Teraźniejsza Prawda nr 194 – 1961 – str. 18
Aby cel ten został osiągnięty, musi się wpierw spełnić siedem poprzednich zamierzeń. Wszelkie braki ludzkości muszą być usunięte, jeśli człowiek ma dostąpić restytucji. Sprawiedliwi, tj. Kościół jako Królowie i Kapłani Tysiąclecia, obie klasy Godnych tj. Starożytni i Młodociani oraz Wielkie Grono jako Arystokracja i Lewici Tysiąclecia muszą być wywyższeni, tak aby Wybawicielom dane były środki do spełnienia dzieła wybawienia. Królestwo Szatana musi być obalone aby Królestwo Tysiąclecia miało wolną rękę w spełnieniu swego zadania zniesienia dzieła Szatana, zniszczenia jego wpływów i władzy. Sprawiedliwość musi być wymierzona, tak aby prawość zatriumfowała nad złem, zapobiegając tendencjom antyrestytucyjnym i wspomagając dzieło oraz skutki restytucji. Zło musi być ujarzmione aby nie przeszkadzało restytucji, a dobro rozpowszechnione aby mogła się ona szerzyć. Stworzone muszą być również warunki, w których by korzyść ze śmierci Chrystusa mogła być dostępna dla wszystkich, w przeciwnym bowiem razie restytucja wszystkich ludzi nie byłaby możliwa. A w końcu sposobność uzyskania zbawienia musi być dla wszystkich otwarta, tak aby wszyscy otrzymali możność restytucji. Widzimy więc, że siedem poprzednich zamierzeń stanowi nieodzowny warunek możliwości dostąpienia restytucji. Wzajemna zależność tych zamierzeń Tysiąclecia stanowi niezbity dowód ich prawdziwości, a szczególnie prawdziwości ósmego zamierzenia.
Słuszność naszych nadziei na restytucję wiąże się z oczywistością odnośnych cech Boskiego Planu. Jesteśmy sami dla siebie przykładem klątwy, będącej przeciwieństwem pierwotnej doskonałości. Biblia świadczy, że Adam był pierwotnie stworzony na obraz i podobieństwo Boże, a zgrzeszywszy utracił te cechy zarówno, dla siebie jak i dla swego potomstwa (Rzym. 5:12—19). Uczy ona również, że Jezus jako kompensatę za grzech i karę Adama, złożył z samego siebie Okup, aby ludzkość mogła dostąpić restytucji (1Tym. 2:4—6; Rzym. 5:15—19; Dz. 3:19—21). Jezus w drodze odkupienia przywrócił Adamowi i całej ludzkości byt doskonały na obraz i podobieństwo Boże, które dla siebie i swego rodu utracił Adam. Okup jest przeto jądrem całego zbawienia, zapłatą za pierwotne marnotrawstwo i gwarancją restytucji. „Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby zbawił to, co było zginęło” (Mat. 18:11). Obraz i podobieństwo Boże było właśnie tym co zginęło, co było zagubione i we właściwym czasie z pewnością spełni swą misję, przywracając chętnym i posłusznym ich pierwotną doskonałość (obraz Boży), jak i pierwotne władanie Rajem, oraz przywróconą ziemią (podobieństwo Boże).
Środkiem za pomocą którego Królestwo Boże dopełni swego dzieła restytucji, będzie poświęcenie przez Chrystusa swego życia i praw życiowych — poświęcenie lecz nie utrata — na rzecz Adama i jego rodu. Prawo do życia, czyli przywilej doskonałego bytu w zgodzie z Boskimi Prawami, oraz prawa życiowe, czyli
kol. 2
przywileje doskonałych warunków mieszkania, pożywienia, powietrza, wody, społeczności z Bogiem i ludźmi, panowania nad ziemią, powietrzem i stworzeniem, etc, które Chrystus poświęcił, były dokładnym równoważnikiem tych samych przywilejów utraconych przez Adama dla siebie i swego rodu. Dlatego poświęcenie ich przez Chrystusa na rzecz Adama i jego potomstwa zapewnia restytucję wszystkim chętnym i posłusznym członkom rasy ludzkiej. Prawo do życia i prawa życiowe Jezusa, przelane zostały obecnie na Kościół w tym celu, by mógł on łącznie z Nim poświęcić je w służbie Bożej a potem podobnie jak nasz Pan zostać uwielbionym w Boskiej naturze, i w wyniku tego razem z Panem w Tysiącleciu udzielać tych przywilejów wszystkim chętnym i posłusznym. Kościół tedy, jako powołany do współdziedzictwa z Chrystusem i jako Jego Oblubienica otrzyma zaszczyt współdziałania z Nim w obdarzaniu świata łaską restytucji.
RESTYTUCJA UZALEŻNIONA OD POSŁUSZEŃSTWA
Warunkami na zasadzie których restytucja tj. prawo do życia i ludzkie prawa życiowe zostaną zaofiarowane Adamowi i jego potomstwu są wiara i posłuszeństwo. Lecz nie ta wiara, którą posiada dziś Kościół, kierując się wiarą a nie widzeniem, ale wiara, która opiera się na sprawdzalnych dowodach. Również i posłuszeństwo przez które świat dostąpi restytucji, nie będzie tym samym posłuszeństwem, które dzisiaj jest właściwe Kościołowi. Doskonałe posłuszeństwo w naszych obecnych niedoskonałych warunkach jest nieosiągalne. Bóg przyjmuje łaskawie to posłuszeństwo, którym kieruje się Kościół, uzupełnione sprawiedliwością Chrystusa, jako posłuszeństwo doskonałe. Licząc się z ludzką słabością, Boski Pośrednik czyni obecnie pewne ustępstwa, ale w przyszłym Wieku będzie wymagał posłuszeństwa możliwie bliskiego doskonałości. W miarę stopniowej restytucji, wzrastać będzie także posłuszeństwo i to dopóty, dopóki nie osiągnie doskonałości w chwili, gdy takie doskonałe posłuszeństwo będzie od człowieka wymagane. Wraz z doskonałym posłuszeństwem zewnętrznym nastąpi doskonała restytucja zewnętrzna, a wraz z doskonałym wewnętrznym i zewnętrznym posłuszeństwem, nastąpi doskonała restytucja wewnętrzna i zewnętrzna. Zgodnie z powyższym, przyszły Wiek w przeciwieństwie do obecnego będącego dyspensacją wiary, będzie dyspensacją czynu, choć wiara oparta na widzeniu będzie wówczas również czynna.
Narzędziem, którego użyje Królestwo dla przeprowadzenia restytucji będzie Słowo Boże — Prawda Boska; i to nie tylko Prawda zawarta dziś w Biblii, lecz także i ta, która będzie treścią nowych objawień, jakie nastąpią w związku z zawarciem Nowego Przymierza. Słowo, tak wówczas jak i dziś, będzie duchem i życiem. Głosząc prawo do życia i związane z nim prawa życiowe, Słowo to będzie rzeczywiście liśćmi na drzewie żywota lecząc