Teraźniejsza Prawda nr 203 – 1962 – str. 81
(3) zwolennicy Kostyna (Zachur) i (4) zwolennicy Kasprzykowskiego (Hybry).
(11) Zwolennicy Towarzystwa (Maheli; w. 21; 24:28) dzielą się na dwie grupy: (1) prawdziwych Rutherfordystów, albo złych zwolenników Towarzystwa (Eleazar) oraz (2) Elizeuszystów lub dobrych zwolenników Towarzystwa (Cys). Rutherfordyści nie podzielili się na grupy (który nie miał synów, w. 22; 24:28); ale były ich różne partie (córki). Oni przestali być ruchem Prawdy (Eleazar umarł). Te partie wśród nich, które powstały, gdy Rutherfordyści przestali być ruchem Prawdy, połączyły się z różnymi grupami Elizeuszystów, które od czasu do czasu odłączały się od Rutherfordystów (które pojmowali synowi Cysowi). Najważniejszą grupą pomiędzy tymi Elizeuszystami jest duży zbór w Chicago ze swymi oddziałami (Jerahmeel, 24:29). Standfastyści jako pozafiguralni Musyccy Meraryci podzielili się na trzy grupy: (1) Heardytów (Maheli; w. 23; 24:30); (2) Edwardsytów (Eder) oraz (3) grupę zwaną Głosem Eliasza (Jerymot). Powyżej opisane grupy są najważniejszymi grupami Lewitów Epifanii (cić są synowie Lewiego według domu ojców swych; w. 24; 24:30) nawet te, które w opisie przedstawionym bratu R. w odpowiedziach na zadawane przezeń pytania w artykule Z’16, 141, 1-7, później podzieliły się na swe odpowiednie grupy (przedniejsi… policzeni… według pocztu) i służą w świątyni Epifanii (odprawowali prace usługiwania w domu Pańskim), obejmując Lewitów, którzy przechodzą ćwiczenie w służbie (od 20 lat i powyżej; w. 27) oraz tych, którzy są dojrzali do służby (od 30 lat i powyżej; 23:3) tak, jak i wy bitni bracia byli wyznaczani do swych służb (braci… synom Aaronowym, 24:31), przed bratem R. (Dawidem), wodzami zatrzymującymi korony (Sadokiem) oraz wodzami bez koron (Achimelechem), którzy byli wodzami (przedniejszymi) wybitnych (Kapłanów) i podległych (Lewitów) sług Pana w przeciwieństwie do mniej dojrzałych (młodszych braci). W ten sposób Lewici byli wyznaczani do swych prac (miotali losy).
(12) Brat R. ogłosił przez słowo i czyn fakt, że Bóg błogosławi ludowi Prawdy (Bóg… dał odpocznienie; w. 25), że mogą oni pracować w sferze działalności brata R. (i będzie mieszkał w Jeruzalemie). Wskazał on, iż gdy lud Boży podzieli się na swe klasy jako Boża świątynia Epifanii, będzie wprowadzona zmiana w pracy Lewitów (nie będą więcej nosić przybytku i wszystkiego naczynia, ku posługiwaniu; w. 26), bowiem głoszenie do publiczności będzie wyjęte spod kontroli pozafiguralnego Eliasza, a dane pod kontrolę pozafiguralnego Elizeusza. To zaś sprawi, że nie będą oni podlegli Małemu Stadku, bo noszenie pozafiguralnego przybytku i naczyń na to wskazywało. Brat R. przez swą ostatnią naukę na temat pozafiguralnego Eliasza i Elizeusza opisywał służbę tych ostatnich (według postanowienia Dawidowego byli policzeni synowie Lewiego; w. 27), a nawet niedojrzałych przechodzących ćwiczenie do pełnej służby (od 20 lat). Wciąż jednak obowiązkiem ich było pomagać wybitnym braciom (zostawali pod ręką synów Aaronowych;
kol. 2
w. 28); jeśli chodzi o usprawiedliwienie (w przysionkach), oficjalne pozycje (gmachach), pomaganie przy oczyszczaniu poświęcenia braci (oczyszczaniu wszelkich rzeczy) i rozwijanie różnych stron Bożego dzieła (usługi). To odnosi się do prawd budujących charakter (około chleba pokładnego; w. 29), do przygotowań głoszenia Słowa Bożego (około mąki na ofiarę śniedną) i uszlachetnionego postępowania (placków nie kwaszonych) zarówno rozwijanego (pieczone w panewkach), jak i wypróbowanego (smażone), i to zarówno co do ilości jak i jakości (miary i odmierzenia). Mieli oni również we wszystkich odpowiednich czasach głosić Słowo Boże z wdzięcznością i ocenieniem ku chwale Bożej (a iżby stali… ku wysławianiu i chwaleniu Pana; w. 30). Mieli oni służyć według Słowa Bożego (porządku; w. 31) trzem rzeczom (uroczyste święta), wskazującym na przyjęcie przez Boga ofiary Chrystusowej (ofiarowaniu całopalenia), t. 3. usprawiedliwieniu (Święto Przejścia), uświęceniu (Zielone Święta) i wybawieniu (Święto Kuczek) w związku z Tysiącleciem (Sabaty) i dwunastoma najważniejszymi łaskami (nowie miesiąca). Mieli oni to czynić stale jako służbę Bożą (ustawicznie przed Panem). To pozwoli im wypełniać obowiązek (pilnować straży; w. 32), względem usprawiedliwionych (namiotu zgromadzenia), poświęconych (świątnicy), oraz względem wybitnych sług Prawdy (synów Aaronowych) w sprawach dotyczących służby Bożej (w usłudze domu Pańskiego).
(13) Obecnie przedstawimy ważniejsze kapłańskie zarządzenia, które Bóg sprawił, że brat R. poczynił dla świątyni Epifanii, tak jak jest to powiedziane w 1Kron. 24:1-19. Gdy synowie Aarona (w. 1) są nadmieniani bezimiennie w związku z przybytkiem, przedstawiają oni Podkapłaństwo. Kiedy jednak nazywani są po imieniu, tak jak w w. 1, to Nadab (w. 2) pod koniec Wieku, przedstawia fałszywych nauczycieli z Parusii idących na Wtóra Śmierć, a Abiju (w. 2) fałszywych nauczycieli z Epifanii, którzy idą na Wtóra Śmierć (Abiju umarł; 3Moj. 10:1-11; zob. u dołu notatkę z ang. Cieni Przybytku, str. 119 „Gdy przychodzimy do coraz jaśniejszego zrozumienia wysokich zalet charakteru, jakie są wymagane od tych wszystkich, którzy kiedyś osiągną żywot wieczny na jakimkolwiek poziomie i że niewielu, jak się wydaje, czyni starania o wyrobienie sobie doskonałej miłości jako zasady rządzącej ich życiem, to nasuwają się myśli, że ci dwaj synowie Aarona, których Bóg ukarał śmiercią, przedstawiają znaczną część poświęconych i spłodzonych z Ducha osób, które zaniedbały osiągnięcia wysokiego stanu serca, jaki jest koniecznie potrzebny i które ostatecznie nie będą godne żadnego życia, ale przeciwnie, zostaną wytracone we Wtórej Śmierci”. – Notatka z Cieni Przybytku w ang. wydaniu, str. 119, odnosi się do str. 136 w polskim wydaniu w tomie 5 – przyp. tłum.). Eleazar (potężna pomoc) jest figurą na brata R., a Itamar (wyspa palm – jest aluzją do tego, że sfera pracy J. nie zdąża w kierunku korony, lecz trzymających palmy; Obj. 7:9) przedstawia J.; obaj słudzy wypełniający swe