Teraźniejsza Prawda nr 477 – 2001 – str. 63
„pasterze i nauczyciele” byli dani Kościołowi w celu udoskonalenia świętych, itd., aż członkowie Kościoła dojdą do jedności wiary i znajomości Syna Bożego w męża doskonałego (w Jednego nowego człowieka”, Chrystusa, Głowę i Ciało – Efez. 2:15) „w miarę zupełnego wieku Chrystusowego”.
Lecz tacy powinni zdać sobie sprawę z tego, że teraz nie musimy mieć Apostołów w ciele, ponieważ dotąd mamy dar Apostołów w ich naukach zawartych w Nowym Testamencie, tak pełnych i kompletnych, że nie wymagają dodatkowych. Istotnie „człowiek Boży” jest w tym zakresie „dostatecznie wyćwiczony” (2Tym. 3:16, 17). Dlatego dwunastu Apostołów nie ma następców, gdyż jest tylko „dwunastu Apostołów Barankowych”, „dwanaście gwiazd” w koronie Kościoła. Apostołowie, jako nauczyciele każdego członka Ciała Chrystusowego (Jan 17:20) nie mogli wykonywać swego urzędu osobiście po śmierci, lecz oni nauczali i nadal nauczają za pośrednictwem swoich pism, które są natchnione i nieomylne.
Jednakże, nie jest istotną funkcją drugorzędnego urzędu, urzędu „prorockiego” („drugorzędnych proroków” – 1Kor. 12:28), by uczyć każdego członka Ciała Chrystusowego, ani nawet każdego członka Ciała żyjącego w czasie służby drugorzędnych proroków, raczej, ogólnie mówiąc, ten urząd upoważnia ich i przysposabia do stanowisk nauczycieli powszechnego Kościoła w ich własnych czasach, chociaż wyjątkowo przez swoje pisma niektórzy z nich instruowali braci żyjących po ich śmierci, na przykład, Marek, Łukasz, Marsyliusz, Wyclif, Luter, Melanchton, Zwingli, Hubmaier, Wesley, itd.
Jest więc widocznym, że słudzy według wszystkich rodzajów wymienionych do Efez. 4:11, włączając Apostołów, byli z Kościołem w czasie jego pobytu na ziemi.
Doktryna o apostolskiej sukcesji nie ma najmniejszej podstawy w Piśmie Świętym, by ją podtrzymywać. Jest ona oparta jedynie na tradycji. I stanowi jeden z najwybitniejszych zarysów wielkiej apostazji przepowiedzianej w Biblii. Ci, którzy twierdzą, że są „apostołami”, powinni być bardzo ostrożni, by nie zostali pobudzeni przez ducha pychy lub samowywyższenia. Bez wątpienia, niektóre jednostki ogłaszające się „apostołami” posiadającymi tę samą szczególną władzę, jaką posiadało Dwunastu, czyniły to w szczerości, nie zdając sobie sprawy z tego, że budują na „piasku” i uprawiają klerykalizm, jako panując nad dziedzictwem Pańskiem” (1Piotra 5:3), który jest nikolaityzmem, przed którym Pan ostrzega i którego On nienawidzi (Obj. 2:6, 15).
Inni mogliby uważać siebie za apostołów, za jednostki posiane w ogólnym znaczeniu (a nie za posiadających szczególne władze Dwunastu) i z tego powodu mogliby nazywać siebie apostołami. To jednak jest zdecydowanie nieroztropne, gdyż inni myślą o takich, że przypisują sobie specjalne władze Dwunastu. We właściwej pokorze i z pełną miłości troską ostrzegamy wszystek drogi lud Pański przed jakimkolwiek samochwalstwem, samo wywyższaniem się i przechwytywaniem władzy lub stanowiska, któremu nie zostało powierzone „z nieba” (Jan 3:27; Przyp. 27:2; Ps. 75:7, 8; 1Kor. 12:18, 28; Efez.4:11). Nie naśladujmy złego przykładu Lucyfera, który sięgnął po stanowisko nie udzielone mu przez Boga i stąd prawnie nie należące do niego (Izaj. 14:12-17), lecz raczej naśladujmy dobrego wzoru naszego Pana Jezusa, który Sam się poniżył (Filip. 2:7-9; 1Piotra 5:5, 6).
BS’81, 14.
I tenże dał niektóre Apostoły, a niektóre proroki,
a drugie Ewangelisty,
drugie też pasterze i nauczyciele.
Ku spojeniu świętych,
ku pracy usługiwania,
ku budowaniu ciała Chrystusowego.
A iżbyśmy się wszyscy zeszli
w jedność wiary i znajomości Syna Bożego,
w męża doskonałego,
w miarę zupełnego wieku Chrystusowego.
List do Efez. 4:11 – 13
|
Brat Antoni Ławiak, członek zboru Pana w Ryczywole, zmarł 27 kwietnia w wieku 92 lat. Niech Bóg błogosławi jego pamięć! |