Teraźniejsza Prawda nr 476 – 2001 – str. 41
KONIEC OKRESU SMYRNY
W Teraźniejszej Prawdzie, Wrzesień październik 2000 r. (The Present Truth 1999, 70), w artykule „Siedem Kościołów” począwszy od strony 73 zostało podane, iż okres smyrneński Kościoła zaczął się w 69 r., a skończył w 325 r. Ta data 325 r. została także podana na liście 49 Członków Gwiezdnych na stronie 77 w tym samym numerze. Otrzymaliśmy pytania dotyczące widocznej zmiany z poprzednio przedstawianej daty roku 313 na rok 325.
Jak zostało odnotowane w literaturze Prawdy i jest poświadczone przez świecką historię, dekada od roku 303 do 313 była okresem srogich prześladowań kościoła chrześcijańskiego. To prześladowanie zakończyło się na skutek interwencji Konstantyna, cesarza rzymskiego, który nawrócił się na chrześcijaństwo w 313 r. Prześladowanie chrześcijan, rozpoczęte przez Dioklecjana, nie było rygorystycznie realizowane na zachodzie i do 306 r. skończyło się na całym zachodzie; trwało we wschodniej prefekturze dopóki Konstantyn nie zainicjował w 313 r. Edyktu Mediolańskiego, który formalnie uznał chrześcijaństwo za jedną z dozwolonych religii. Ta data, rok 313, zazwyczaj była podawana w literaturze Prawdy jako koniec okresu Smyrny.
ARGUMENTY NA KORZYŚĆ ROKU 325
Dlaczego zatem artykuł, o którym mowa, podaje rok 325 jako datę końca Smyrny? Jest kilka powodów.
1. Do roku 325 Imperium Rzymskie, wschodnie i zachodnie, zostało zjednoczone pod panowaniem Konstantyna.
2. Sobór Nicejski zwołany przez Konstantyna był pierwszym soborem powszechnym kościoła chrześcijańskiego.
3. Na tym soborze oficjalnie usankcjonowano doktrynę o jedności Ojca i Syna, podstawę nauki o Trójcy (E10, str. 28).
4. Daty innych okresów kościoła są różnie podawane w literaturze Prawdy. Na przykład, daty okresu Smyrny są podane jako lata 69-313 (E9, str. 11), i 70 r. do „około” 313 r. (P’39, 2; E13, str.9). Okres Pergamonu jest podany jako lata 313-799 (Eli, str. 425) i 318-799 (P’44, 179; patrz także artykuł „Każda gwiazda – Wielość Członków, ” przedruk który znajduje się w tym samym numerze, który rozważamy, Teraźniejsza Prawda, Wrzesień październik, str. 71).
5. Okresem następującym po okresie Smyrny był Pergamon, którego nazwa oznacza ziemskie wyniesienie. Jak zauważono na str. 74 numeru Wrzesień październik, kolumna 2, par. 1:
Podczas tego okresu, kiedy kościół nominalny stawał się popularny, prawdziwi chrześcijanie byli poddawani próbom i badani przez wprowadzenie i rozwijanie idei papieskich i pogańskich.
Sobór nicejski w 325 r. był z pewnością ważnym wyznacznikiem w tym aspekcie. Na tym soborze nauka Ariusza mówiąca, że Syn jest stworzoną istotą oddzielną od Ojca, została odrzucona na korzyść nauki Atanazego, mówiącej, iż Ojciec i Syn są sobie równi i współwieczni.
INNE POSTULOWANE DATY
Na korzyść roku 313 jako końca okresu Smyrny przemawia Edykt Mediolański wydany w tym roku oraz koniec 10 lat szczególnych prześladowań (Obj. 2:10). Na korzyść roku 318 przemawia to, iż jest on podawany jako rok, w którym działalność rozpoczął Ariusz, książę okresu Pergamonu, co może wyjaśniać dlaczego br. Johnson przedstawia lata 318-799 jako zasięg tego okresu, jak zostało odnotowane powyżej (P’44, 179). Jednakże spostrzeżenie to gmatwa tym bardziej to zagadnienie, bowiem obydwie daty – związane z innymi wydarzeniami – nie mogą być równie poprawne. A zatem, rok 325 jest kompromisem powstałym w wyniku skomplikowanego procesu przeglądu i przewartościowania wielu kwestii koniecznych podczas przygotowywania artykułu, o którym mowa.
Dwa artykuły ze Strażnicy podają zarówno rok 323 (Z’83, 4, kol. 1 {R491}), jak i rok 325 (Z’16, 346, kol. 1 {R 5992}). Jednakże artykuły te wyszły spod pióra br. W.I. Manna (drugi z nich nie jest mu przypisywany); uważamy te informacje za niepewne i nie opieramy się na nich.
ARIUSZ JAKO KSIĄŻĘ
Przeciwko rokowi 325 podnoszony jest argument, iż Ariusz, jako Książę okresu Pergamonu, musiałby zacząć swe dzieło jako Książę w granicach tego okresu. Kwestia ta jest dobrze rozumiana (E8, 672, 673). Jednakże można wytoczyć podobną sprawę przeciwko Janowi Wesselowi, który rozpoczął swą chrześcijańską służbę zanim zaczął się filadelfijski okres kościoła, w granicach tego okresu przeżył on jako jego Książę tylko 10 lat. Dla porównania, Ariusz żył 11 lat po 325 r., został zgładzony w 336 r. Miejmy w pamięci, że początek pracy któregokolwiek z Książąt, z reguły, nie zaznacza daty początkowej okresu Kościoła, w którym zostaje wykonana większość ich pracy. Smyrna mogła się zamykać stopniowo, a Pergamon otwierać stopniowo (E8, 246, 247).
Według niepublikowanej listy z Domu Biblijnego z 1949 r. użytej w przygotowywaniu Present Truth (Teraźniejszej Prawdy), Wrzesień październik, Ariusz rozpoczął swą służbę w 311 r. (co poświadcza historia świecka), co w ten sposób umieszcza go przed końcem ogólnie przyjętej daty końca okresu Smyrny. Br. Johnson we wzmiankach już cytowanych, podaje rok 318 (patrz także E5, str. 68). A zatem nie jest jasne, w którym roku Ariusz rozpoczął swą pracę jako Książę. Podobnie co do okresu Filadelfijskiego, omawiany artykuł zauważa (str. 70, kol. 1), iż trzy daty, 1517 (P’36, 124), 1492 (E6, 383) i 1479 (E10, 86) były dyskutowane przez br. Johnsona. Dwie pierwsze daty, 1517 i 1492, gdyby zostały przyjęte, wykluczyłyby Jana Wessela jako Księcia z okresu Filadelfijskiego.
Biorąc pod uwagę różnice i rozbieżności w datach służby wielu członków gwiezdnych, rok 325 został uznany w czasie publikowania tamtego numeru za trafny jako zarówno punkt dzielący jak i początkowy w kontekście owej prezentacji. Nie upieramy się przy nim, i jesteśmy zadowoleni zarówno z roku 325, jak i 313. Czytelnik sam może zadecydować w oparciu o przedstawione dowody. Na drugiej stronie przedrukowujemy wykresy z Teraźniejszej Prawdy, Wrzesień-Październik.