Teraźniejsza Prawda nr 196 – 1961 – str. 71
królowania na tej ziemi, potem, gdy wszyscy Wierni opuścili już ten świat: wszystkie te cytaty wskazują na to, że ci, którzy będą królować z Panem, będą musieli się okazać zwycięzcami, a to nie może być kompletne aż do śmierci (Obj. 2:10). Stąd widać, że te cytaty odnoszą się do czasu królowania następującym po wyzwoleniu ostatniego członka Kościoła. Wyjątkowo jasny jest tekst z Obj. 20:4, 6 dowodzący, że królowanie należy jeszcze do przyszłości; ukazuje on bowiem, że jest ono przywilejem tylko tych, którzy biorą udział w pierwszym zmartwychwstaniu, które nastąpi po Wtórym Przyjściu Pana naszego (1Kor. 15:23-26, 42-44, 51-54; 1Tes. 4:6, 17).
Stary Testament ma wiele do powiedzenia w tej sprawie i dowodzi wieloma tekstami, że Królestwo Boże przychodzi po Wtórym Przyjściu Pana naszego. Teksty te nie odnoszą się do zarodkowego Królestwa. Odnoszą się one do Królestwa w mocy i chwale królującego na ziemi. Radzimy, by czytelnicy zapoznali się z następującymi tekstami: Dan. 7:13, 14, 18, 22, 26, 27; 2:44; Psalm 22:28-30; 72:1-20; Mich. 41-4; Izaj. 2:2-4; 11:1-11; 25:6-9; 35:1-10; 60:2-22; 61:4-11; 62:1-12; 65:17-25; Jer. 23:5, 6; 33:14-16, Ezech. 37:23-25; Joel. 2:28, 32; Abak. 2:1; Sof. 3:8, 9; Agg. 2:6-9; Zach. 8:20-23; Mal. 4:1-3.
Na podstawie tych tekstów widzimy, że Pismo Święte uczy o klasie Królestwa z dwu punktów widzenia: (1) jako o zarodkowym Królestwie czyli o Kościele z tej strony zasłony, przygotowującym się do rządów w czasie przyszłego wieku, i (2) o urodzonym Królestwie – czyli o Kościele w mocy chwale rządzącym na ziemi po przyjściu Chrystusa.
Wiele razy powtarza się to wyrażenie „zarodkowe Królestwo Boże” na określenie Kościoła, będącego w ciele. Warto też zaznaczyć fakt, że wyrażenie „Królestwo Boże” jest czasami używane na określenie typowego Królestwa Bożego (Izraela cielesnego), ponieważ cielesny Izrael był typem na Kościół, prawdziwe Królestwo Boże (Mat. 8:12; 1Kron. 17:14; 28:5; 2Kron. 13.8). Wyrażenie to także jest używane na określenie nominalnego Duchowego Izraela jako nominalnego Królestwa Bożego (Mat. 13:31-33).
STWORZENIE KRÓLESTWA
Zrozumiemy lepiej temat, który rozważamy, gdy się zastanowimy nad stworzeniem Królestwa Bożego. Jak Pismo Święte przedstawia tę sprawę, Królestwo miało powstać dzięki spłodzeniu z Ducha w jego poszczególnych członkach. (Jan. 1:12, 13; 3:3; 1Kor. 4:15; Filemon. 10; Jak. 1:18; 1Piotr. 1:3, 23; 1Jana. 5:1). To poczęcie czyli spłodzenie z Ducha uczyniło ich Nowymi Stworzeniami w stanie zarodkowym (2Kor. 5:17; Gal. 6:15: Efez. 2:10; 4:24; Kol. 3:10). Potem każdy z nich miał być ożywiony jako płód (Efez. 2:1, 5; Kol. 2:13). W dalszym stadium mieli oni róść w łasce
kol. 2
i znajomości wciąż jeszcze w stanie zarodkowym (2Piotr. 3:18; Efez. 4:15; 1Piotr. 2:2). Następnie przychodzi wzmocnienie każdego z tych płodów przez każde dobre słowo i dzieło tam przyjęte (Efez. 3:16; 6:10-17; Kolos. 1:11; 2Tym. 2:1). Po wzmocnieniu w łasce i znajomości doprowadzonym do pewnego stopnia, te Nowe Stworzenia mają się jeszcze więcej rozwinąć jako płody przez zrównoważenie różnych części na podobieństwo Chrystusowego charakteru (2Tes. 2:17; 3:3; 1Tes. 3:12, 13; Jak. 5:8; 2Piotr. 1:12). Ich pełny rozwój duchowy jako płodów będzie ukończony przez udoskonalenie ich charakterów, które upodobniają się do obrazu Chrystusowego (Rzym. 8:29; Łuk. 6:40; Efez. 4:12; Żyd. 13:20, 21; 1Piotr 5:10). To czyni ich w całości rozwiniętymi płodami, gotowymi do narodzenia z Ducha, których mają doświadczyć biorąc udział w Pierwszym Zmartwychwstaniu i dzięki którym otrzymują oni Boską Naturę, stając się istotami nieśmiertelnymi (Jan 3:5-8; Kol. 1:18; Obj. 1:5; 1Kor. 15:20, 23; 15:50, 52-54; Jak. 1:18; 2Piotr. 1:4). W ten sposób Pismo Święte przedstawia siedem stopni, które występują przy stworzeniu klasy Królestwa. Wszyscy ci, którzy okazali się wiernymi, przechodzą przez te siedem procesów, które rozpoczynają się od spłodzenia z Ducha a kończą się na narodzeniu z Ducha, stanowią akty twórcze, przez które Bóg doprowadza do doskonałości stworzenie nowego rodzaju istot i to na Boskim poziomie egzystencji. To Nowe Stworzenie, to Jezus i wszyscy członkowie Jego Ciała.
Środkami zaś, których Bóg używa do wytworzenia Nowego Stworzenia są Duch Boży (1Piotr. 1:22; 1Kor. 6:11). Słowo Boże (1Piotr. 1:22-24; 2:2; Jan. 17:17) i Boża Opieka (Rzym. 8:28, 35-39; Żyd. 12: 5-13). Pismo Święte naucza, że każdy członek klasy Królestwa będzie miał swój udział w tym twórczym procesie. Polegać to będzie (1) na poświęceniu siebie Bogu, przez stanie się umarłym dla siebie i dla świata, a żywym dla Boga (Rzym. 12:1; Kol. 3:3), by móc otrzymać spłodzenie z Ducha; i (2) na pozostawaniu po spłodzeniu w różnych doświadczeniach martwym dla siebie i dla świata i żywym dla Boga (Rzym. 12:2; 6:2-11; Kol. 3:1, 2; 1Piotr. 1:14-16; 2:11; 4:1-3). Wynikiem łaski Bożej dla tych, którzy pozostali wiernymi jako członkowie Jego Ciała, są narodziny z Ducha w Pierwszym Zmartwychwstaniu. To powołanie do egzystencji Nowego Stworzenia jest przedstawione w Piśmie Świętym pod alegorią narodzin człowieka; zgodnie z tym symbolicznym przedstawieniem, Bóg jest przedstawiony jako Ojciec, który spładza Nowe Stworzenie, będące Jego dziećmi. (Jak. 1:18). Przymierze Sary jest przedstawione pod figurą matki, w której łonie (obietnice) odbywają się te wszystkie czynniki rozwoju płodu Nowych Stworzeń, jak ich poczęcie, ożywienie, wzrost, wzmocnienie, zrównoważenie, i udoskonalenie (Rzym. 9:7-9; Gal. 4:22-31; i na koniec są one przedstawione w tym symbolu jako zrodzone z tej Matki