jeszcze rozważania tego dowodzą? Jakie poglądy na pozaobrazowe marsze i obozowania są potwierdzone przez modlitwy Mojżesza z w. 35 i 36? Wśród czego jest głównie dokonywany postęp? Jak to się łączy pozafiguralnie z modlitwą Mojżesza z w. 35? Jakich dwóch rzeczy ta modlitwa dotyczy w pozaobrazie? O jakie dwie rzeczy modli się Jezus w pozaobrazowej modlitwie z w. 35? Co jest defensywną częścią wojowania chrześcijańskiego? Co czasowo nie jest czynione podczas doświadczania prób? O co więc modli się Jezus? Dlaczego ta modlitwa jest specjalnie właściwa przy pozafiguralnym Faran? Jaki to będzie rodzaj powrotu? Jakie dwie rzeczy zakańczamy w tych studiach? Jaki inny rozdział z 4 księgi Mojżesza badaliśmy w czasie tych studiów? W związku z czym? Czego przez nasze studia dokonaliśmy? Co powinniśmy czynić względem Boga w związku z naszymi studiami?
T.P. 1955, 41; TP ’62, 50-57.

CZY OKRES EPIFANII KOŃCZY SIĘ W ROKU 1954?

      Oświecenie Epifanią bracia wiedzą, że Wtóre Przyjście Jezusa postępuje przez trzy okresy, pokazane w Piśmie Świętym przez greckie słowa: parusia, epiphaneia albo apokalupsis i basileia. Zdają sobie oni także sprawę z tego, że słowa epiphaneia i apokalupsis są użyte w Biblii na określenie (1) prawdy objawiającej albo odsłaniającej, osoby, zasady i rzeczy poprzednio zakryte lub zaciemnione, a to przez świecenie ze szczególną jasnością albo przez odsłanianie ich, oraz (2) na określenie okresu czasu, w którym jasne świecenie prawdy i jej odsłanianie objawi Pana światu, Wielkiemu Gronu i klasie Młodocianych Godnych, jako obecnego we Wtórym Przyjściu w Jego prawdziwych stosunkach. Co więcej mają oni wiedzę z Pisma Świętego tak jak to jest objaśnione w pismach paruzyjnych i epifanicznych, że greckie słowa epiphaneia i apokalupsis odnoszą się do tej samej działalności i do tego samego okresu czasu (E. tom 4, 15, 21, 45-47; P’28, 45, 46 itd.), i że ten okres (nazywany zazwyczaj Epifanią) rozpoczął się w roku 1914 (w jego ścisłym znaczeniu) jako 40 lat długi, znaczący swój koniec rokiem 1954. Stąd jasnym jest, że rok 1954 jest bardzo ważnym rokiem w rozwoju Planu Bożego, albowiem oznacza on koniec okresu Epifanii (w jej ścisłym znaczeniu) oraz początek Bazylei albo okresu Królestwa, jako różniący się od Epifanii, chociaż istnieje zachodzenie okresu Epifanii na okres Bazylei.

      Brat Johnson wykazał z Pisma Świętego, że okres Epifanii (albo Apokalipsy) jest tym samym okresem co czas ucisku, który w swoim ścisłym znaczeniu rozpoczął się w roku 1914 (E. tom 4, 15, 21, 32-34, 48-56 itd.). Oświadczył on, że „co się tyczy świata, to Epifania dzieli się na cztery różne okresy, tj.: (1) Wojnę i jej następstwa, (2) Rewolucję, lub Armagedon i jego następstwa, (3) Anarchię i jej następstwa, oraz (4) Ucisk Jakuba i jego następstwa (E. tom 10, 10; T.P. 1948, 35, szpalta 1; zob. również E. tom 4, 53, 59). Ponieważ czas postąpił naprzód, staje się coraz to widoczniejszym, że Epifania, w tym znaczeniu nie kończy się zupełnie w jesieni 1954 roku ani do listopada 195S roku, albowiem zdaje się być oczywistym, że zniszczenie Babilonu, zupełne dzieło światowej rewolucji, cztery formy rządu pod panowaniem dynastii Jehu, które nastąpią (E. tom 3, 366), światowa anarchia, oraz druga faza ucisku Jakuba jaka nastąpi po anarchii (E. tom 6, 315, 580), nie spełnią się wszystkie w tak krótkim okresie czasu (zob. T.P. 1954, 27; P’54, 40).

kol. 2

      Wiadomo nam dobrze, że niektórzy będą sprzeciwiali się myśli, iż Epifania przedłuży się poza rok 1954 i 1956. Jednak staranny badacz rozpozna, że prawda odnośnie trwania Epifanii rozwijała się stopniowo, oraz że brat Johnson przyznawał, iż Epifania rozszerzy się poza rok 1954 i 1956. Zauważmy pod tym właśnie względem kilka przykładów: W. E. tomie 4, 52 (T.P 1926, 39, szpalta 2) po podaniu poprzednio kilku linii myśli, z której on wnosi, że Epifania jest okresem 40-letnim pisze: „może (nasze podkreślenie) w jesieni 1956 r., w którym to czasie schodzenie się Epifanii w Bazyleję prawdopodobnie (nasze podkreślenie) się skończy. Tak więc możemy widzieć, że odnośnie niektórych faz tego przedmiotu nie można jeszcze mówić z pewnością. Ten przedmiot tylko, po części znamy”. Ufamy, że później będziemy mieli doskonalsze wyrozumienie tej myśli. Dlatego w prowadzeniu dyskusji na ten przedmiot bądźmy ostrożni, ażebyśmy nie byli za pewni w naszych zdaniach. Dopóki postępujące światło nie usprawiedliwia naszych stanowczych zdań, dopóty bądźmy skromnymi w naszych mowach względem szczegółów na te zarysy czasu i podawajmy je tylko tak, jak to jest podane w naszym artykule i jak było powyżej nadmienione, że to są tylko wnioski a nie żadne pewne dowody”.

      Zauważyliśmy już, że brat Johnson włączał drugą fazę ucisku Jakuba, Jako część Epifanii. W E. tomie 11, 367 on pisze: „ucisk Jakuba w pierwszej jego fazie (od roku 1881 do 1954 co najmniej)”. Jeżeli więc pierwsza faza ucisku Jakuba ciągnie się do roku 1954 co najmniej, to brat Johnson tutaj widocznie przyznawał, że jego druga faza rozciągnie się znacznie poza rok 1954. Jest to potwierdzone i przez to co pisał on w P’47, 53, par. 2, jako jedno z jego ostatnich ogłoszonych wyrażeń na ten przedmiot: „koniec anarchii nastąpi w jakiś czas po roku 1958. Później nastąpi druga faza ucisku Jakuba a potem nawrócenie Izraela. A jeszcze później nastąpi (nasze podkreślenia) wybawienie Wielkiego Grona (Obj. 7:14). „W związku z tym on wzmiankuje „koniec obalenia królestwa Szatana” wśród różnych długo ciągnących się wypadków „które nastąpią pod koniec Epifanii (nasze podkreślenie)”; nadmienia on tu także o „czasie ucisku trwającym ponad 40 lat”. Biorąc pod uwagę te wszystkie trzy oświadczenia z P ’47, 53, par. 2, jest całkiem jasne, że jego myśl co do tego czasu była, iż Epifania jako czas ucisku

poprzednia strona – następna strona