Teraźniejsza Prawda nr 479 – 2001 – str. 85
Zwinglemu utrzymując, iż Pismo Święte nie może mieć żadnej innej interpretacji jak tylko tą, że fizyczne ciało i krew Chrystusa są obecne na ołtarzu. Pogląd Zwinglego, iż główna wartość Wieczerzy Pańskiej jest pamiątką ofiary Chrystusa oraz symbolem członkostwa w Jego ciele, stał się początkiem otwartego sporu pomiędzy obydwoma reformatorami. Nie obyło się bez zawziętości ze strony Lutra powodowanej zwłaszcza tym, iż pogląd Zwinglego zyskał wielu naśladowców.
Ze względów politycznych i doktrynalnych pragnieniem Filipa Heskiego oraz innych książąt było osiągnięcie harmonii. W 1529 r. odłamy podzielonego Protestantyzmu spotkały się na konferencji w Marburgu, by przedyskutować dzielące je różnice. Debata przydała się tylko na to, by zamanifestować wszystkim, iż podziały Protestantyzmu biegną zbyt głęboko, by mogły zostać uleczone przez niechętnych sygnatariuszy nieszczerego zawieszenia broni.
Zwingli miał nadzieję na zjednoczenie wszystkich protestantów w ich walce o uznanie przez cesarza, lecz nawet wewnątrz samej Szwajcarii mocne frakcje pozostały w swych poglądach całkowicie oddane Rzymowi. Groźba wojny domowej wisiała nad narodem od 1529 r. do 1531 r., Zwinglemu wydawało się, iż szybka, otwarta kampania wojskowa jest jedyną drogą do sukcesu. Zurych był podzielony, a tym samym nieprzygotowany, kiedy 11 października 1531 r. szwajcarscy protestanci zostali pokonani przez katolików w bitwie pod Kappel. Wśród zabitych był sam Zwingli. Towarzyszył on siłom wojskowym jako kapelan i starał się z całej siły zachęcać ich w nierównej walce. Tak zakończyło się życie człowieka, który miał jasność zrozumienia, tylko jeden cel w życiu, który został użyty przez Pana do tego, by przynieść Kościołowi Filadelfii wspaniałą prawdę Reformacji.
Odnośniki
E8: 142, 190-193, 387, 388, 390, 397, 438, 439, 692
E9:33
E10: 88, 473-475
E12:762
E13:285
P’41:285
BS’83:76, 78
Reformacja autorstwa Willinstona Walkera (1900)
BALTAZAR HUBMAIER (1480-1528)
Wodzem Maluczkiego Stadka użytym do rozpoczęcia ruchu, który później rozwinął się w Kościół Baptystów był dr Baltazar Hubmaier. Urodził się w 1480 r. w pobliżu Augsburga w Niemczech, został duchownym i profesorem w Ingolstadt, w latach 1512-1516, oraz głównym kaznodzieją w Katedrze w Regensburgu. W 1521 r. został wiodącym duchownym w Waldshut w Austrii, gdzie panowała liberalna atmosfera. W 1523 r. publicznie przeszedł na protestantyzm i zaczął nauczać, iż jedynie prawdziwie nawróceni stanowią prawdziwy Kościół ci, którzy oddzielili się od grzechu, błędu, siebie i świata, przyjmując jedynie Chrystusa za swego Zbawcę i Głowę.
Hubmaier odrzucił chrzest niemowląt i głosił chrzest dorosłych jako prawdziwy symbol poświęcenia. W tym aspekcie spotkał się ze sprzeciwem Zwinglego, chociaż podzielali oni wiele innych prawd Reformacji. Waldshut przyjęło doktryny Hubmaiera i zgodziło się go bronić, lecz austriacki rząd nie mógł ścierpieć żadnej „herezji”, tak więc w 1524 r. zmuszono Hubmaiera do wyjazdu. Jednakże dzięki temu, iż reformacja przybierała na sile, mógł on wkrótce wrócić jako uznany przywódca religijnej i świeckiej polityki miasta.
Głęboko współczując z powodu niesprawiedliwości jaką cierpieli niemieccy chłopi, Hubmaier zaangażował się w przygotowanie 12 artykułów zawierających ich krzywdy. Odradzał przemoc, do której powiódł chłopów fanatyczny Tomasz Miintzer, co przyniosło jakże tragiczne konsekwencje 100.000 z nich zginęło w Chłopskiej Wojnie w 1525 r. Wielkanocą 1525 r. Hubmaier przyjął chrzest dorosłych, a jego specjalny pomocnik, George Blaurock uczynił to samo kilka miesięcy wcześniej. Wkrótce setki wierzących uczyniły to samo, a następnie za ich przykładem poszli prawie wszyscy obywatele Waldshut. Doszło do otwartego rozłamu pomiędzy Zwinglim i Hubmaierem, który doprowadził do literackiej kontrowersji pomiędzy nimi w obronie ich poszczególnych poglądów.
Ponieważ Waldshut poparło rewoltę chłopów, rządowi żołnierze okupowali miasto w grudniu 1525 r., a Hubmaier uciekł do Zurychu, gdzie został aresztowany. Osłabiony chorobą, jak również pod wpływem łamania kołem odwołał swoje poglądy, lecz później się z tego wycofał.
W 1526 r. schronił się na Morawach. Tam uzyskał ochronę wiodących arystokratów Nikolsburga i wkrótce nawrócił całą ludność na swoją specjalną naukę. Na pewien czas Morawy stały się schronieniem i centrum działalności srodze uciskanych braci, których prześladowali zarówno katolicy, jak i protestanci. Tamże Hubmaier wkroczył w najaktywniejszy okres pracy literackiej rozwijając swoją doktrynę szafarską z różnych punktów widzenia. Jego jasność i dokładność, jako myśliciela, pisarza i dyskutanta, umożliwiły mu przedstawienie swojego stanowiska