CZŁONKOWIE GWIEZDNI TIATYRY I SARDESU

      Niniejszy artykuł jest kontynuacją naszej serii o Członkach Gwiezdnych z poprzedniego numeru. Do tej pory omówiliśmy okres Efeski, Smyrneński oraz Pergameński. Niniejszy odcinek obejmie Tiatyrę i Sardes. W tiatyrskim okresie Kościoła było dziewięciu Członków Gwiezdnych, a jego księciem był Klaudiusz z Turynu. W sardyjskim okresie było czterech Członków Gwiezdnych, a jego księciem był Marsyliusz. (Miche. 5:5; E 9: str. 33, akap. (29))

TIATYRA (LATA 799-1309)

KLAUDIUSZ Z TURYNU Turynu (? – 839 r.)

      Klaudiusz, członek gwiezdny Tiatyry i książę tego okresu, służył od roku 799 do roku 839. Przybył on na dwór Karola Wielkiego w 799 r., pamiętnym roku w historii Kościoła, bowiem zaznacza on początek Papieskiego Tysiąclecia. W 809 roku spotkały go pierwsze prześladowania za jego gorliwość w walce z kultem obrazów.

      Opór wobec pewnych poszczególnych praktyk kościoła Rzymskiego zapuścił korzenie w północnych Włoszech, części Francji, Szwajcarii i Niemiec pod przywództwem najpierw Karola Wielkiego, a potem jego syna Ludwika Pobożnego, który wstąpił na tron jako cesarz w 814 r. Przeciwstawiali się oni papieskim roszczeniom do supremacji oraz podkreślali, że papież jest podporządkowany cesarzowi w Państwie, w czym byli popierani przez wielu członków duchowieństwa, arystokracji i lud w swoich królestwach. Wydaje się prawdopodobne, że Klaudiusz, późniejszy biskup Turynu oraz Agobard, późniejszy biskup Lyonu, zostali pociągnięci przez Pana wraz z innymi poświęconymi braćmi z Hiszpanii, by uczestniczyć w narodowym synodzie Franków w Aachen w 799 r. To tu miała miejsce dyskusja, czy Chrystus jako ludzka istota był w takim samym stopniu synem Bożym, jakim jest jako istota Boska. Tam spotkali Ludwika, który zaprosił ich na swój dwór jako doradców, nauczycieli i duchownych, a który później wysłał Klaudiusza do Turynu, a Agobarda do Lyonu z wyraźnym nakazem działania przeciwko papieskiemu absolutyzmowi i bałwochwalstwu. Tutaj rozpoczęli swoją walkę przeciwko kultowi obrazów i zasłudze przez uczynki, jak nauczał papież. Wspierani przez licznych podobnie myślących braci prowadzili oni odważną walkę usuwając nawet obrazy i relikwie z kościołów.

      To doprowadziło Klaudiusza do bezpośredniego konfliktu z papieżem, któremu zaprzeczył, że jest następcą Piotra, oświadczając, że jeśli papież nie postępuje w sposób apostolski, lecz jak złoczyńca, to stosuje się do niego Mat. 23:2-4.

      Klaudiusz zmarł w 839 r. W historii kościoła nazywany jest „pierwszym protestanckim reformatorem”, Agobard z Lyonu był jego zdolnym towarzyszem i pomocnikiem specjalnym. Ich praca dodała otuchy partii protestującej i podtrzymała aktywność ruchu reformatorskiego, zwłaszcza w Lombardii, Francji i Niemczech. Skutkiem tego było uzyskanie