Teraźniejsza Prawda nr 475 – 2001 – str. 20
podnosimy nasze głowy i radujemy się, jak polecił nam Mistrz. Skoro wszyscy zwycięzcy członkowie Kościoła, zgodnie z przypowieścią naszego Pana (Mat. 13:43), są włączeni w to Słońce Sprawiedliwości, to stąd wynika, że uwielbienie wybranego Kościoła jako Najwyższego Kapłana Świata musi się zakończyć, zanim pełne światło tysiącletniej chwały zabłyśnie nad światem. Uczestnicząc w Pamiątce, oczyma wiary możemy wypatrywać powstania Słońca Sprawiedliwości, w przeciwieństwie do warunków, które panowały podczas obchodzenia pierwszej Pamiątki. Wtedy księżyc (Przymierze Zakonu) był w pełni; a krótko po odrzuceniu Jezusa i Jego ukrzyżowaniu żydowskie państwo zaczęło zanikać.
KTO MOŻE UCZESTNICZYĆ
Jak z rozsądnej oceny faktu symbolizowanego przez Pamiątkową Wieczerzę wynika wielkie błogosławieństwo i radość proporcjonalna do wiary i posłuszeństwa uczestniczącego, tak potępienie towarzyszy niegodnemu, niewłaściwemu uczestnictwu w Pamiątce (1Kor. 11:20-22, 27). Nikt nie powinien uczestniczyć z wyjątkiem tych, którzy weszli w pokrewieństwo z Panem przez poświęcenie swoich serc – wszystkiego co posiadają – Panu i Jego służbie. Nikt nie może wejść w ten poświęcony stan oprócz tych, którzy uznają siebie za grzeszników, a Zbawiciela Jezusa za Odkupiciela z grzechu, którego zasługa jest wystarczająca do wyrównania braków wszystkich tych, którzy przychodzą do Ojca przez Niego. Wszyscy tacy powinni uczestniczyć z wielką radością. Pamiętając o cierpieniach Mistrza, mają radować się w tych cierpieniach i z powodu błogosławieństw jakie one wniosły do ich serc i ich życia.
Podczas Wieczerzy nikt nie powinien pić z kielicha prócz tych, którzy przyswoili sobie zasługę ofiary Chrystusa i którzy w pełni są świadomi, że wszystkie ich błogosławieństwa są przez Niego. Nikt nie może korzystać z kielicha z wyjątkiem tych, którzy swoje wszystko oddali Panu, ponieważ to właśnie Kielich oznacza – to jest Kielich cierpienia, Kielich zupełnego poddania się woli Bożej. Mistrz się modlił „Ojcze mój … nie moja wola, lecz twoja niech się stanie” i takie powinno być uczucie serca oraz prośba tych, którzy uczestniczą w Pamiątkowej Wieczerzy. Dla innych uczestnictwo w Pamiątce byłoby farsą, złem i sprowadziłoby większe lub mniejsze potępienie i dezaprobatę ze strony Boga, ich własnych sumień – i to proporcjonalnie do tego jak zdają sobie sprawę z niewłaściwości ich postępowania.
Jednak niech nikt nie myśli, że tacy powinni pozostawać z dala od Wieczerzy z powodu niedoskonałości ciała. To jest poważną przeszkodą dla wielu. Tak długo jak znajdujemy się w obecnym stanic w ciele, niedoskonałość myśli, słów i czynów jest możliwa tak, jest nieunikniona. Apostoł Paweł mówi, że nie możemy czynić tego co byśmy chcieli. Tak jest dlatego, że my potrzebujemy Boskiej łaski w celu przebaczenia naszych codziennych, niezamierzonych, mimowolnych występków, a wszyscy których grzechy zostały odpuszczone i którzy zostają przyjęci do społeczności z Chrystusem, są zachęcani do przybliżenia się do Boga w modlitwie. Apostoł mówi do Kościoła: „Przystąpmyż tedy z ufnością [z odwagą] … abyśmy dostąpili miłosierdzia, i łaskę znaleźli ku pomocy czasu przygodnego [w czasie potrzeby]” (Żyd. 4:16). To z powodu naszych potrzeb Bóg otworzył tę drogę i wprowadził to zarządzenie.
Dzięki Boskiemu postanowieniu odpuszczenia naszych grzechów, za które pokutowaliśmy i o odpuszczenie których prosiliśmy w imieniu Jezusa, nie musimy dłużej uważać siebie za grzeszników pod potępieniem, lecz jako odzianych szatą Chrystusowej sprawiedliwości. To jest ukrytą myślą w wyrażeniu Apostoła Pawła, które można zastosować do każdego dnia: „Proszę was tedy, bracia! przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest, rozumną służbę waszą” (Rzym. 12:1).
Wszyscy chrześcijanie powinni mieć uporządkowane swoje rozliczenia z Panem. Jeżeli postępują niewłaściwie, nie powinni tracić czasu, lecz wyrównać swoje sprawy, uzyskując odpuszczenie przez zasługę ofiary Zbawiciela. Takie rozliczenia z Panem powinny być szybko uregulowane, zaraz po danym zdarzeniu, lub nie później niż w dniu jego wystąpienia. Nie powinno się gromadzić nieuregulowanych spraw, bowiem w przeciwnym razie one wyrosną niczym mur pomiędzy duszą chrześcijanina a Niebiańskim Ojcem. Jednak niezależnie od tego jaki był nasz stan w przeszłości, okres Pamiątki, bardziej niż wszystkie inne okoliczności, jest odpowiednim czasem do upewnienia się, że między Panem i nami nie pozostaje żadna chmura, która ukryłaby Go przed naszym wzrokiem.
Zatem otrzymawszy odpuszczenie, oczyszczeni z plam kalających naszą szatę Chrystusowej sprawiedliwości, obchodźmy święto – Pamiątkę śmierci naszego Pana. Przez to uznajmy na nowo i odciśnijmy w naszych umysłach ważność zasługi Jego ofiary i śmierci oraz jak ona przedstawia łaskę Bożą dla nas, tak jak w przyszłości ona będzie reprezentować łaskę Bożą rozciągającą się na cały świat w Tysiącletnim Królestwie. Pamiętajmy również o naszym oddaniu, naszym poświęceniu się, aby być umarłymi z naszym Panem i cierpieć wraz z Nim. Ufamy, że obchodzenie Pamiątki w tym roku będzie głębokim przeżyciem i okazją do otrzymania bogatego błogosławieństwa dla wszystkich poświęconych Pańskich, gdziekolwiek się znajdują. „Albowiem Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest, Chrystus. A tak obchodźmy święto” (1Kor. 5:7, 8).
Mamy nadzieję, że każdy mały zbór lub grupa braci oświeconych epifanią, obchodzących Wieczerzę, napisze do nas krótko o faktach związanych z tą uroczystością, włączając liczbę obecnych, liczbę uczestniczących oraz ducha tego święta, w miarę jak można to ocenić.
Powyżej zostało zwięźle podane znaczenie Pamiątki. Jako dodatkową pomoc w przygotowaniu się do udziału w tym święcie proponujemy braciom przeczytanie rozdziału Wielkanoc Nowego Stworzenia z VI Tomu i innych odpowiednich artykułów. Niech Bóg obficie pobłogosławi nasze przygotowania i uczestnictwo w nadchodzącej Wieczerzy! Gdyby ktoś z jakichś powodów nie mógł uczestniczyć w Pamiątce 14 Nisan, to znaczy 6 kwietnia, może to uczynić miesiąc później, 6 maja (4Moj. 9:6-14).