i Esterę, wybrał takich przedstawicieli, których święte charaktery wolne w sobie, bez żadnego zewnętrznego zniewolenia, naturalnie usposobiły ich do czynienia właśnie tego, co Bóg pragnął aby przeprowadzili. Bóg wybrał także takie grzeszne osoby, jak Balaam, Kore, Jezabela itd., których niecne charaktery wolne w sobie, bez żadnego zewnętrznego przymusu, naturalnie skłaniały ich do czynienia zła, które przeprowadziłoby dalsze gniewliwe zarysy Boskiego planu.
kol. 2
Tym sposobem Bóg przez operowanie sprawami Egiptu co się tyczy wysunięcia osobliwego Faraona z Rzym. 9:17 na tron w czasie wyzwolenia Izraela, wzbudził i zachował go na tronie egipskim wśród takich okoliczności, że wielce objawił Swoją Moc i Chwałę na ziemi. Tak więc Bóg uczynił, iż gniew i opór Faraona wyszły na chwałę Bogu bez najmniejszego zmuszania jego woli albo czynienia go grzesznym (Ps. 76:10; Rzym. 9:21-24).
kol. 1

RÓŻNE BOSKIE PRZYMIERZA

(E. tom 15, roz. 11) (Ciąg dalszy z T. P. 1692, 24)

      Jest to zasada o przymierzu z dołączonymi częściami, które nie obowiązują ludzi będących pod odnośnymi przymierzami, ale które przez inne przymierza obowiązują ich urzędników i które są przywilejem poddanych przymierzu, aby mogli je używać w tym celu, by zapewnić sobie błogosławieństwa wypływające z przymierzy. Na przykład łatwo może nastąpić zamieszanie odnośnie czasu działania Nowego Przymierza, jeżeli klasa Chrystusowa, stanowiąca Pośrednika dołączonego do Nowego Przymierza będzie uważana za poddanych, zamiast za administratorów jego zastrzeżeń, w celu błogosławienia ludzi z powodu łączności Chrystusa (Głowy i Ciała) w Przymierzu Związanym Przysięgą i ich poświęcenia. W T. P. 1935, 51-61, 68-75 czytelnik znajdzie 21 biblijnych dowodów wykazujących, że Chrystus (Głowa i Ciało) nie znajduje się pod Nowym Przymierzem.

      Jako przykłady jednostronnego przymierza – to znaczy przymierza wiążącego tylko jedną stronę, a więc bezwarunkowej obietnicy lub obietnic, możemy tu przytoczyć przymierze Boże dane Noemu, w którym Bóg obiecał, że już więcej nie zniszczy potopem społeczeństwa ludzkiego, tj. „symbolicznej ziemi” [mówimy „symbolicznej ziemi”, gdyż ziemia w znaczeniu dosłownym nigdy nie była ani nie będzie zniszczona (1Moj. 9:8-17)J: następnie przymierzami takimi są: nasze poświęcenie – przymierze ofiary (Ps. 50:5); przymierze ocieniające, czyli nazywane tak Przymierze Abrahamowe (1Moj. 12:2, 3), które jest streszczeniem całego Planu Bożego i Przymierze Związane Przysięgą, którego częścią jest Przymierze Sary (1Moj. 22:16-18). Te Przymierza wiążą tylko jedna stronę, a zatem są jednostronnymi przymierzami, czyli bezwarunkowymi obietnicami. Z tego powodu obydwa Przymierza – Abrahamowe i Sary są stale nazywane obietnicami, obowiązującymi tylko Boga (Rzym. 9:8, 9; Gal. 3:8-22, 29; 4:23-31; Żyd. 6:12-19). Jako przykłady przymierzy, będących warunkowymi obietnicami zależącymi od wypełnienia pewnych zobowiązań przyjętych przez strony przymierzy lub obietnic (dwustronnych przymierzy), możemy przytoczyć Przymierza Mojżeszowe i Nowe (Efez. 2:12; są tu również załączone pewne szczegóły z obietnic Abrahamowych). W pierwszym wypadku Bóg i Izrael zawarli wzajemne przymierze czyli kontrakt, przy czym Bóg obiecał
kol. 2
dać Izraelowi ze Swej strony życie, prawo do życia i prawa życiowe, jeżeli Izrael zachowa podane przez Boga nauki, instytucje, zarządzenia itd. (Gal. 3:12, 19); Izrael ze swej strony obiecał takowe zachować, o ile Bóg wynagrodzi posłusznych życiem wiecznym (2Moj. 24:3; Gal. 3:12; 5Moj. 30:15-20). Te warunkowe obietnice stanowiły Przymierze Zakonu w jego wąskim znaczeniu. A że Nowe Przymierze składa się z obietnic, które Bóg i człowiek uczynią względem siebie w czasie Tysiąclecia i po Tysiącleciu na pewnych warunkach, jest widoczne z proroctwa Ezechiela 18:1-24. Te warunkowe obietnice będą stanowić Nowe Przymierze w wąskim znaczeniu. Dwa Boskie przymierza o charakterze warunkowym stanowią umowy wiążące wzajemnie Boga i Izraela.

      Jako przykład użycia słowa przymierze w drugim, szerszym znaczeniu tego słowa, możemy przytoczyć Przymierze Zakonu, które składało się nie tylko z powyżej wymienionych warunkach obietnic, ale także z nauk, zarządzeń, instytucji itd., będących podstawą przymierza w węższym znaczeniu i jako takie stanowiących zobowiązania stron wchodzących do przymierza (2Moj. 24:3, 7; 34:27, 28; 5Moj. 4:13; Jan 1:17; Żyd. 9:1-10; 10:1-4). W tym sensie przymierze to było ustanawiane przez 40 lat (Żyd. 8:9; 3:7-9), a jego pierwszymi częściami były niektóre (nie wszystkie) szczegóły Święta Przejścia, dane im zanim opuścili Egipt: Sabat był im dany przed ich przybyciem do góry Synaj, a szczegóły tego przymierza zostały im podane przy górze Synaj, gdzie została z nimi zawarta umowa czyli przymierze w węższym znaczeniu, pomimo tego, iż niektóre szczegóły były im dawane pomiędzy opuszczeniem góry Synaj, a czasem gdy byli już przygotowani aby wejść do ziemi Chananejskiej (2Moj. 12:14-50; 16:22-30; roz. 20-23; oraz liczne teksty w 3Moj., 4Moj. i 5Moj.). Nauki, zarządzenia, instytucja itd. (zawarte szczególnie w Nowym Testamencie), przez które Bóg urzeczywistnia obietnice związane przysięgą w zarysach Przymierza Sary względem Chrystusa (Głowy i Ciała), mają być podobnie uważane z tymi obietnicami czyli Przymierzem Związanym Przysięgą względem Chrystusa (Głowy i Ciała) w drugim znaczeniu tego słowa. Także wszystkie tysiącletnie zarządzenia, instytucje, nauki itd. będą – wraz z obietnicami Nowego Przymierza Nowym – Przymierzem w szerszym znaczeniu tego słowa.

poprzednia strona – następna strona