Teraźniejsza Prawda nr 476 – 2001 – str. 36
im wejście do zarodkowego Królestwa (Dz.Ap. 2:14-41); oraz (2) Poganom – na przykład w domu Korneliusza, zapraszając ich także do tego samego Królestwa (Dz.Ap. 10).
Jego gorliwość, czasami zbyt płomienna np. kiedy poprosił, by nie tylko jego stopy, lecz także jego ręce i głowa zostały omyte, jego otwarte wyznanie o przywiązaniu do Mistrza, jego pochopne, jednakże pełne uczucia skarcenie Jezusa za mówienie o oczekującym go cierpieniu i śmierci, świadcząc miłującej i gorącej naturze (Jan 13:2-9; 18:10, 11; Mat. 16:21-23). Taka natura, po przemienieniu i oczyszczeniu pod wpływem Ducha Świętego, uczyniła z niego wielkiego sługę Bożego w służeniu światu światłem chwalebnej Ewangelii Królestwa.
Piotr był jednym z największych nosicieli światła, którzy kiedykolwiek żyli, świetlanym członkiem Gwiazdy okresu Efeskiego Kościoła, którego służba trwała przez całe stulecia i nawet dzisiaj oświetla ścieżkę sprawiedliwych.
Słowa Jezusa zapisane w Ew. Jana 21:18, 19 wydają się wskazywać, iż Piotr miał ponieść gwałtowną śmierć. Tradycja utrzymuje, iż poniósł on śmierć męczeńską w wieku około 67 lat, ukrzyżowany głową w dół.
Odnośniki
E6: 486
E8: 147
E17: 92, 93
E13: 809 – 811
Rozszerzony Komentarz do Biblii
ANDRZEJ (??)
Andrzej był mieszkańcem Betsaidy leżącej na brzegu jeziora Galilejskiego, synem Jonasza, bratem Szymona Piotra, i tak samo jak oni uprawiał zawód rybaka. Jego imię jest pochodzenia greckiego, ale było w użyciu pośród Żydów w owym czasie. Najpierw był on uczniem Jana Chrzciciela, który głosił chrzest pokuty w Betabarze nad Jordanem, przyjął Jezusa jako Mesjasza, kiedy Jan wyraźnie wskazał na Niego jako na „Baranka Bożego” (Jan 1:36).
Andrzej najpierw zatroszczył się o to, by przyprowadzić do Mistrza swojego brata Szymona, a następnie obydwaj zostali powołani przez Jezusa, do pójścia za Nim i uczestniczenia w dziele głoszenia Królestwa Bożego, stając się „rybitwami ludzi” (Mar 1:16-18). (Porównując tę relację z Ew. Jana 1:40-43 jest oczywiste, iż zarówno Piotr jak i Andrzej, musieli przynajmniej spotkać Jezusa, zanim zostali powołani – porównaj z Mat. 4:18-20; Łuk. 5:1-11.)
W Piśmie Świętym mamy niewiele relacji o Andrzeju. Jest on wymieniony w związku z nakarmieniem 5000 ludzi (Jan 6:8); to do niego zwrócili się pewni Grecy – Żydowscy prozelici, przebywający w Jerozolimie z okazji Święta Przejścia – prosząc o spotkanie z Jezusem (Jan 12:20-22); przyłączył się on także do Szymona, Jakuba i Jana prosząc o dalsze wyjaśnienie wzmianki uczynionej przez Pana na temat zniszczenia świątyni (Mar 13:3).
Nie ma żadnych autentycznych zapisów o dalszej historii jego życia. Według tradycji jego służba miała miejsce w Scytii, Grecji i Tracji, mówi się, iż został ukrzyżowany w Achai, około 60-70 r. n.e. na krzyżu o kształcie litery X, znanym później jako „krzyż Św. Andrzeja.” Jest on patronem zarówno Szkocji, jak i Rosji.
Nie ma wątpliwości, że miał on pełny udział w pracy pozostałych Apostołów w głoszeniu Królestwa, w wylaniu Ducha Świętego w Dzień Pięćdziesiątnicy oraz że pomagał w założeniu, nauczaniu i budowaniu całego Kościoła. Niosąc w ten sposób światu światło Boskiej Prawdy, Andrzej z pewnością będzie siedział na jednym z 12 tronów, sądząc jedno z 12 figuralnych pokoleń Izraela w celu ich wiecznego błogosławienia (Mat. 19:27, 28).
JAKUB (? – około 44 r. n.e.)
Jakub, syn Zebedeusza i Salome, brat Jana, jest czasem zwany Jakubem Większym dla odróżnienia od innego Apostoła Jakuba, syna Alfeusza (o którym czasem jest mowa jako o Jakubie Mniejszym). Z zawodu, zgodnie z rodzinną tradycją, był on rybakiem, być może mieli oni nawet spółkę z rodziną Jonasza, tak, że bliskie związki łączyły obydwu synów z każdej rodziny, zanim stali się naśladowcami Jezusa. Jakub, tak jak pozostali, bez wahania odpowiedział na zaproszenie Pana, aby zostać „rybitwą ludzi” (Mat. 4:18-22; Łuk. 5:10).
Jakub był jednym z uprzywilejowanej trójki, która dzieliła niektóre z bardziej intymnych momentów życia Zbawiciela. Był on obecny przy przemienieniu Pana (Mat. 17:1-9), był świadkiem wzbudzenia córki Jaira (Mar. 5:22-43), jak również razem z Piotrem i Janem pozostał z Jezusem w ogrodzie Getsemane podczas godzin poprzedzających Jego zdradę (Mat. 26:36-46).
Pewną wskazówkę co do gorącego i impulsywnego charakteru Jakuba oraz jego brata Jana daje nam imię nadane im przez Pana, Boanerges, czyli Synowie Gromu. Zapowiadało to śmiałość oraz energiczność podczas wypełniania ich apostolskiej misji. Wydaje się zrozumiałe, iż łączyła ich bardzo miłująca i czuła przyjaźń – być może większa, niż innych Apostołów – z Mistrzem.
Jakub był pierwszym męczennikiem spośród Apostołów. Został ścięty w 44 r. n.e. z rozkazu Heroda Agrypy (Dz.Ap. 12:2). Tradycja utrzymuje, iż jego kat był tak głęboko poruszony śmiałym wyznaniem wiary Jakuba oraz jego gotowością poniesienia dla niej śmierci, iż on także stał się chrześcijaninem, w wyniku czego został również ścięty.
Przez swoją wierną służbę w posłannictwie Królestwa całemu narodowi Izraela i przez swą ofiarniczą śmierć dla sprawy Mistrza, on miał udział w niesieniu wszędzie światła ludowi Bożemu. Bez wątpienia przez całą wieczność będzie on zajmował