Teraźniejsza Prawda nr 203 – 1962 – str. 78
miejscowości, gdzie pracował w pracy pielgrzymskiej do Nowego Jorku, w celu wzięcia udziału w serii wykładów, które on sam zainaugurował mówiąc o Usprawiedliwieniu, po którym to wykładzie brat Rockwell mówił o poświęceniu, J. o Uwielbieniu i MacMillan o Restytucji, a które były zakończone przez brata Sturgeona mówiącego w kilku wykładach z Planu Wieków; oraz (7) przez przygotowanie, by J. mógł pokierować sytuacją w londyńskim Betel i Przybytku. On jako Boży wykonawca przygotował dla J. dokonywanie pracy, której doglądał pod kierunkiem Jezusa, pracy zmierzającej do Kozła Azazela, tzn. przygotował by J. stał się małym Salomonem.
(4) Jeśli chodzi o punkt 6, to J. w owym czasie nie myślał, żeby było specjalne znaczenie w tym, iż pięciu mówców wzięło udział w tej serii wykładów. Dopiero później gdy Pan otworzył jego oczy, by ujrzał warunki Epifanii zrozumiał, jak Bóg użył tych 5-ciu mówców i że przez użycie ich, porządek ich przemówień i ich tematy, Bóg dawał coś znamiennego dotyczącego Epifanii. Przez porządek bowiem tych przemówień i ich tematy Bóg ukazywał po pierwsze 5-ciu wodzów Epifanii: (1) brata R. – wodza Małego Stadka dla Małego Stadka; (2) brata Rockwella – wodza Gersonitów; (3) brata J. – wodza Małego Stadka dla Wielkiego Grona i klasy Młodocianych Godnych; (4) brata MacMillana – wodza Merarytów i (5) brata Sturgeona – wodza Kaatytów. Po drugie zaś, Bóg wskazywał porządek ich prac w Epifanii: brat R. jako najważniejszy był pierwszy i mówił oczywiście o usprawiedliwieniu, jako czymś podstawowym dla wszystkich nauk chrześcijańskich i doświadczeń. Wodzowie trzech grup Lewitów wzięli udział w tym, zgodnie z porządkiem powstawania typów i pozafigur: Gerson – pierwszy narodzony; Merary – drugi narodzony oraz Kaat – trzeci narodzony. Z tym też zgadzają się tematy ich przemówień: najwyższą bowiem pracą pozafiguralnych Gersonitów jest prowadzić lud do poświęcenia; najważniejszą pracą pozafiguralnych Merarytów jest ogłosić Królestwo, tzn. restytucję; najważniejszą zaś pracą pozafiguralnych Kaatytów jest bronić nauki o Bożym Planie. Natomiast pozycja J. w tej serii pomiędzy wodzami Gersonickimi i Meraryckimi wskazuje na to, że jego najważniejsza praca Epifanii jest z pozafiguralnymi Gersonitami i Merarytami (4Moj. 4:28, 33; 7:6-8), ale nie wyłącznie z nimi jak na to wskazuje fakt, że brat Sturgeon następuje po nim w tej serii. J. miał bowiem obowiązek względem wszystkich Lewitów Epifanii (2Moj. 38:21), a temat jego „Uwielbienie Kościoła” przedstawiał najwyższą pracę jaką Bóg dał mu na okres Epifanii: ogłoszenie o uwielbieniu Kościoła po dopełnieniu jego ofiarniczych cierpień, co też on uczyni kiedy napisze o Objawieniu i co będzie jego ostatnią ogólną pracą na ziemi (pisane w czasie gdy był wydawany E. tom 14 – przyp. red.) Jest to też znaczące, że wszyscy ci trzej wodzowie Lewici zostali wyparci przez egoistycznych rywali: br. Rockwell przez br. Hoskinsa, br. MacMillan przez J.F.R. i br. Sturgeon przez br. Ritchie, następnie przez br. Olsona,
kol. 2
a wreszcie przez br. Hirsha. Należy przy tym zauważyć, że niektóre z siedmiu aktów brata R. wspomnianych wyżej, wyprowadziły J. na czoło jakby specjalnie go ukazując, by podkreślić jego przyszły urząd, tak jak Mojżesz wyprowadził na czoło Jozuego, by podkreślić jego przyszły urząd, inne zaś z siedmiu aktów dały już mu sam urząd Posłannika Epifanii.
(5) Brat R. przez swe akty powiedział J., że było jego zamierzeniem zorganizować Kościół w jego różnych częściach (umyśliłem zbudować dom imieniowi Pana Boga mego; w. 7). Ale Bóg zabronił mu zorganizować Kościół, ponieważ misją jego było prowadzić Kościół w zewnętrznych sporach (słowo… wieleś krwi rozlał… nie będziesz budował; w. 8); co więcej. Bóg także tego zabronił, ponieważ aż do podziału Kościoła na jego klasy, praca ta nie była odpowiednia dla Wieku Ewangelii, ale miała być dokonana, gdy tego rodzaju podział został dokonany przez jednego z symbolicznych synów brata R., który będzie wierny w tej [Epifanii] pracy (1Kron. 17:4-15). Tym synem jest J. (syn; w. 9), który będzie w pokoju, jeśli chodzi o kontrowersje czyli spory z nominalnym ludem Bożym (mężem spokojnym., dam mu odpocznienie od wszystkich nieprzyjaciół jego zewsząd), ponieważ dyskusje jego były z rewolucjonistami spośród prawdziwego ludu Bożego. Wynika z tego, że będzie on w spokoju w swej pracy, jeśli chodzi o nominalny lud Boży (przeto Salomon – spokojny – będzie imię jego). W pracy konstruktywnej jaką J. dokonywał i dokona był i będzie pokój pomiędzy ludem Bożym (pokój i odpocznienie dam Izraelowi). Pan dał bratu R. do zrozumienia, że J. pod Jezusem będzie nadzorował pracę podzielenia ludu Bożego na osobne klasy i w ich pracy epifanicznej, a wiedzę o tym dał mu prawdopodobnie przez ten właśnie typ (on zbuduje dom imieniowi memu; w. 10); podobnie Pan dał mu do zrozumienia, że J. jak inni członkowie gwiezdni będzie wierny jako syn i sługa Boży (on mi będzie za syna… a ja za ojca) aż do wypełnienia swej pracy (i utwierdzę stolicę królestwa jego… aż na wieki). Polecając J. wykonanie pracy w Brytanii polegającej na rozwikłaniu tego, co okazało się spiskim H. J. Shearna i W. Crawforda w objawieniu Wielkiego Grona i życząc mu błogosławieństwa Bożego, on w rzeczywistości polecił mu wznieść świątynię Epifanii i życzył mu błogosławieństwa Bożego w tym dziele (Pan będzie z tobą… zbuduj dom; w. 11). Powiedział mu on to, gdyż Bóg w jakiś sposób wskazał mu, że J. był wybrany przez Pana do dokonania tej pracy (jako mówił o tobie). Jego życzeniem wyrażonym względem J. było, by Pan dał mu mądrość i roztropność niezbędną do wykonania tej pracy ( niech ci da Pan roztropność i zmysł; w. 12), a przez to polecił mu pracę względem ludu Bożego w Epifanii (a niech cię postawi nad Izraelem) aby mógł on wypełnić obowiązki swego urzędu zgodnie ze Słowem Bożym (abyś strzegł zakonu Pana Boga twego). Zapewnił on go także, że jeżeli będzie słuchał słowa Jezusowego w stosunkach swego urzędu względem ludu Bożego (jeśli strzec i czynić będziesz… które rozkazał Pan przez Mojżesza Izraelowi; w. 13), Bóg da powodzenie jego pracy