co specjalnie ich martwiło gdyż wiedzieli, że miał to być koniec ich ziemskiej wędrówki („płakali pospołu”; dosłownie – każdy z nich opłakiwał przyjaciela). Smutek brata Russella był bez wątpienia większy z tego powodu, iż wiedział, on, że ci drodzy bracia robili krok wstecz choć krok łatwiejszy („Dawid obficiej”). Ponieważ brat Russell był tym, który odchodził, było odpowiednią rzeczą, aby słowa do odchodzącego były wypowiadane przez pozafiguralnego Jonatana, ponieważ większy smutek brata Russella naturalnie skłaniał go do milczenia, a mniejszy smutek pozafiguralnego Jonatana skłaniał tego ostatniego do większej rozmowności.

      (18) Pozafiguralny Jonatan życzył mu powodzenia („rzekł Jonatan do Dawida: Idź w pokoju”, w. 42). Oni podkreślali swoje wspólne porozumienie („obaj przysięgali przez imię Pańskie”), jako podstawę ich życzeń pomyślności dla brata Russella. Powtarzali dalej, że siłą wiążącą ich wspólne porozumienie było to, iż Jehowa był Sędzią, Błogosławiącym lub Mścicielem tego porozumienia („Pan niech będzie między nami”). Podkreślali również fakt, że porozumienie było pomiędzy nimi („między mną i między tobą”) i pomiędzy tymi, którzy byli ożywieni duchem każdej ze stron tego porozumienia („i między nasieniem mojem, j. między nasieniem, twojem… aż na wieki”). Obydwie strony w dalszych latach trzymały się tego porozumienia; pozafiguralny Jonatan i wszyscy w nominalnym kościele, którzy byli ożywieni jego duchem, zawsze życzliwie
kol. 2
myśleli i bronili brata Russella, nie chcąc zwalczać jego poglądów ani też brać udziału w kampanii obmowy i opozycji względem niego, która stała się tak powszechna w nominalnym kościele, co jest w części figurowane przez przyszłe zachowanie się Saula względem brata Russella. Jeśli zaś chodzi o brata Russella i tych którzy mieli jego ducha w Prawdzie, to posiadali oni zawsze pełną życzliwości postawę i mowę względem pozafiguralnego Jonatana i tych, którzy byli z jego ducha. Wtedy, brat Russell głęboko wzruszony, oderwał się od tych drogich braci, zaś oni powrócili od uczestnictwa i służby z nim do członków nominalnego kościoła („a tak wstawszy Dawid odszedł; a Jonatan wszedł do miasta”). Wzniosła mowa tego figuralnego i pozafiguralnego pożegnania jest niewymownie wzruszająca. Gdy wyobrażamy sobie i uświadamiamy tę pozafiguralną scenę pożegnania, wzruszają się też nasze serca; bo, najdrożsi bracia świętego i królewskiego Kapłaństwa, czyż sami nie mieliśmy w czasach Parusii podobnych doświadczeń, w czasie i po opuszczeniu Babilonu, gdzie niektórzy z tych z którymi łączyły nas przyjazne stosunki – pozostawali, i czy nie smucili się wszyscy w chwili pożegnania, lecz my więcej niż oni? I czyż podobnie jak pozafiguralny Dawid nie opłakiwaliśmy ich z powodu klęski, jakiej doznali z rąk modernistów (1Sam. 31:1, 2; 2Sam. 1:17-27)? Pocieszaliśmy jednak nasze smutne serca nadzieją, że w Królestwie będzie błogosławione spotkanie, które się nigdy nie skończy.
(T.P. 1960, 51)

PYTANIA I ODPOWIEDZI

      Pytanie: Czy przez słowa „pijcie z tego wszyscy” rozumiemy, że wszyscy mają pić z tego kielicha, czy też, że członkowie Ciała Chrystusowego mają wypić wszystko z nalanego im kielicha?

      Odpowiedź: W Ew. Mat. 26:27 czytamy słowa Jezusa: „pijcie z tego wszyscy” (Diaglott). Tłumaczenie Revised Standard Version (najnowsze tłumaczenie angielskie – przyp. tłum.) podaje: „pijcie z niego, wszyscy”. Oba te tłumaczenia widocznie podają właściwą myśl, albowiem greckie słowo przetłumaczone na wszyscy (pantes) jest w deklinacji mianownikiem, a nie przedmiotem czasownika „pijcie”. Ew. Marka 14:23 popiera tę myśl mówiąc: „i pili z niego wszyscy”, lub „wszyscy z niego pili” (Diaglott). Tutaj słowo wszyscy w deklinacji jest znowu mianownikiem.

      Lecz myśl, że Małe Stadko wypija pełny kielich, jest także oparta na Piśmie Świętym. Podajemy lepsze tłumaczenie greckiego tekstu Ew. Łukasza 22:20 z komentarzami: „Ten kielich, który jest dla was nalewany [abyście pili], jest [reprezentuje] nowe przymierze przez moją krew” [ponieważ kielich symbolizuje pieczęć Nowego Przymierza]. Proszę zobaczyć
kol. 2
w związku z tym T.P. 1935, 58. Nota u dołu stronicy w angielskim przekładzie R.S.V. podaje bardzo dobre tłumaczenie a to jak następuje: „Ten kielich, który jest dla was nalewany jest nowym przymierzem we krwi mojej”. W powszechnym angielskim tłumaczeniu podobnie jak i w języku polskim jest podane: „Ten kielich jest nowy testament we krwi mojej, która się za was wylewa”. Słowo „wylewa” odnosi się tu do krwi, lecz podług tekstu greckiego odnosi się ono do słowa „kielich”, będącego w tym samym przypadku i rodzaju, a nie do słowa „krew”. A zatem nie o krwi lecz o kielichu jest tutaj mowa, że był on nalewany dla Kościoła, aby ten z niego pił. To, że kielich reprezentuje pieczęć Nowego Przymierza stało się dzięki zasłudze Jezusowej – dzięki Jego krwi. Przez wyrażenie „ten kielich, który jest dla was nalewany” [abyście pili] mamy rozumieć cierpienia Kościoła aż do śmierci, ponieważ kielich w symbolach biblijnych między innymi rzeczami przedstawia cierpienia ofiary za grzech (Ps. 23:5; 116:13; Mar 10:38, 39; Jan 18:11). Wszyscy członkowie Ciała Chrystusowego mieli wziąć udział w tym kielichu ze swą Głową, jako ofiarą za grzech i mieli pić pełny kielich – „dopełniać ostatków ucisków Chrystusowych” (Kol. 1:24).

poprzednia strona – następna strona