Teraźniejsza Prawda nr 204 – 1962 – str. 99
uczynione w E. tomie 14 względem Jeremiasza jest bardzo pomocne do zrozumienia księgi Abakuka, szczególnie w jej zastosowaniu do końca Wieku.
Tak jak to jest pokazane w dopiero co wymienionym odnośniku do E. tomu 14, fakty danego wypadku, jak np. uroczyste poselstwa głoszone przez brata Russella do Chrześcijaństwa przepowiadające jego zniszczenie, dowodzą obszernie, iż był on wyobrażony w Jeremiaszu. Zgodnie z tym co wykażemy później przy omawianiu Abak. 2:1-3, brat Russell przez fakty i pisma przyznawał, że był wyobrażony również w Abakuku. Widzenie z Abak. 2:3 miało mówić „na skończeniu”. Ono zaczęło mówić przez ruch Millera (1829-1844), który rozpoczął się po zaczęciu „czasu końca” w 1799 roku (Dan. 12: 9; C 15-56; B 14, 15; T. P.’34, 61, par. 6) i czyniło to dalej w sposób wzrastający. Przeto w rozważaniu Abakuka jako stosującego się do końca Wieku Ewangelii powinniśmy pamiętać, że chociaż on przedstawia głównie brata Russella, to jednak również wyobrażeni są w nim brat Wilhelm Miller i inni prawdziwi „stróżowie” w Czasie Końca, którzy przyjęli (imię Abakuk znaczy obejmujący albo objadę) Prawdę będącą na czasie, włączając szczególnie jej prorocze i chronologiczne zarysy.
KRÓTKIE STRESZCZENIE ZAWARTOŚCI
Dla ułatwienia zrozumienia zakresu i zawartości księgi Abakuka, najpierw przedstawimy ogólne zarysy i zwięzłe ujęcie jej treści, a następnie przystąpimy do szczegółów mających zastosowanie do końca Wieku Ewangelii w odniesieniu do Izraela duchowego.
Abakuk zajmuje wybitne miejsce wśród proroków i poetów hebrajskich. W dziedzinie literatury jego pismo, a szczególnie rozdział trzeci, jest arcydziełem. Jego logika, dykcja, prostota, obrazy, żywość, majestat i duch, a także wzniosłość są godne wielkiego podziwu.
Główny temat lub przewodnia myśl proroctwa Abakuka koncentruje się na wierze (Abak. 2:4 – „sprawiedliwy z wiary swej żyć będzie”), tak jak wiara była tematem licznych nauczań Apostoła Pawła, który trzykrotnie zacytował ten sam tekst z proroctwa Abakuka (Rzym. 1:17; Gal. 3:11; Żyd. 10:38). Wiara, stan i dowód sprawiedliwości jest dla Abakuka tak jak i dla Pawła, regułą życia oraz metodą w osiąganiu tegoż. Abakuk w świetle jego czasu, przedstawia wiarę w jej różnych aspektach: w jej zawikłaniach, próbach, umysłowym ocenianiu, w jej zupełnej ufności serca w obietnice Boże, w jej spokojnym i pogodnym rozważaniu otaczających przeciwności, w jej działalności ogłaszania rady Bożej („wiara, nie mali uczynków, martwa jest” – Jak. 2:17), w jej ufności Bogu gdy Go nie może wyśledzić, w jej ostatecznym triumfie i jej zupełnym rozwoju, a także w spoleganiu na Bogu w błogiej i radosnej nadziei.
Główna linia myśli w księdze Abakuka. zaczyna się od ubolewania nad ciężkimi grzechami cielesnego Izraela, nominalnego ludu Bożego oraz od wyrażenia zakłopotania przez
kol. 2
proroka z powodu dozwolenia Bożego na trwanie takich warunków (Abak. 1:2-4). Następnie mamy podane Boskie objawienie Jego zamierzonej dziwnej pracy wzbudzenia Chaldejczyków w celu ukarania Izraela (Abak. 1:5-11); potem Abakuk daje odpowiedź wyrażającą ufność w Bogu opartą na Jego wieczności, mocy, sprawiedliwości i świętości oraz zrozumienie, że użycie przez Boga Chaldejczyków przeciwko Jego ludowi miało mieć na celu karanie i naprawę. Mimo tego jednak prorok jeszcze wyraża zakłopotanie co do tego, jak zharmonizować przymioty Boże z zamierzonym użyciem przez Niego zdradliwych i bezbożnych Chaldejczyków, by ukarali i zatriumfowali nad tymi, którzy są sprawiedliwsi niż oni; on także zapytuje, czy Bóg dozwoli, aby zniszczenie narodów doszło do zupełności (Abak. 1:12-17).
Zajmując stanowisko na uboczu na strażnicy, prorok czuwa starannie i ufnie usługuje Bogu (Abak. 2:1), a Bóg wynagradza go proroczym widzeniem odpowiadającym na jego pytania. Bóg poleca mu, aby je napisał, wyjaśnił i ogłosił. Pomimo pozornego ociągania się w wypełnieniu tegoż Bóg upewnia Abakuka, że widzenie to ewentualnie spełni się (Abak. 2:2, 3). W widzeniu tym ciemięzca jest przedstawiony pod figurą człowieka wywyższającego siebie, zdegradowanego, pijanego, pysznego, koczowniczego, nienasyconego i szalejącego za władzą w przeciwieństwie do sprawiedliwych, którzy są wierni Bogu i którzy żyć będą z wiary (Abak. 2:4,5). Przeciwko ciemięzcy wszyscy uciemiężeni wypowiadają pięć nieszczęść, które są tutaj wymienione: (a) biada ciemięzcy i pustoszeniu, ponieważ z wielką niesprawiedliwością, rozlewem krwi i gwałtem ograbił wielu innych (Abak. 2:6-8); (b) biada mu z powodu chciwości, samowywyższania i licznych morderstw (Abak. 2:9-11); (c) biada mu za wystawienie miasta (Babilonu) przez nieprawość, rozlew krwi i próżność (Abak. 2:12-14); (d) biada mu za jego pijaństwo, doprowadzenie innych do pijaństwa i haniebne postępowanie w stosunku do drugich oraz za jego pożądanie podboju (Abak. 2:15-17); (e) biada mu za jego uprawianie bałwochwalstwa i nauczanie kłamstwa (Abak. 2:18, 19). Potem następuje uroczyste upomnienie: Jehowa jest w Swym świętym kościele; umilknij przed obliczem Jego wszystka ziemio! (2: 20).
Doznawszy głębokiego wrażenia, prorok wyraża psalm modlitwy i uwielbienia. On stoi przed Bogiem ze czcią, gdy modli się z wiarą o odrodzenie dzieła Bożego w pośrodku lat i aby sprawiedliwość złagodzona była miłosierdziem (Abak. 3:1, 2). On opowiada o wspaniałych dziełach Bożych przeszłości w niszczeniu bezbożnych, dla wybawienia Judu Bożego (Abak. 3:3-15). Z powodu strasznego ucisku w ten sposób objawionego, który był w minionych wypadkach przypadkowy i niezbędny dla wyzwolenia wiernego ludu Bożego oraz widoku podobnych doświadczeń, które go czekały, Abakuk stoi przed Bogiem w niezmiernym drżeniu (Abak.3:16), jednak całkowicie ufa Mu (bo sprawiedliwy z wiary swej żyć będzie – Abak. 2:4) i spolega radośnie na Bogu zbawienia swego, choćby nawet inwazja nieprzyjaciela spowodowała warunki głodu i zupełne spustoszenie (Abak. 3:17, 18).