Teraźniejsza Prawda nr 476 – 2001 – str. 40
Nie ma godnych zaufania informacji o późniejszej historii Mateusza. Powszechnie uznaje się, iż jest on autorem ewangelii noszącej jego imię, lecz w samej ewangelii niewiele jest faktów, które rzucałyby jakiekolwiek światło na datę, jej powstania. Ireneusz (ok. 130-202) poświadcza, iż została ona napisana „kiedy Św. Piotr i Św. Paweł głosili w Rzymie i zakładali kościół, ” co wskazywałoby na około 63 rok.
Chociaż na Mateusza patrzy się jako na jedno z mniejszych świateł pośród Apostołów podczas głoszenia przez nich Królestwa za dni służby Jezusa na ziemi, jego praca w spisaniu „dobrej nowiny” dla potomności na pewno zyskała mu lśniące miejsce w Gwieździe Efezu.
Odnośniki
R 2260, 4587
JAKIUB MNIEJSZY (? – ?)
Ten Jakub, syn Alfeusza, jest tylko wymieniony jako j eden z Dwunastu (Mat. 10:3; Mar. 3:18; Łuk. 6:15). W Piśmie Świętym nie jest zapisany żaden wypadek z j ego życia.
Jego tytuł „Mniejszy” (lub „Mały”) może odnosić się do jego niskiego wzrostu, lub może sugerować, iż był on młodszy od Jakuba, syna Zebedeusza. Jego matka, Maria, była pośród pobożnych kobiet, które szły za Jezusem z Galilei służąc Jego potrzebom i bez wątpienia potrzebom Apostołów. Jakub Mniejszy cieszył się błogosławieństwem rodziny w pełnej harmonii z tymi rzeczami, jakich on sam nauczył się od Mistrza, bowiem jego brat Juda także był Apostołem (Mat. 27:56; Łuk. 24:10).
List Jakuba, o którym historyk Euzebiusz (ok. 260-340 r.) mówi, iż jest pierwszym z tak zwanych listów katolickich, czyli powszechnych, jest przedmiotem zaciekłego i długiego sporu odnośnie jego autorstwa. Drugi Jakub, syn Zebedeusza, został zgładzony za panowania Heroda Wielkiego około 44 r., a Jakub brat Pana nie był Apostołem, dlatego też tym, który ten list napisał, był Jakub Mniejszy.
Wielu przypuszcza, iż istniał konflikt doktrynalny pomiędzy Pawłem i Jakubem, pierwszy utrzymywał, iż wiara jest najważniejszą cechą Chrześcijaństwa, drugi podkreślał, iż uczynki mają pierwszeństwo. Konflikt ten jest bardziej urojony niż rzeczywisty.
Najwyraźniej Jakub był bardzo praktycznym człowiekiem, a trzeci rozdział jego listu jest powszechnie uznawany za jedną z najbardziej dogłębnych rozpraw o mocy mowy. Zaiste, nawet gdyby nie dokonał niczego innego, „Jakub Mały” zasługiwałby na miano nosiciela światła dla Kościoła.
Odnośniki
E12:86
R 4377: 2, 5; 4380: 3
TADEUSZ (? – ?)
Tadeusz, jeden z bardziej nieznanych Apostołów, jeśli chodzi o zapis Pisma Świętego, jest wymieniony pod tym imieniem tylko dwa razy (Mat. 10:3; Mar 3:18). Mateusz nazywa go „Lebeuszem, nazwanym Tadeuszem” [„którego nazwisko brzmiało Tadeusz” – według KJV], podczas gdy Marek mówi o nim używając tylko nazwiska. Najwyraźniej był on powszechnie nazywany Juda, lub Judaszem i był bratem Jakuba Mniejszego, a tym samym synem Alfeusza (Łuk 6:16; Dz. 1:13).
Zapis Pisma Świętego nic nie mówi o powołaniu go do Apostolstwa. Jedyne wydarzenie jego dotyczące polega na pytaniu postawionym przez niego Jezusowi (Jan 14:22). Było to podczas mowy Pana do Apostołów wygłoszonej pomiędzy obchodzeniem Święta Przejścia w górnym pokoju a przybyciem do Getsemane. Jezus powiedział im, „.. .a kto mię miłuje, będzie go też miłował Ojciec mój; i ja go miłować będę, i objawię mu siebie samego.” Zmieszany, Juda pyta, „Panie! cóż jest, że się nam objawić masz, a nie światu?” Relacja ta podkreśla, by nie mylić tego Judasza z Iszkariotem.
O życiu Tadeusza po ukrzyżowaniu Jezusa nie wiadomo nic pewnego, oprócz tego, iż napisał list (List Ap. Judy) pełen żywych napomnień „.. .od Boga Ojca poświęconym i w Jezusie Chrystusie zachowanym i powołanym” (w. 1). Sam Tadeusz jest zaiste jednym z tych poświęconych, zachowanych i powołanych.
Odnośniki
E12:86
R 3044: 2
SZYMON ZELOTES (? – ?)
Pozornie był nieznanym członkiem apostolskiego grona, nic pewnego nie wiadomo o Szymonie Zelocie, oprócz faktu, iż został policzony z Dwunastoma (Łuk. 6:15; Dz. 1:13). Jego nazwisko Zelotes może wskazywać na możliwy wcześniejszy związek z grupą znaną jako Zeloci, chociaż Pismo Święte milczy w tej kwestii.
Szymon jest dwa razy nazwany „Kananejczykiem” (Mat. 10:4; Mar 3:18). Nie powinniśmy tego uważać za imię pogańskie, gdyż jest to aramejskie słowo oznaczające „gorliwość” i dlatego ma takie samo znaczenie jak „Zelotes.”
Tradycja utrzymuje, iż Szymon Zelotes głosił Ewangelię po całej Afryce Północnej od Egiptu do Mauretanii, i że w swych podróżach dotarł nawet aż do Wysp Brytyjskich, gdzie poniósł śmierć męczeńską.
Wszystko, co możemy wiedzieć o nim na pewno, ogranicza się do tego, że głosił Królestwo Niebios w miastach i wioskach swej ojczyzny zaginionym owcom z domu Izraelskiego, jak nakazał nasz Pan podczas swej służby na ziemi, i że był pośród tych, których Zbawiciel polecił Niebiańskiemu Ojcu w Swej arcykapłańskiej modlitwie (Jan 17:6-12) na krótko przed tym, nim został zdradzony.
Szymon w zdobywaniu aprobaty Mistrza był bez wątpienia niezawodnie gorliwy w służbie Prawdzie.
* * *
Redaktor wyraża uznanie za pomoc w pracach badawczych i przygotowawczych, jakiej w związku z tym artykułem udzielili bracia z brytyjskiego oddziału Ruchu.