Teraźniejsza Prawda nr 196 – 1961 – str. 51
[sądem] i praktyką [miłosierdziem i wiarą] widzimy jasno, że krisis znaczy między innymi, doktrynalne pouczenie. Wyjątek z Kol. 2:16 jest innym jeszcze ustępem dowodzącym, że krino znaczy uczyć: „Niechajże was tedy nikt nie sądzi [krino, poucza was iż Mojżeszowe przepisy was obowiązują] dla pokarmu, albo dla napoju; albo ze strony święta, albo nowiu miesiąca, albo sabatów, które są cieniem rzeczy przyszłych”.
Czego dotychczas dowiodło nasze badanie? Dowiodło ono, że pierwsze znaczenie słów użytych na określenie rzeczy, które Pan dokona w sądzeniu jest: pouczać, uczyć Prawdy i uczyć doktrynalnie. Z tego wynika, iż pierwszym dziełem Pana w Dniu Sądu, gdy będzie sądził poszczególnych ludzi, będzie uczenie ich aby zrozumieli Prawdę (Jan 17:17; Obj. 20:12).
„SĄD” TAKŻE ZNACZY „WYPRÓBOWAĆ”
(2) Ale słowa te, łączące się z procesem Sądu, mają także i drugie znaczenie, tj. wypróbować. Takie próby, zgodnie z Pismem Świętym, są wypróbowywaniem charakteru przez przeciwności. Należy bowiem przejść przez takowe, by stać się godnym żywota wiecznego (Jak. 1:2-4, 12; 1Piotr 1:7). Zgodnie z tym, poza doktrynalnym pouczeniem w Dniu Sądu, gdy wszystkie księgi Pisma Świętego będą otwarte dla zrozumienia przez cały świat, wszyscy na świecie po otrzymaniu nauki, otrzymają możność wykazania wśród prób i doświadczeń, czy są godni lub niegodni żywota wiecznego (Obj. 20:12). Spójrzmy na niektóre teksty Pisma Świętego aby się przekonać, że proces Sądu zawiera w sobie także wypróbowywanie charakteru przeznaczone do uzdolnienia wiernych ku żywotowi wiecznemu, a niewiernych ku wiecznej śmierci: „Sądź [wypróbuj] mię Panie! Boć ja w niewinności mojej chodzę [jestem zatem przygotowany do próby], a w Panu ufając nie zachwieję się [wpadając w grzech podczas próby]. Spróbuj mię Panie! doświadcz mnie, wypław ogniem nerki [motywy] moje i serce moje. [Ten wiersz wskazuje, że sądzenie odbywa się poprzez badanie, próbowanie i wypróbowywanie charakteru przez różne doświadczenia życia]. Albowiem miłosierdzie Twoje jest przed oczyma moimi [znam Prawdę Twoją; jej nauczenie się jest pierwsze w procesie Sądu]; albowiem [kiedy już zostałem pouczony i zanim zostałem wypróbowany; bo wypróbowanie jest drugą częścią Sądu] będę chodził w Prawdzie Twojej (Ps. 26:1-3). Tekst ten pokazuje, że w czasie Sądu ludzie najpierw zostaną pouczeni, a potem będą mieć możliwość kształtowania swego charakteru w zgodzie z nauka doktrynalną. Wtedy stosownie do ich wysiłków jeśli chodzi o kształtowanie dobrego charakteru, zostaną oni poddani próbom przeciwności, co stanowi drugą część procesu Sądu. Psalm 139:23, 24 jest bardzo podobny, a nawet jaśniej przedstawia dowód drugiej części Sądu: „Wyszpieguj mię, Boże! [przez ciężkie doświadczenia życia] a poznaj serce moje [powodujące, że jego prawdziwy charakter będzie można poznać dzięki tym próbom]; doświadcz mię, a poznaj
kol. 2
myśli moje, i obacz, jeśli droga odporności jest we mnie [przez te próby ukaż mi moje winy, abym mógł się poprawić] i [przez takie doświadczenia] prowadź mię drogą wieczną [abym w rezultacie mógł uzyskać życie wieczne]”. Jeremiasz 11:20 pokazuje jasno, że wypróbowywanie jest częścią procesu sądzenia: „Ale, o Panie zastępów! który sprawiedliwie sądzisz, a doświadczasz nerek i serca”. Jeremiasz 20:12 wyraża tę samą myśl. 2Tes. 1:4, 5 przez użycie słowa krisis, jest jasnym dowodem drugiego znaczenia czynności Sądu: „Tak iż i my sami chlubimy się z was we zborach Bożych z waszej cierpliwości i wiary we wszelkich prześladowaniach waszych i w uciskach, które ponosicie [ich próby bowiem polegały na prześladowaniach, wśród których okazywali oni swą lojalność przez cierpliwość i wiarę, a w ten sposób przez nie przeszli], co [a że zostali wierni w przeciwnościach] jest jasnym dowodem sprawiedliwego sądu [krisis – próba, doświadczenie] Bożego [który próbuje was w tym zamiarze], abyście godnymi byli poczytani królestwa Bożego dla którego też cierpicie”. Powyższy tekst jest dostatecznym dowodem, że drugą częścią Sądu są próby i doświadczenia, specjalnie dane dla zdobycia żywota wiecznego.
SĄD JAKO KARA DLA POPRAWY
(3) Zgodnie ze znaczeniami, które Pismo Święte nadaje słowom opisującym przebieg Sądu, trzecią jego częścią jest chłostanie oraz karanie w celu poprawy i zreformowania tych, którzy pomimo prób nie będą postępowali dobrze, lecz nawet będą czynili źle. Na dowód tego zacytujemy jeden tekst ze Starego i jeden z Nowego Testamentu: „Gdy się sądy [kary] Twoje odprawiają [karząc natychmiast tych, którzy czynią źle], sprawiedliwości się uczą obywatele okręgu ziemskiego” (Izaj. 26:9). Ten tekst odnosi się do Tysiąclecia, podczas którego każdy zły uczynek będzie zatrzymywany w czasie wysiłku popełniania go, gdyż zostanie wymierzona natychmiastowa kara temu, kto chciałby popełnić zło. Powyższy tekst nie tylko nazywa te kary sądami, ale mówi także, że one spełnią swój cel – dokonując reformy grzeszników. Z Nowego Testamentu zacytujemy 1Kor. 11:31, 32: „Bo gdybyśmy się sami rozsądzali [krytykowali i poprawiali; wyraz krino nie jest tu użyty] nie bylibyśmy sądzeni [krino – karani przez Pana]. Lecz gdy sądzeni [krino] bywamy, od Pana bywamy ćwiczeni [to dowodzi, że sądzić znaczy także karać, czego dokonuje Pan aby przyczynić się do naszej poprawy i w ten sposób uratować nas przed utratą życia wiecznego], abyśmy z światem nie byli potępieni”. Przytoczone teksty dowodzą, że w przebiegu Sądu istnieje jego trzecia cecha – kara, której celem jest poprawa.
SĄD JAKO WYPOWIADANIE WYROKU
(4) Ostatnią częścią procesu Sądu jest wyrok. Gdy niezbędne pouczenie było już dane, by ułatwić w człowieku rozwinięcie Ducha Pańskiego, do czego były mu dostarczone wszystkie