Teraźniejsza Prawda nr 477 – 2001 – str. 52
zauważą że nie byli zupełnie wierni swojemu poświęceniu, aby to uczynić. Dla tej przyczyny są oni członkami podrzędnej klasy. Ci nie osiągają standardu wymaganego przez Pana, a głębokie uznanie Jego prawa Miłości odchodzi od nich. Tak jak Żydzi, nie mający dostatecznej miłości do Boskiego Prawa, zostali oślepieni i potknęli się o przywileje i błogosławieństwa za ich czasu, tak samo też stanie się z Wielką Kompanią. To nie znaczy, że potkną się koniecznie na wtóra śmierć, ponieważ oni są prawdziwymi dziećmi Bożymi. Lecz z niektórymi z nich może tak się stać. Jak potknięcie się niektórych Żydów może być powodem wtórej śmierci, tak samo może się stać w tym wypadku. Lecz wierzymy, iż większość z nich potknęła się tylko przez krótki czas. Będą mieli sposobność pod srogimi napięciami i trudnościami powstać i poznać swój błąd; a potem nauczą się miłować Boskie Prawo. Lecz będzie już za późno dla nich, aby mogli być z klasy „Oblubienicy”. Ci, którzy będą stać blisko ich Mistrza, będą coraz więcej miłować prawo Boże. Słowo Jego stanie się rzeczywiście pochodnią ich nóg a światłością ścieżki ich. (w. 105). Tacy nigdy się nie potkną, nigdy nie będą obrażonymi. Jak kosztowne jest to upewnienie!
TP’24,50
CZŁONKOWIE GWIEZDNI OKRESÓW
SMYRNY I PERGAMONU
Niniejszy artykuł kontynuuje naszą serię na temat Członków Gwiezdnych z poprzedniego numeru. Okres Smyrneński Kościoła obejmował pięciu Członków Gwiezdnych, gdzie księciem był Apostoł Jan, który był także członkiem okresu Efeskiego. Okres Pergamonu składał się z sześciu członków gwiezdnych, z Ariuszem jako księciem. (Mich. 5:5; Tom Ep. 9 s.33, par. 29)
SMYRNA (lata 69-313/325 n.e.)
APPOSTOŁ JAN (lata ? – 100 n.e.)
Święty Jan członek Gwiazdy Efeskiej, kontynuował swą wierną służbę około 30 lat w epoce Smyrneńskiej Kościoła, której został księciem.
To nauki Świętego Jana, na temat przedludzkich, ludzkich i poludzkich urzędów Chrystusa, zapoczątkowały ruch Maluczkiego Stadka, który później został wypaczony i zamieniony w Kościół greckokatolicki. Wszystkie jego dzieła zostały napisane w ostatniej dekadzie pierwszego stulecia – pomiędzy rokiem 90 a 100. Odnośnie urzędu Chrystusa jego pisma podkreślały istnienie i dzieła Logosa jako Boskiego Przedstawiciela w stwarzaniu (Jan 1:1-3; 3:13; 6:62; 8:56-58; 17:5). Także to, że stał się ciałem, aby zostać Zbawicielem ludzkości (Jan 1:14; 3:16, 17, 1Jana 4:2, 3) oraz to, że oddał siebie na ubłaganie za grzech człowieka (1Jana 2:2; 4:10). Jego pisma są świadectwem służby Jezusa, w celu wybawienia najpierw Kościoła i ostatecznie świata (1Jana 2:2; 3:2). Św. Jan podkreślał różne dzieła Naszego Pana – przed, podczas i po czasie Jego przebywania w ciele. Jego specjalnym pomocnikiem w rozpowszechnianiu i bronieniu tej szafarskiej prawdy był Polikarp, który w pięknym wieku, po 86 latach poświęconej służby, zmarł na stosie.
Jan umarł jako ostatni z Apostołów, być może w roku 100. Niektórzy historycy mówią, iż zmarł w Efezie mając 90 lat, chociaż Hieronim twierdzi, że miał sto lat. Warto się zastanowić nad tym, iż to Jan w swoim sędziwym wieku został użyty przez Naszego Pana do napisania posłannictw do siedmiu kościołów z Objawienia. Chociaż prawdopodobnie nie zdawał sobie sprawy ze znaczenia tego, co zostało mu objawione jako proroctwo, niewątpliwie jako Apostoł i członek Gwiezdny antytypicznego kościoła Smyrneńskiego, rozumiał dokładnie posłannictwo mu powierzone, które było za jego czasów „pokarmem na czas słuszny”.
Odnośniki
A27
Tom Ep.8: 226-227, 387, 673, 700.
POLIKARP (lata ok. 53-156 n.e.)
Polikarp poniósł śmierć męczeńską w 155 lub 156 roku, po służeniu Chrystusowi przez 86 lat. Przez około 30 lat swego długiego chrześcijańskiego życia był współczesny żyjącemu wówczas Apostołowi Janowi, którego był uczniem i którego został pomocnikiem specjalnym około 80 roku. Nie przetrwały żadne wiarygodne zapisy na temat jego pochodzenia, lecz z jego własnych słów można wywnioskować, iż od najwcześniejszej swej młodości był chrześcijaninem. W późniejszym życiu z radością przypominał sobie kontakty jakie miał z Apostołem Janem, w młodości, a długość jego życia opatrznościowo przedłużała pamięć o najistotniejszych elementach prawdy Ewangelicznej.
Według Tertuliana to Św. Jan mianował Polikarpa na biskupa (starszego) Smyrny, a Ireneusz twierdzi, że on otrzymał swoje stanowisko od Apostołów.
Po śmierci Jana drugim członkiem Gwiezdnym Kościoła Smyrneńskiego został Polikarp, który już wtedy był wybitną i wpływową jednostką pośród ludu Bożego. Przetrwało tylko jedno z pism Polikarpa jego list do Filipian, zawierający liczne cytaty z Ewangelii Jana i Pawła. Według Ireneusza Polikarp świadczył, iż Ewangelie pochodziły od czterech ewangelistów a Jan napisał Objawienie. Jego poświęcenie się w roku 70 czyni go doskonałym świadkiem autentyczności naszej Biblii, ponieważ łączy nas bezpośrednio z Apostołami. Napominał Filipian, aby czytali list Pawła do nich jako szczególnie pouczający i rozumiał, iż listy Pawła powinny być szeroko rozpowszechniane w kościołach jako pisma natchnione, zwracając uwagę na nauczanie Apostoła w tym względzie (Kol. 4:16).