Teraźniejsza Prawda nr 478 – 2001 – str. 70
laterańskim w 1139 r. o podżeganie ludzi świeckich przeciwko klerowi został usunięty z urzędu jako odszczepieniec, rozkazano mu, by milczał i wygnano z Włoch.
Schroniwszy się we Francji, rozpoczął serię publicznych wykładów w Paryżu ujawniających światowość i niemoralność kleru, za podpuszczeniem Bernarda z Clairvaux został ponownie wypędzony. Uciekł do Zurychu, lecz Bernard zadenuncjował go do biskupa Konstancji i znowu został wypędzony na kilka lat. Powrócił do Rzymu i został przywódcą ruchu politycznego dążącego do ustanowienia całkowicie świeckiego rządu opartego na zasadach republikańskich. Karcił papieży i kardynałów nazywając ich uczonymi w Piśmie i faryzeuszami, a ich kościół domem kupieckim i jaskinią zbójców. Był chroniony przez rzymski senat oraz ubóstwiany przez lud, a jego autorytet otaczał nową republikę aureolą religii.
Jednakże republikański eksperyment nie powiódł się. Arnold został wypędzony z Rzymu w 1154 r. i wkrótce potem powieszony na rozkaz cesarza Fryderyka I. Jego ciało zostało spalone, a w 1155 prochy zostały wrzucone do Tybru. Arnold z Brescii, nieustraszony bojownik o Prawdę, ktoś, kto żył tak jak głosił, był zaiste nosicielem światła dla Kościoła w okresie ciemności.
Odnośniki
E3: 17
E5: 196
E10:72, 73, 487
PIOTR WALDO (lata ok. 1141-1221)
Piotr Waldo (także Valdes) został następcą Arnolda z Brescii jako członek gwiezdny tiatyrskiego okresu Kościoła. Niewiele wiadomo o wczesnym okresie jego życia. Był prosperującym kupcem w Lyonie i został pobudzony do gorliwości religijnej w 1170 r., gdy był świadkiem nagłej śmierci jednego ze znaczniejszych obywateli tego miasta. Szukając rady u księdza dowiedział się, iż jest wiele dróg do nieba, lecz jeśli chce być doskonały, musi przestrzegać przykazań Chrystusa: „sprzedaj majętności twoje, i rozdaj ubogim, .. i naśladuj mię” (Mat. 19:21). Czynił to do roku 1173.
W 1177 r. Waldo oraz inni utworzyli grupę do nauczania prawdy biblijnej, grupę znaną jako „ubodzy z Lyonu.” Chodzili oni po dwóch przez wioski jak w czasach apostolskich, przynosząc ludziom ewangelię w ich ojczystym języku. Nauczali, iż Biblia – nie tradycja jest podstawą wiary; że Jezus – i nikt inny jest Pośrednikiem; a księża mogą się swobodnie żenić; a że prawdziwy Kościół składa się z tych, którzy praktykują wiarę w Boga i Jego Słowo, z nich powinni być powoływani pastorowie, by nauczać tego Słowa, posilać trzodę i udzielać sakramentów.
W 1179 r. działalność Piotra Waldo i jego towarzyszy ściągnęła na nich ostrą krytykę hierarchii kościelnej trzeciego soboru laterańskiego. Stwierdzono, iż ich wykroczeniem jest nauczanie bez zgody biskupów. Waldo ekskomunikowany z kościoła i wypędzony z Lyonu udał się do Turynu, gdzie stwierdził, iż ludzie są podatni na jego naukę, być może dlatego, że pozostał tam żywy wpływ Klaudiusza z Turynu. Data śmierci Piotra Waldo nie jest znana, lecz niektórzy twierdzą, iż żył do 1217 r.
Istnieją pewne wątpliwości co do tego, czy ruch zwany Waldensami wywodzi swą nazwę od Piotra Waldo, lecz ich ideologia odzwierciedlała jego własną i jest on nierozerwalnie połączony z tą grupą historycznie. Chrześcijańskie ruchy znane jako bracia czescy i bracia morawscy podzielali reguły wiary i praktyki podobne do Waldensów, a wiele lat później kontakt Jana Wesleya z takimi ludźmi doprowadził do jego pełniejszego poświęcenia.
W swych usiłowaniach przeprowadzenia reformy w Kościele Waldo i jego towarzysze byli godnymi następcami Berengara z Tours oraz Piotra Abelarda, których mężne wysiłki zostały stłumione przez siłę Papieskiego Absolutyzmu. Ruch Piotra Waldo okazał się niezniszczalny i przetrwał aż do dzisiejszych czasów, będąc najstarszym nadal istniejącym ruchem protestanckim.
Odnośniki
E3: 17, 18
E5: 196
E8:141
E10:74-77, 487
ROBERT GROSSETESTE (lata ok. 1175-1253)
Ostatnim członkiem gwiezdnym tiatyrskiego okresu Kościoła był Robert Grosseteste. Urodził się on w Suffolk, w Anglii, w około 1175 r., lecz niewiele wiadomo o jego młodości. Od wczesnego wieku męskiego przejawiał niezwykłe zdolności scholastyczne i został wysoce cenionym nauczycielem w Oxfordzie, poważanym we wszystkich edukacyjnych i religijnych instytucjach za jego czasu.