Teraźniejsza Prawda nr 199 – 1961 – str. 141
iż pokolenie Symeon jest figurą na Kościół Rzymsko-Katolicki. Podobnie jak podróże wszystkich innych pozafiguralnych pokoleń, podróż pozaobrazowego Symeona była poprzedzona trąbieniem na alarm przez Kapłanów (w. 8) na symbolicznych trąbach. Członkiem Małego Stadka, który rozpoczął trąbienie był Ireneusz, uczeń Polikarpa. Ogłoszenie tego alarmu było spowodowane przez Gnostycyzm, który zarówno wewnątrz Kościoła jak i poza nim starał się zniszczyć Prawdę i Kościół, unicestwiając je zupełnie przez sekciarstwo. Ich twierdzeniu, że ich nowa doktryna była właściwa nauką Kościoła przeciwstawił Ireneusz myśl, że tylko to, co jest powszechną wiarą wszystkich chrześcijan od czasu Apostołów może być Prawdą i że ten jest tylko prawdziwy Kościół, który utrzymał tę wiarę nieskażoną od czasów apostolskich. Nauka jego wypowiedziana wtedy, w czasie tak mało odległym jeszcze od dni Apostołów była niewątpliwie prawdziwą. Nie może ona być jednak słuszna obecnie, ponieważ przez długie stulecia prawdziwa wiara została w dużym stopniu stracona niemal przez wszystkich, a na jej miejsce wiele zniekształceń przyjętych zostało przez wszystkich chrześcijan. Stąd wynika, że trzymanie się Prawdy z czasów Ireneusza byłoby błędne obecnie. W ówczesnych warunkach Ireneusz, który był członkiem gwiazdy, ogłosił następującą Prawdę: tylko jedyny Kościół Boży jest strażnikiem i wykładowcą Prawdy zbawienia. Prawda ta była poselstwem trąbionym na alarm. Tertulian z Kartaginy w Afryce stał się jego specjalnym towarzyszem i pomocnikiem, lecz nie członkiem gwiazdy. Do nich dołączyło się wielu Kapłanów, którzy trąbili na alarm na swych pozafiguralnych trąbach. W rezultacie rozwinął się poważny ruch Małego Stadka, którego hasłem stało się: „Jest tylko jeden Kościół Boży strażnik i wykładowca Prawdy”. Niebawem wodzowie z utratników koron, poczynając od roku 251 po Chr. od osoby Cypriana z Kartaginy w Afryce – ucznia Tertuliana, przekształcili ten ruch w sektę. Dalszymi szermierzami w tym kierunku byli liczni papieże, poczynając od Korneliusza (251), a kończąc w osobach Grzegorza Wielkiego (590), Damazusa (360), Innocentego (402) i Leona Wielkiego (440). Jeszcze więcej wpływowi byli Ambroży, Augustyn i Hieronim, którzy wraz z Grzegorzem Wielkim stanowili czterech Ojców Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Najważniejszymi z nich wszystkich byli Cyprian i Augustyn, przy czym ten drugi szczególnie, jeśli chodzi o przemienienie ruchu Małego Stadka, głoszącego że Kościół jest jedynym strażnikiem i wykładowcą Prawdy. Wszyscy ci przywódcy z utratników koron ofiarowali swoją czaszę, misę i łyżkę. Byli oni pozaobrazem Selumijela, syna Surysadda z wiersza 19 wyruszającego w wędrówkę. Do nich przyłączała się wciąż wzrastająca liczba zwolenników, członków Kościoła Rzymsko-Katolickiego, którzy walcząc kontrowersyjnie wzrastali w wiedzy, łasce i służbie, gdy dyskutowali na ten temat doktrynalnie, zbijająco, naprawiające i etycznie. Czyniąc tak wypełniali swą rolę w wędrówce wiersza 19. Popełnili oni omyłkę
kol. 2
utrzymując, że Kościół Rzymsko-Katolicki jest jedynym prawdziwym Kościołem. Szczegóły na ten temat znajdują się w rozdziale 5. Trzymając się tej nauki Symeon postępował naprzód i obronił Boską mądrość w związku z tą doktryną.
(38) Wiersz 20 mówi o wędrówce pokolenia Gad, które było trzecim pokoleniem w obozie Rubena, znajdując się na południe od namiotu zgromadzenia pod wodzą księcia Elijazafa, syna Duela. Gad oznacza kompanie, Elijazaf – mój Bóg dodaje, Duel – uznanie potęgi. Gad jest figurą na Kościół Episkopalny, czyli Anglikański; Elijazaf zaś przedstawia takich jego wodzów z utratników koron jak: Elżbietę, Parkera, Grindala, Whitgifta, Hookera, Taylora, Barrowa, Lauda itd. Członkiem Małego Stadka, który rozpoczął ten ruch około roku 1533 zniekształcony później w Kościół Anglikański był Tomasz Cranmer. Znajdując się w sporze z papieżem zatrąbił on w trąby alarmowe, że Jezus i Kościół znajdując się w ciele są podlegli z Bożego nakazu władzom cywilnym w sprawach świeckich. Ta zasada biblijna nie daje państwu władzy nad Chrystusem w Jego duchowych prawach, obowiązkach i posiadaniu, ani władzy rządzenia Kościołem jako instytucją, lecz czyni jego członków w sprawach świeckich, jeśli chodzi o ich osoby, podległymi władzy cywilnej. Do Cranmera, który był członkiem, gwiazdy, bardzo prędko przyłączył się. w tym ruchu Latimer, jego pomocnik i towarzysz, który nie był jednak członkiem gwiazdy. Również inni Kapłani przyłączyli się do tego trąbienia na alarm i rozpoczął się żywy ruch Małego Stadka. Ruch ten częściowo został zamieniony w sektę przez członków Małego Stadka, którzy błędnie wierzyli, że król ma prawo kierować sprawami religijnymi i kościelnymi, bo uczyli oni, że król pod władzą Boga jest Głową Kościoła Anglikańskiego. Całkowite zamienienie tego ruchu w sektę było od początku kierowane przez Elżbietę, Cecila i Parkera, przez ich prace i agitacje w tym kierunku. Później inni przywódcy z utratników koron przyłączyli się do tego dzieła przemieniania ruchu w sektę. Wszyscy ci wodzowie bez koron przez ofiarowanie misy, czaszy i łyżki rozpoczęli w pozafigurze Elijazafa, syna Duela wędrówkę (w. 20). Szczegóły dotyczące tego przedmiotu można znaleźć w rozdziale 5. Do nich przyłączyło się wielu innych członków Kościoła Anglikańskiego. Ponieważ wchodzili oni w spory w sposób sekciarski. dlatego są pozaobrazem pokolenia Gad, rozpoczynającego swą wędrówkę według wiersza 20. Postęp pokolenia Gad w tej wędrówce wyobrażał ich wzrastanie w wiedzy, łasce i służbie przez defensywne i ofensywne spory w związku z szafarską doktryną Kościoła Episkopalnego, mówiącą, że w sprawach świeckich Jezus i Kościół jako jednostki są podlegli władzom cywilnym. Zaś poprzez używanie tej doktryny w sposób naprawiający i etyczny postępowali oni naprzód w wiedzy, łasce i służbie zgodnie z ich szafarską doktryną. Czyniąc to, posuwali się naprzód i obronili Boską mądrość w poddaniu Jezusa i Kościoła jako jednostek władzom świeckim, bo przez to przejawiała się