Teraźniejsza Prawda nr 197 – 1961 – str. 89
aniołów po „wiatrze” (1Król. 19:11, 12) Każdy kraj chrześcijański został objęty wojną (chociaż niekoniecznie jako wojujący) na wiosnę roku 1916. Stąd wszyscy Wybrańcy zostali popieczętowani na czołach (zżęci na wiosnę 1916).
(3) W Ew. Jana 9:4 czytamy: „Jać [w najstarszych manuskryptach Watykańskim i Synaickim jest podane my] muszę sprawować sprawy onego, który mię posłał, pokąd dzień jest; przychodzi noc, gdy żaden nie będzie mógł nic sprawować”. (Ostatnie zdanie w ang. Biblii brzmi: „gdy żaden nie będzie mógł pracować”, a zatem słowo „nic” jest tutaj dopiskiem). Praca jaką Jezus i Apostołowie wtedy wykonywali, była pracą żęcia. Stąd praca o jakiej w tym wierszu jest mowa, to praca żęcia, której nie można by więcej wykonywać z nastaniem nocy. Jezus nie mógł odnosić się do wszystkich zarysów pracy Żniwa, która w dodatku do żęcia i po zżęciu obejmowała wiązanie w snopy, suszenie, młócenie, przewiewanie, przesiewanie i gromadzenie do spichrza, ponieważ jest niemożliwym by nastał czas, w którym Kościół będąc w ciele, gdy współbracia członkowie obcując z sobą, mieliby nie móc nic uczynić jeden dla drugiego po skończonym żęciu, lecz przed dokonaniem sześciu pozostałych zarysów Żniwa. Noc jest czasem ucisku, którym zakończył się Wiek Żydowski i którym kończy się także Wiek Ewangelii (Izaj. 21:11, 12; Joel 2:2; Amos 5:20; Daniel 12:1; Mat. 24:21, 22). Ta noc składa się z trzech znamiennych etapów: wojny, rewolucji i anarchii (1Król. 19:11, 12) – przeplatanych głodem i morem (Ezech. 14:21). W każdym kraju Chrześcijaństwa noc rozpoczęła się z chwilą, gdy został on objęty Wojną Światową. Stąd po Wojnie, która zgubnie dotknęła całe Chrześcijaństwo, noc objęła je. To było prawdą na wiosnę 1916 roku (chociaż każdy rząd nie wypowiedział wojny, to jednak każdy był objęty i dotknięty nią). Przeto po tym czasie nie ma więcej pracy żęcia.
(4) Według Amosa 9:13 oracz (czas ucisku – zob. Bereańskie Komentarze; C 238; Przedruki Strażnicy str. 2627 i 5761) i ten, który tłoczy winogrona (Obj. 14:18-20) dogonili żniwiarza (obejmując pokłośnika) i siewcę (tych, którzy siali Słowo Boże dla wytworzenia większej liczby członków Małego Stadka) oraz uczynili koniec ich pracy. To stało się faktem wszędzie, skoro tylko całe Chrześcijaństwo zostało objęte Wojną Światową, co nastąpiło wiosną 1916. Zatem około tego czasu cała praca żęcia i pokłosie Małego Stadka zostały skończone. Człowiek usiłujący żąć w czasie, gdy literalny oracz dogonił go i rozpoczął swoją pracę, wyglądałby prawdziwie głupio. Drodzy bracia, nie wyglądajmy i my głupio pod względem duchowym, w wyniku nalegania aby kontynuować żęcie od roku 1916, gdy oracz w wielkim czasie ucisku wszędzie rozpoczął swoją pracę.
(5) Biblia uczy, że wszyscy święci, całe 144000, mieli otrzymać zaszczyt wykonywania (duchowej) pomsty nad narodami oraz (duchowej) kary nad ludem, wiążąc królów i książąt, oraz wykonując nad nimi sąd opisany
kol. 2
w Psalm 149:5-9. Rodzaj tej pracy, która była wykonywana od jesieni 1914 do jesieni 1916, jest opisany w Przedrukach Strażnicy na stronach 5451 i 5803. Wskutek tego, wszyscy święci musieli być popieczętowani na czołach przed październikiem 1916, aby mieć udział w tej pracy. (6) Ostatnią pracą pozafiguralnego Eliasza (zob. „Ostatnie Pokrewne Czynności Eliasza i Elizeusza”) zanim stracił swój płaszcz, było uderzenie Jordanu (2Król. 2:8), które było w trakcie od jesieni 1914 do jesieni 1916 (Przedruki Strażnic, strona 5846, 5772). Aby być członkiem pozafiguralnego Eliasza (Chrystusa w ciele – Mal. 4:5) trzeba było posiadać Prawdę (trzeba było być zżętym) na czas, aby uczestniczyć w jego ostatniej pracy z płaszczem. Stąd wszyscy byli zżęci przed jesienią 1916.
(7) 3Moj. 16:20-23 pokazuje, że ostatnią ogólną pracą Arcykapłana Świata podczas gdy był jeszcze w szatach ofiarniczych miała być czynność z Kozłem Azazela, przez wyznawanie nad nim grzechów Chrześcijaństwa, wyprowadzanie go do Bramy, oddanie człowiekowi na to naznaczonemu i pozostawienie go Azazelowi. Stąd, zanim pierwsza z tych czynności – wyznawanie grzechów – mogłaby być ukończoną, to wszyscy członkowie Arcykapłana Świata musieli otrzymać Prawdę aby uczestniczyć w tej czynności, ponieważ w Jego ostatniej pracy wszyscy członkowie mieli brać udział. To wyznawanie grzechów rozpoczęło się w jesieni 1914 a skończyło się w jesieni 1916. Przeto ostatni członek Kapłaństwa otrzymał Prawdę – był zżęty – przed jesienią 1916 (co do szczegółów zob. art. „Kozioł Azazela”).
(8) „On Sługa” miał pieczę nad całym domostwem (Mat. 24:45-47; Łuk. 12:42-44). Zatem wszyscy byli zżęci i służyli pod jego kierownictwem przed 31 października 1916 – datą pod jego kierownictwem, to oczywiście, według oświadczenia Jezusa podanego tutaj, było niemożliwym aby od tego czasu wprowadzić kogokolwiek do Małego Stadka.
(9) Pierwsze rozdanie Grosza (Mat. 20:8, 9 – zob. art. „Wezwania, Przesiewania, Broń ku Zabijaniu”), udzielające specjalny zaszczyt Królestwa uczestniczenia w pierwszym uderzeniu Jordanu, miało być kompletne przed jesienią 1916, gdy praca ta skończyła się. Stąd wszyscy musieli być zżęci przed tym czasem, gdyż ich zżęcie poprzedzało otrzymanie przez nich Grosza.
(10) Wieczór Przypowieści o Groszu zakończył żęcie, ponieważ przy jego nadejściu szafarz począł dawać Grosz żeńcom, jako ich zapłatę za ukończony dzień pracy. Lecz Groszem był przywilej uderzania Jordanu, który rozpoczął się 20 września 1914; zatem żęcie skończyło się przed dniem 20 września 1914.
(11) Tylko pięć przesiewań w czasie żęcia jest opisane w 1Kor. 10:6-11, jako przykłady dla nas (w greckim – typoi; typy – Diaglott). Przeto tylko pięć przesiewań nastąpiło podczas końca (Żniwa) Wieku Ewangelii. Tym sposobem żęcie w Żniwie musiało się skończyć zanim szóste przesiewanie (szósta broń ku zabijaniu – Ezech. 9:2) rozpoczęło się w październiku 1916.