Teraźniejsza Prawda nr 196 – 1961 – str. 67
król lub królowa, jest jasne w świetle wielu tekstów biblijnych (1Kor. 15:24; Łuk. 22:29; Jan 18:36; Dan. 4:31; 7:14, 18, 27).
Fakt zaś, że słowo to oznacza w Biblii władcę albo władców jest potwierdzony przez wiele tekstów. Szczególnie potwierdza to 2Moj. 19:5, 6. W tym wyjątku Pisma św. Bóg obiecał uczynić naturalnego Izraela królestwem kapłańskim, o ile będą wiernymi Bogu, dotrzymując przymierza, tzn. nie tylko Zakonu Mojżeszowego, którego podstawą było Dziesięć Przykazań, a.]e również i innych zarysów tego przymierza, które Bóg dał Izraelowi, rozpoczynając w Egipcie z ustanowieniem Święta Przejścia, a kończąc z usługą Mojżeszową. Wszystkie te rzeczy należały do przymierza, a kończyły się z piątą księgą Mojżesza. Bóg oznajmia tam, że tylko w razie dotrzymania zobowiązań przymierza, to wyrażenie Boże mogłoby się do nich stosować: „Będziecie mi własnością nad wszystkie narody [tzn. iż Bóg będzie ich wysoko cenił jako należących wyłącznie do Niego, w znaczeniu w jakim żaden inny naród na ziemi nie należy]; chociaż moja jest wszystka ziemia [wszystko na ziemi i na niebie należy do Jehowy]. A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym [oni nie tylko mieli być kapłaństwem Bożym, ale również narodem w całości poświęconym i. oddanym. Bogu, którzy mieli otrzymać Jego wielką łaskę i błogosławieństwo. A ponieważ oni jako naród nie byli wiernymi Bogu, dlatego przywilej stania się królami kapłańskimi został od nich narodowo odcięty, a dany wiernemu duchowemu Izraelowi (Mat. 21:43).
Apostoł Piotr w pierwszym liście 2:9, odwołuje się do klasy królewskiej jako królewskich władców i tak pisze:, Ale wy jesteście rodzajem wybranym [wybrany charakter Chrystusa, Głowy i Ciała, jest tutaj wskazany] królewskim kapłaństwem [grupą kapłanów, która będzie stanowić królestwo], narodem świętym [narodem poświęconym Bogu, grupą jednostek poświęconych Bogu, a zatem świętą], ludem nabytym [będącym własnością Bożą], abyście opowiadali cnoty Tego [Bóg powołał klasę Chrystusową by wychwalali Boga, tj. Jego mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość, albowiem te wszystkie Jego przymioty dobrze o Nim świadczą, jak również Jego drugorzędne i trzeciorzędne łaski, będące pod kontrolą Jego doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy], który was powołał z ciemności do dziwnej Swojej światłości”. Lud Boży był kiedyś w błędzie, ale został powołany z ciemności do przedziwnej światłości Ewangelii i prawdziwie cudowną ukazuje się nam ta Ewangelia naszego Ojca Niebieskiego.
To znaczenie słowa królestwo jest nawet jaśniejsze z Obj. 1:16 („uczyniłeś nas królami”). 5:10 („uczyniłeś nas Bogu naszemu królami”). W angielskim przekładzie Biblii (A. V.) greckie słowo basileia, które zawsze oznacza królestwo zostało przetłumaczone „królowie 'w obu powyższych cytatach – tak samo w przekładzie polskim – ale w po/prawionym przekładzie angielskim (A.R.V.) i w innych przekładach angielskich
kol. 2
zostało ono we właściwy sposób przełożone jako „królestwo”. Tłumacze angielskiego przekładu (A.V.) nie uznając wprawdzie, że słowo basileia oznacza królewskich władców, lecz wiedząc zarazem, że w tekstach tych nie chodzi tu o terytorium, lud, czy państwo pod władzą króla lub królowej, przełożyli tak, aby to pasowało w dobrym wyrażeniu angielskim, tłumacząc słowo basileia słowem królowie, a czyniąc to mimo woli dali dowód, że w Biblii wyraz królestwo znaczy między innymi i królewskiego władcę lub królewskich władców.
W podobny sposób wyrażenia „Królestwo Boże”, „Królestwo Niebieskie” oznaczają królewskich Władców, którzy będąc przedstawicielami Jehowy, wykonują władzę w Jego imieniu jako Jego Wicekrólowie. Nawet w takich tekstach jak do Rzym. 14:17 i 1Kor. 15:50 ta definicja jest właściwa. Pierwszy z tych tekstów zapewnia nas, że najważniejsze przywileje przyszłych królów Tysiąclecia nie będą polegać na tym, by mieli oni wolność dotyczącą jadła i napoju, lecz że wolność ich dotyczyć będzie sprawiedliwości, pokoju i radości w Duchu Świętym; i że dlatego chętnie oni się wyrzekną przywilejów pierwszego rodzaju, aby uzyskać te drugie. Również w 1Kor. 15:50 Apostoł zapewnia nas, że Kościół, nie jako ludzkie istoty, lecz jako Boskie odziedziczy przywilej stania się królami w przyszłym Wieku. Gdy dokładnie zbadamy wyrażenia „Królestwo Niebieskie, Królestwo Boże”, przekonamy się, że oznaczają one władców, których Bóg uczyni Swoimi Wicekrólami i którzy będą sprawować władzę w Jego Imieniu nad ludźmi w przyszłym Wieku. Mówiąc to samo innymi słowami, Jezus i Jego wierne Małe Stadko są określeni wyrażeniami „Królestwo Boże i Królestwo Niebieskie” (Mat. 5:3, 10; Mar. 10:14).
Mówiąc o Jezusie i Kościele, Pismo Święte używa tych wyrażeń z dwóch punktów widzenia. W niektórych tekstach wyrażenia te odnoszą się do nich w czasie ich ziemskiego życia, cierpiących i walczących z Szatanem, światem i ciałem. W tym sensie wyrażenia te są synonimami terminu Kościół Wojujący. W innych tekstach te same wyrażenia odnoszą się do nich w ich Niebieskim bytowaniu rządzących w pełnej chwale na ziemi. W tym sensie wyrażenia te są synonimami terminu Kościół Triumfujący. Kościół jest często nazywany zarodkowym albo cierpiącym Królestwem, gdy mowa o ziemskim życiu jego członków; ale w Niebieskich warunkach w czasie Tysiąclecia Kościół jest nazywany narodzonym lub chwalebnym Królestwem. Wyrażenie królestwo jest używane w obu tych znaczeniach w Piśmie Świętym.
ZARODEK KRÓLESTWA
Kiedy nasz Pan nakazał Apostołom nauczać „przybliżyło się królestwo niebieskie” (Mat. 10:7), z wszelką pewnością nie chodziło mu o to, by głosili, że On i Kościół mieli zacząć rządzić na ziemi; przecież ponad dziewiętnaście