Teraźniejsza Prawda nr 202 – 1962 – str. 70
rozwinęło cielesnego Izraela, zanim pozafiguralna Sara rozwinęła duchowego Izraela. Później, w czasie odłączenia pozafiguralnego Izaaka (klasy Chrystusa) tzn. w czasie Żniwa Wieku Żydowskiego, Przymierze Zakonu i jego wytwór cielesny Izrael zostali odrzuceni (Gal. 4:29, 30) i pozostali odrzuceni (Rzym. 9;10; 11; Gal. 4:29, 30) tak jak Agar i Ismael zostali odrzuceni w czasie reszty życia Sary, co odpowiada uporowi Izraela i jego odrzuceniu przez Boga aż do czasu dopełnienia się pełnej liczby wybranych (Rzym. 11:25-27). Sara więc w dalszym przebiegu figuruje fakt, że najwyższa faza Przymierza Związanego Przysięgą rozwijała klasę Chrystusa od Jordanu (Mat. 3:13-17; Dz.10:38; 3:25; Rzym. 11:7-9; Gal. 3; 4) aż do końca Wieku Ewangelii, kiedy Izrael znów będzie przywrócony do stanu łaski.
Po śmierci Sary Abraham wziął sobie nałożnicę Keturę (kadzidło), która przedstawia Nowe Przymierze. Tak więc po Wieku Ewangelii, kiedy Przymierze Sary przestanie działać jeśli chodzi o rozwijanie nasienia, Bóg przyjmie inne przymierze jako symboliczną nałożnicę. Ktoś jednak mógłby zapytać, jak możemy wiedzieć, że Ketura przedstawia Nowe Przymierze? Odpowiadamy, że dowodzi tego Izaj. 60:6, 7. Rozdział ten niewątpliwie opisuje rządy Chrystusa w czasie Tysiąclecia pod obrazem miasta Syonu (w. 14); ta sama myśl jest zawarta w wyrażeniu „Nowe Jeruzalem” z 21 roz. Objawienia. Kedar (ciemny) i Nebajot (wyżyny) z w. 7 byli to starsi synowie, a więc główni synowie Ismaela (ten, którego Bóg Klucha – 1Moj. 25:13) i przedstawiają dwa główne podziały Izraela, tak jak one są oznaczone w podzielonym królestwie: Izrael (dziesięć pokoleń pod wodzą Efraima) oraz Juda (dwa pokolenia pod wodzą Judy) i jak to znajdujemy przedstawione w klasycznym tekście o Nowym Przymierzu (Jer. 31:31-34). Dwunastu synów Ismaela (1Moj. 25:16) przedstawia dwanaście pokoleń Izraela. Wynika z tego, że w. 7 wskazuje, jak potomkowie Jakuba w ich podziale na dwie grupy, z którymi Nowe Przymierze będzie bezpośrednio zawarte, będą błogosławieni zarządzeniami Tysiąclecia – zarządzeniami Nowego Przymierza. Z Ketura Abraham miał sześciu synów (1Moj. 25:2). Prawidłowe tłumaczenie tekstu Izajasza 60:6 winno brzmieć: „dromadery z Midyjan [walka; jeden z synów Ketury], nawet z Efa [ciemność; pierworodny syn Midyjana]”. Saba (przysięga) był pierworodnym synem Joksana (łowca ptaków, zwycięzca upadłych aniołów), jako jeszcze jeden z synów Ketury. Rozumiemy więc, że synowie Ketury, Midyjan i Joksan przedstawiają klasę restytucji i klasę Godnych; Efa przedstawia tych, którzy obecnie znajdują się w ciemności lecz będą zwycięzcami w Tysiącleciu, podczas gdy Saba przedstawia Starożytnych Godnych, a Dedan (niski) również syn Joksana, przedstawia Młodocianych Godnych w Wieku Tysiąclecia pod Nowym Przymierzem. Oni, jak wskazuje tekst Izajasza 60:6, będą błogosławionymi w Tysiącleciu i sami będą błogosławieństwem. To dowodzi iż są oni pod Nowym Przymierzem, które jak powyżej wskazaliśmy będzie Przymierzem Tysiąclecia.
kol. 2
Z kolei to znowu dowodzi, że Ketura przedstawia Nowe Przymierze. Typowe pokrewieństwo Sary, Agar i Ketury dowodzi, że pierwsza z nich przedstawia Przymierze rozwijające Chrystusa, druga – Przymierze, które rozwinęło cielesnego Izraela w Wieku Żydowskim, trzecia zaś – Nowe Przymierze nastające z chwila gdy pierwsze i drugie Przymierze przestaną działać.
Następnie rozważymy zarysy Sary z Przymierza Abrahamowego, które są też często nazywane Przymierzem Sary, albo Przymierzem Łaski. Chcemy rozważyć siedem kierunków myśli z tym związanych: zawartość tego Przymierza, jego naturą, cele, czas działania, typ, znak i nagrodę. Najpierw rozważymy jego zawartość.
Te części Przymierza Abrahamowego, które odnoszą się do obietnic Bożych względem Chrystusa (Głowy i Ciała) zawierają się w Przymierzu Sary, tak jak to jest wyrażone w 1Moj. 22:17, 18 i w liście do Gal. 3:16, 29. Bóg powiedział: „Rozmnożę nasienie twoje, jako gwiazdy niebieskie; …a odziedziczy nasienie twoje bramy nieprzyjaciół swoich; i błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi”. Te zarysy Sary, czyli części tego Przymierza są nazywane naszą matką (Gal. 4:24, 26-31). A więc te trzy obietnice stanowią naszą matkę i w Biblii często znajdujemy wzmianki o tych obietnicach jako o naszej matce (Izaj. 54:1-17). To nasuwa pytanie: Dlaczego Biblia tak podaje? Czyni ona tak dlatego, bo te obietnice są dla nas jako Nowych Stworzeń tym, czym jest matka dla płodu; matka dostarcza pokarmu i możliwości rozwoju aż do czasu, gdy płód jest przygotowany do narodzenia; i to obejmuje sobą rzeczy których te obietnice dokonują względem nas. One dostarczają pokarmu do rozwoju nowego umysłu. Myśl ta nie jest imaginacją, ale faktem dobrze znanym wiernym z doświadczenia.
Przyjrzyjmy się co jest zawarte w tych trzech obietnicach, zważywszy każdą z nich po kolei. „Rozmnożę nasienie twoje jako gwiazdy niebieskie”. Nie możemy dobrze zrozumieć myśli w tym wyrażonej, jeśli nie weźmiemy pod uwagę części obietnicy pominiętej w powyższej cytacie, jako nie należącej do Przymierza Sary. Pominięta część należy do Przymierza Abrahamowego, lecz nie jest częścią Przymierza Sary. Przymierze Sary składa się z tych części Przymierza Abrahamowego, które rozwijają tylko Małe Stadko; dlatego też pominęliśmy drugą część pierwszej obietnicy, a mianowicie odnoszącą się do ziemskiego nasienia przyrównanego do piasku na brzegu morskim. Obietnice te tłumaczą się nawzajem. Gwiazdy są ciałami niebieskimi, podczas gdy piasek na brzegu morskim, jest rzeczą ziemską. Z tego też względu występuje tu myśl o dwóch nasieniach – niebieskim i ziemskim. Z tego punktu widzenia, chcemy tu mówić o obietnicach odnoszących się w szczególności do nasienia niebiańskiego, bo tylko ono ma Sarę za swą matkę.
Obietnica „rozmnożę nasienie twoje jako gwiazdy niebieskie” wskazuje, że nasienie to będzie duchowe. To zaś daje wiele do myślenia. Przede wszystkim zawiera się w tym myśl, że nasienie będzie duchowe co do natury, gdyż jak