Teraźniejsza Prawda nr 477 – 2001 – str. 56
|
Gnostycyzm Wykres członków gwiezdnych na str. 76 w wrześniowe – październikowym numerze w 2000 roku; pokazuje, że w każdym okresie Kościoła między żniwami przypadało przesiewanie, odpowiadające każdemu z przesiewań żniwa Żydowskiego. Przesiewaniem w okresie Smyrneńskim było zaprzeczanie okupowi. Prawdopodobnie najbardziej znaczącą teorią zaprzeczającą okupowi w rym czasie był gnostycyzm. Gnostycyzm był mieszaniną idei pogańskich, żydowskich i chrześcijańskich. Nauczał, że najwyższy Bóg jest nieznany i niepoznawalny, a także, sprawił, że wyemanowały z Niego dobre cechy, które rozwinęły się w osobowe istoty duchowe. Według niego Chrystus był jedną z najwyższych takich istot. Uważając materię za siedzibę zła, jego wyznawcy nauczali, że Jezus nie przyjął prawdziwego ciała, ani też naprawdę nie umarł. Był dla nich nauczycielem i przykładem na drodze ascezy, Według gnostycyzmu istoty ludzkie są połączeniem ducha i materii. Konieczne było uwolnienie duchów z ich naturalnych ciał, co chciano osiągnąć przez „naukę” (gnom, gr. „nauka”). Oni także angażowali się we wszelkiego rodzaju akty samozaparcia w celu umartwienia ciała, a niektórzy oddawali się wszelkim rodzajom rozpasania, by nabrać do niego zupełnej odrazy. Ich doktryna o zbawieniu była doktryną opartą na uczynkach j zaprzeczała Okupowi, który w ich systemie nie mógł mieć zastosowania. Prawie wszędzie obok Kościoła Chrześcijańskiego istniał Kościół Gnostyczny. Stanowił on poważne zagrożenie dla Kościoła Smyrneńskiego, ale zniszczenie jego wpływu wymagało wielkich wysiłków ze strony członków gwiezdnych Ireneusza, Tertuliana i Hipolita, przy współpracy innych. W piątym wieku podobny manicheizm, kolejna teoria zaprzeczająca okupowi, została obalona przez argumenty Augustyna, Więcej informacji – zobacz Tom Ep.8: 227, 700, 702; Tom Ep.9: 60-63, |
i coraz bardziej popieraną nauką, iż poświęceni są ci, którzy żyją w celibacie, zakonnicy, zakonnice i inni praktykujący wszelkie rodzaje umartwiania siebie, papieskie „dobre uczynki”, kult maryjny i kult świętych. Mocno sprzeciwiał się on tym błędom i przedstawiał prawdę że poświęcone życie polega na martwocie wobec siebie i świata, a ożywieniu względem Boga w badaniu, głoszeniu i praktykowaniu Prawdy z czujnością i modlitwą oraz na cierpieniu za wierność Prawdzie według przykładu Jezusa i Apostołów.
W kontraście do skrajnych nakazów i zakazów oraz ostrej krytyki nauk ortodoksyjnych tamtych czasów, zapewnienia takie, podawane przez osobę, w której lojalność wobec prawdy biblijnej nie można by wątpić, było światłem świecącym na ścieżce sprawiedliwych.
Odnośniki
Tom Ep. 10:32
Tom Ep. 11:423-424
Tom Ep. 13: 745
P’44: 179
JAN KASJAN Z MARSYLII (lata ? -432 n.e.)
Urodzony z rodziców pochodzących ze Scytii o łacińskim pochodzeniu kulturowym, lecz również biegłych w grece, Jan Kasjan spędził długi czas w Palestynie, później wśród mnichów egipskich, a ostatecznie osiedlił się w Marsylii około roku 415 lub 416. To tam założył dwa klasztory, jeden męski i jeden żeński. Dwie z jego książek, „Instytucje zakonne”, rodzaj wstępu do życia wewnętrznego oraz 24 „Konferencje”, które stanowią kompletną prezentację doktryny duchowej, wywarły decydujący wpływ na jego współczesnych.
Kiedy powstał błąd o absolutnej predestynacji jednostek, Kasjan, jako nosiciel światła Gwiazdy Pergameńskiej, obalił ten błąd i wykazał, że predestynacja odnosi się do klasy, nie do jednostek i jednostki podczas Wieku Ewangelii mogą stać się członkami tej klasy „przez uświęcenie Ducha i wiarę w Prawdę” (2Tes.2:13). On również obalił błąd o zupełnej deprawacji człowieka, zapewniając, iż grzeszność człowieka została spowodowana przez upadek Adama – że obraz Boży w człowieku nie został przez to unicestwiony, lecz osłabiony. Chociaż człowiek nie może sobie pomóc, może korzystać ze swojej woli i współpracować z Bogiem w uzyskiwaniu swojego zbawienia.
Kasjan nie uniknął wszystkich błędów doktrynalnych jakie przydarzały się ludowi Pańskiemu, gdy wpływ odstępczego Kościoła Rzymskiego rozprzestrzenił się w chrześcijaństwie. Niemniej jednak jego prawdziwym naukom o upadku człowieka i zapewnieniu Boskiej łaski, umożliwiającej wyjście z tego stanu, zawzięcie sprzeciwiali się członkowie szkoły Augustyna. Kasjan nigdy nie przestał podkreślać wagi studiowania Słowa Bożego jako najlepszego strażnika strzegącego przed złem oraz jedynego pewnego sposobu otrzymania przez ludzki rozum Boskiego oświecenia, możliwego do otrzymania przez człowieka duchowego. Wyróżnił cztery elementy władzy rozumowania, którymi można rozumieć Pismo Święte: literalny, alegoryczny, moralny i duchowy.
Jan Kasjan zmarł w sędziwym wieku i do dziś jest poważany przez wielu jako święty.
Odnośniki
Tom Ep.11:424
P’44: 179
ADELBERT DEZYDERIUSZ (lata ? – ?)
Wydaje się, że Adelbert stał się Członkiem Gwiezdnym około roku 745, a jego specjalnym pomocnikiem był Klemens. Razem z Wirgiliuszem, Irlandczykiem,