Teraźniejsza Prawda nr 201 – 1962 – str. 28
udzieli rodzajowi ludzkiemu doskonałą ludzką naturę. Dokonując tego On nie będzie udzielał im coś takiego co Sam otrzymał od Ojca, lecz będzie On działał w specjalnym znaczeniu w Swoim własnym imieniu. Gdyby On nie miał prawa do wiecznego życia, aby je udzielić ludzkości, to wtedy nie można by o Nim powiedzieć, że jest jej Życiodawcą. Ponieważ jednak posiada On prawo do życia ludzkiego i związane z nim prawa życiowe, może więc udzielać je drugim podczas Swego tysiącletniego panowania.
Przy końcu Tysiąclecia, gdy cały rodzaj ludzki na skutek zastosowania zasługi Okupu będzie podźwignięty przynajmniej do doskonałości władz, wtedy nasz Pan przestanie być Życiodawcą. Z powodu zastosowania Jego prawa do życia ludzkiego i związanych z nim praw życiowych, On nie może być Życiodawcą dla innych istot oprócz ludzi, albowiem to prawo do życia i jego prawa życiowe należą do Niego tylko jako do doskonałej istoty ludzkiej.Tę samą zasługę, którą On w Swoim czasie odda całej ludzkości, obecnie przypisuje, czyli pożycza Kościołowi, aby umożliwić mu wzięcie udziału z Nim w dziele pojednania dokonywanym w czasie Wieku Ewangelii oraz w Jego chwalebnym dziele przyszłości.
LUDZKIE ŻYCIE JEZUSA OSOBISTYM DAREM DLA RODZAJU LUDZKIEGO
Nie widzimy jak „dziedzic wszystkich rzeczy” nasz Pan mógł zdobyć jakąś dodatkową kontrolę nad Swą ziemską naturą i ziemskimi prawami życiowymi, które stały się Jego własnością, zdobytą przez posłuszeństwo Zakonowi. Jako Dziedzic wszystkich rzeczy będzie On Namiestnikiem Ojca przez całą wieczność. On zajął miejsce po prawej stronie autorytetu na Wysokości. W słusznym czasie wszelkie kolano skłoni się przed Nim, a nawet aniołowie będą Jemu poddani (Filip. 2:10).
Wszystkie te rzeczy nasz Pan zdobywa jako część nagrody, którą obiecał Mu Ojciec. Lecz ten szczególny zarys, restytucja wszystkich rzeczy straconych przez Adama, jest specjalnym przywilejem pochodzącym od Niego jako Jego własny dar dla ludzkości, który nabył On za własną cenę; to znaczy, że złożenie Jego życia ziemskiego w ofierze stanowi podstawę, na której otrzymał On nową naturę oraz prawo do kontrolowania życia ziemskiego, które będzie zastosowane w restytucji na korzyść świata.
Gdyby nasz Pan już zastosował Swoje życie ziemskie i gdyby rzeczywiście oddał je, to wtedy nie widzimy w jaki sposób mógłby On dokonać coś szczególnego dla rodzaju ludzkiego. Ponieważ jednak On posiada majątek do oddania składający się z ziemskich praw i przywilejów, więc proces przekazywania tego majątku będzie trwał poprzez całe tysiącletnie panowanie. To, co On udzieli jest właśnie tym, co zdobył przez posłuszeństwo Zakonowi (3Moj. 18:5).
kol. 2
UŻYCIE PRZEZ PISMO ŚWIĘTE TERMINU „OFIARA”
Słowo „ofiara” może być użyte z różnych punktów widzenia. Jeżeli zabito zwierzę dla jakiegoś dobroczynnego celu lub powodu, to można o nim wyrazić się jako o ofierze, szczególnie gdy uczyniono to w zgodzie z Boskim zarządzeniem. Jednak samo zabicie zwierzęcia nie stanowiłoby ofiary. Można zabić psa i nie będzie on ofiarą. Lecz jeżeli życie psa oddano w celu doświadczenia naukowego, wtedy można powiedzieć, że zwierzę to złożone zostało w ofierze dla nauki. Z tego punktu widzenia powinniśmy patrzeć na sprawę ofiary. Życie poświęconego ludu Bożego jest oddane pewnemu celowi.
Przy poświęceniu przedstawiliśmy nasze ciała jako żywe ofiary (Rzym. 12:1). Oddaliśmy Panu nasze życie, nasze ludzkie ciała i wszystko co posiadaliśmy lub spodziewaliśmy się posiadać. Nie wynika z tego jednak, że Bóg przyjął nasze ofiary aby zostały złożone na śmierć w jakiś specjalny sposób. Niektórzy mogą spędzić całe życie na służeniu Prawdzie Pańskiej, czyniąc to przez wiele lat; można powiedzieć o nich, że zostali ofiarowani w tej samej mierze jak gdyby zginęli na stosie. Możemy powiedzieć Bogu: „Całe moje życie jest w rękach Twoich; czyń z nim to, co uważasz”. Oddajemy naszą wolę w tej sprawie bez względu na to czy oznacza to radość lub ból, ofiarę lub przyjemność, aby stać się podobnymi Jezusowi, który powiedział: „Bom zstąpił z nieba, nie iżbym czynił wolę moje, ale wolę onego. który mię posłał” (Jan 6:38).
CO JEST OFIAROWANE?
Ofiara Jezusa była uczyniona w Jordanie, lecz skończyła się dopiero na Kalwarii. Jego poświęcenie było zupełne. Zabicie Cielca w dzień figuralnego pojednania (3Moj. 16:1) przedstawia to, co Jezus uczynił gdy oddał Swoją wolę. Tak samo przedstawia się sprawa z przyszłymi członkami Jego Ciała: krocząc Jego śladami, oni stali się umarłymi w tym znaczeniu, że ofiarowali swoją wole. Jednak w jaki sposób Bóg przyjął ich ofiarowaną wolę, było to już Jego sprawą. Oni oddali się dobrowolnie, aby umysł Chrystusowy mógł przebywać w nich obficie.
Pozbyli się oni na zawsze prawa do swojej woli, lecz nie ofiarowali swego życia, chociaż wiedzieli, że oddanie woli oznaczało także oddanie życia. Nic jednak nie mieli do czynienia z pozbyciem się swych praw. Gdy Jezus stał się ich Obrońcą, wziął je w Swoją opiekę. Od czasu więc, gdy oddali swoją wolę, znajdowali się w Jego opiece. Oddali oni zatem swoją wolę w tej sprawie i pozostawili wszystko Jemu do dyspozycji. On był obecny przy poświęceniu i ofiarowaniu ich usprawiedliwionego człowieczeństwa, albowiem On jest ich Najwyższym Kapłanem. Nie przed, lecz natychmiast potem stali się oni członkami Ciała Chrystusowego i Nowymi Stworzeniami, gdy Jezus jako Najwyższy Kapłan ofiarował ich jako części ofiary za grzech. Odtąd więc