Teraźniejsza Prawda nr 477 – 2001 – str. 53
Lojalna służba Polikarpa dla Pana przez wiele lat przyniosła mu wiele prześladowań ze strony potężnych wrogów. Przy okazji wielkich świąt pogańskich zawsze istniała możliwość pogańskiej wrogości wobec rosnącego wpływu chrześcijan, podsycana jeszcze żydowską zazdrością. I w ten właśnie sposób, w Smyrnie, w bardzo podeszłym wieku poniósł on śmierć męczeńską na stosie. W liście z około 108 roku napisał, że Bóg wzbudził Naszego Pana Jezusa z martwych oraz że On przyjdzie sądzić świat i wzbudzić świętych, kiedy to, Jeśli będziemy postępować godnie, będziemy panować razem z Nim.” Oczywiście Polikarp jest jednym z tych, którzy „postępowali godnie”.
Odnośniki
R 484: kol.2, dół
R 2955: kol. 1
Tom Ep.8: 227, 236
Tom Ep. 12: 99, 100, 132
P’41:98
IRENEUSZ (lata 115/125-200 n.e.)
Ireneusz, uczeń Polikarpa, który z kolei był uczniem Apostoła Jana, urodził się w Smyrnie, lub niedaleko niej na początku drugiego wieku. Od Polikarpa przejął bogaty zasób Prawdy i Ducha tej Prawdy, jak również pewne opisy z życia Jana nie zapisane w Piśmie Świętym. Później został wysłany jako misjonarz do Galii (dzisiejsza Francja), następnie do Lyonu i Vienne, gdzie został biskupem w 178 roku. Tam, a także w innych miejscach, pracował słowem żywym i pisanym z wytrwałością i powodzeniem. Po roku 190 nie można znaleźć żadnych pewnych śladów Ireneusza, chociaż tradycja zapoczątkowana kilka stuleci później – co jest niemal pewnym dowodem jej niewiarygodności – mówi, że zmarł jako męczennik w 202 roku.
Wydaje się, że Ireneusz jest trzecim członkiem Gwiazdy Smyrneńskiego Kościoła. W swym szafarstwie Prawdy Jego główną pracą było nauczanie prawdy o jednym Kościele jako całości, przeciwko fałszywym separatystycznym naukom gnostycyzmu, który starał się zniszczyć Prawdę i Kościół przez sekciarstwo. Nauczał on, iż tylko te doktryny, które były powszechnie wyznawane przez Chrześcijan od czasów Apostołów mogą być Prawdą, i że prawdziwym może być jedynie ten Kościół, który zachował swą wiarę nieskalaną wszędzie od tamtych dni.
W ten sposób Ireneusz zapoczątkował naukę, która stała się szafarską doktryną ruchu Maluczkiego Stadka wówczas rozpoczętego, by zachować katolickość – całość i powszechność – Kościoła w ramach przeciwstawiania się separatystycznym ruchom z wewnątrz i zewnątrz. Jeden Kościół Boży jest kustoszem i zarządcą zbawiennej Prawdy. Dzięki jego wysiłkom, bardziej niż wysiłkom kogokolwiek innego, gnostycyzm otrzymał śmiertelny cios. Jednak ten ruch Maluczkiego Stadka później został wypaczony i stał się Kościołem Rzymskokatolickim.
Chociaż Tertulian z Kartaginy, w Afryce, został specjalnym pomocnikiem Ireneusza, dowód istnieje wskazujący, iż Ireneusz uznał za koniecznie niezbędne walczenie przeciwko wierze swego towarzysza otwarcie wierzącego w nieśmiertelność duszy. Ten pogański błąd zaczynał wtedy przeważać i zniweczył dzieło Chrystusa.
Ireneusz napisał: „Albowiem życie nie powstaje z nas ani z naszej własnej natury, lecz jest udzielane według łaski Bożej.” Jego nagrodą z pewnością jest nieśmiertelność.
Odnośniki
Tom Ep.8:236-242, 387, 439, 702
Tom Ep.12: 131
R 3382
TERTULIAN (lata 160-220/240 n.e.)
Tertulian urodził się w 160 roku w Kartaginie, w Afryce. Historia tego Afrykańskiego Kościoła w swych początkach jest niejasna, lecz w pismach Tertuliana daje do zrozumienia kwitnącą przeszłość a jego praca nie mogła nie rozbudzić sumień tych wszystkich, którzy go słyszeli.
Hieronim twierdzi, iż Tertulian był synem setnika prokonsula, o ostrym i gwałtownym usposobieniu, który pozostawał prezbiterem tego Kościoła aż do średniego wieku. Z własnych pism Tertuliana wydaje się, że on był nawróconym poganinem i w najwcześniejszych swych latach był współczesny Ireneuszowi i został jego specjalnym pomocnikiem. Jego energiczna i pełna zapału obrona Pisma Świętego, jego ogromne zdolności retoryczne, oraz opanowanie umiejętności językowych, zdobyły mu sławę i uznanie na długo zanim on po śmierci Ireneusza został czwartym członkiem Gwiazdy Smyrneńskiej.
Pisma Tertuliana zawierają liczne cytaty z Nowego Testamentu. W 205 roku on przedstawił myśl o supremacji Ojca, stworzeniu Syna przez Ojca i tym, że Syn jest Mu poddany oraz o Duchu jako przewodzie Boskich dzieł. Obalił błąd patrypasionizmu nauczany przez Prakseasza – doktrynę głoszącą, iż Ojciec cierpiał i umarł, że nie ma wcale Syna (co wymagałoby, aby Bóg nie istniał przez trzy dni).
Po śmierci Apostołów i tych, którzy znali ich osobiście, błędy zaczęły zakradać się do Kościoła. Może nie być zaskakujące, iż nawet ci, którzy pod wieloma względami byli wzorami trzymania się wiary raz podanej świętym zostali zwiedzieni, tak, że przyjęli fałszywe poglądy. Uważa się, iż Tertulian popierał pogląd, iż chrzest powinien być opóźniany do czasu możliwie najbliższego śmierci, gdyż miał on moc oczyszczania z poprzedzających chrzest, lecz nie następujących po nim, grzechów. Był również zwolennikiem platońskiego poglądu głoszącego, iż dusza posiada niezależny, niezniszczalny byt, nauki, której silnie sprzeciwiał się jego nauczyciel, Ireneusz.