śmierć przedstawia Chrystusa – Głowę i Ciało; po pierwsze Głowę złożoną na ołtarzu, a po drugie Ciało złożone przy Głowie. Członkowie tegoż są dziećmi obietnicy, jeśli pozo staną wierni aż do śmierci, podobnie jak wiernym był Jezus. Małe Stadko było wierne przez cały Wiek Ewangelii. Jego członków nazywa się dziećmi obietnicy w okresie przejściowym; a w okresie Parusji zgromadzenie tych dzieci obietnicy było dopełnione pod służbą „onego Sługi”, zaś w Epifanii jest im udzielana pomoc, chociaż Posłannik Epifanii nie znalazł nowych dzieci tego przymierza. Tym wiernym jest teraz okazywana pomoc w celu zgromadzenia ich do spichrza niebiańskiego królestwa]. Ale jako na on czas ten, który się był urodził według ciała, prześladował tego, który się był urodził według ducha, tak się dzieje i teraz [żydzi, w Żniwie Wieku Żydowskiego prześladowali dzieci obietnicy; czynili to także częściowo w okresie przejściowym. Jako tacy nie są oni dziećmi Boga, lecz są dziećmi niewolnicy, a to jest powód dla którego zostali odrzuceni]. Ale co mówi Pismo? Wyrzuć niewolnicę i syna jej; albowiem nie będzie dziedziczył syn niewolnicy z synem wolnej [Bóg nie pozwoli cielesnemu Izraelowi dziedziczyć wraz z pozafiguralną Sara]. A tak bracia! my nie jesteśmy dziećmi niewolnicy [nie jesteśmy pod Przymierzem Zakonu, pod klątwą która przeszła na Izraelitów odziedziczona z Adama, ani dodatkową klątwą, jaka spadła na nich a nawet na najlepszych spośród nich z powodu nieposłuszeństwa Zakonowi i prorokom, którzy byli im posyłani; nie należymy do tych, którzy w Żniwie Wieku Żydowskiego odrzucili Chrystusa – najpierw Jezusa, a następnie tę część Ciała jaka rozwijała się w owym czasie; nie należymy do tych, którzy podczas Wieku Ewangelii nie podobali się Bogu; tym bowiem zabronił On stać się dziećmi obietnicy. Tak więc dzieci obietnicy są dziedzicami – Jezus i Kościół. Będąc zaś dziedzicami, są oni pełnym chwały nasieniem Abrahama, które będzie błogosławić wszystkim narodom ziemi we właściwym czasie]”.
Następnie będziemy studiowali 54 rozdział proroctwa Izajasza, który jest wspaniałym przedstawieniem zarysów Łaski Przymierza Abrahamowego przedstawionego w Sarze. Wiersz 17 podaje: „Żadne naczynie urobione przeciw tobie nie zdarzy się, a każdy język powstający przeciw tobie na sądzie potępisz. Toć jest dziedzictwo sług Pańskich, a sprawiedliwość ich ode mnie, mówi Pan”. Sługami Pana (w Przymierzu Sary) są ci, do których zwrócone są słowa 54 rozdziału proroctwa