Teraźniejsza Prawda nr 194 – 1961 – str. 14
w mieście Dawidowym” (Łuk. 2:10,11). Narodzenie Chrystusa przedstawione jest tutaj jako przynoszące radość wszystkim bez wyjątku ludziom, co ma się rozumieć w stosunku do wszystkich ludzi w tym życiu nie zachodzi. W innym ustępie Jezus Chrystus jest „tą prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat” (Jan 1:9). Jesteśmy więc wyraźnie pouczeni, że Bóg oświeci nas wszystkich, a przecież nie stało się tak w stosunku do każdego z nas w tym życiu. I dalej: „To dziecię położone jest na upadek i na powstanie wielu ich w Izraelu” (Łuk. 2:31-34). Tutaj o Izraelitach, którzy omylili się w stosunku do Chrystusa jest powiedziane, że działaniem Ducha Św. zostaną uleczeni z błędu; a i-to nie stało się jeszcze w tym życiu. I znowu: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Jan 1:29). Ustęp ten mówi o Chrystusie jako o tym, który zmaże grzech Adamowy i zniesie wyrok śmierci, ciążący, na rodzaju ludzkim. Chrystus jednak dotychczas tego nie uczynił, choć przez śmierć dostarczył zasługi.
W związku z tym przytoczymy cytat z Ew. Jan 3:16,17, który już raz nazwaliśmy Biblią w skorupie orzecha: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna Swego jednorodzonego dał, aby każdy kto weń wierzy nie zginął, ale miał żywot wieczny. Boć nie posłał Bóg Syna Swego na świat aby sądził [potępił – w ang. Biblii] świat, ale by świat był zbawiony [od wyroku Adamowego] przezeń”. Miłość Boża, śmierć Chrystusa i dzieło Ducha Św. wiodące ludzkość ku zbawieniu, są tutaj jasno wyrażone. Świat jak dotąd nie skorzystał jednak z tego dobrodziejstwa, W Ew. Jana 12:32,33 śmierć Chrystusa przedstawiona test jako chwalebne dzieło, wskutek którego Duch Św. natchnie ludzi miłością ku Niemu. „A jeśli będę podwyższony od ziemi, pociągnę wszystkich do siebie. (A mówił to, oznajmując jaką śmiercią miał umrzeć)”. Nie wszyscy jednak, w tym życiu zostali pociągnięci ku Niemu. Św. Paweł mówi nam wyraźnie w liście do Rzym. 5:18,19, że Chrystus umarł, aby wyzwolić ludzkość od potępienia, którego przyczyną był Adam oraz, że w wyniku wyzwolenie to nastąpi: „Przełóż tedy jako przez jednego [Adama] upadek [wyrok]) na wszystkich ludzi przyszła wina ku potępieniu; tak też przez jednego [Chrystusa] usprawiedliwienie na wszystkich ludzi przyjdzie [użyty w analogicznym wyrażeniu następnego wiersza czas przyszły wskazuje, że słowo „przyszedł” pisane w Biblii angielskiej kursywą, powinno być zastąpione wyrazem „przyjdzie” z uwagi na to, że wyrazy pisane kursywą zarówno w tym jak i w innych ustępach Biblii angielskiej, nie znajdują się w oryginalnym greckim tekście] ku [w celu] usprawiedliwieniu żywota; bo jako przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wiele się ich stało grzesznymi [przez dziedzictwo], tak przez posłuszeństwo jednego człowieka wiele się ich stanie sprawiedliwymi [uwolnionymi od grzechu Adamowego]”. Jest oczywiste, że tak się ze wszystkimi nie stało. Również w 1Tym. 2:4-6 Ap. Paweł wyraźnie podkreśla,
kol. 2
że Miłość Boża, śmierć Chrystusa i działanie Ducha Św. są skierowane ku zbawieniu wszystkich ludzi: „Bóg chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni [nie wiecznie, lecz od grzechu i potępienia Adamowego; potwierdza to Miłość Bożą względem wszystkich] i ku znajomości prawdy przyszli [wskazuje to na działanie Ducha Św. względem wszystkich]. Boć jeden jest Bóg, jeden także pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, który dał samego Siebie na Okup za wszystkich [to stwierdza, że Chrystus umarł za wszystkich], co jest świadectwem [działaniem Ducha Św.] czasów jego [w greckim użyto tu liczby mnogiej; przez „czasy” czy też „pory” rozumie się Wiek Ewangelii i Tysiąclecie jako okresy, w których dane będzie świadectwo]”.
W 1Tym. 4:10 Bóg nazwany jest Zbawicielem wszystkich ludzi, a w szczególności wierzących: „Nadzieję mamy w Bogu żywym, który jest zbawicielem wszystkich ludzi, a najwięcej wiernych”. Zgodnie z tym i z innymi ustępami Pisma, klasa wiernych dostąpiła szczególnego zbawienia, zaś wszyscy inni – zbawienia od Adamowego grzechu i potępienia. To samo znajdziemy w liście do Tytusa 2:11: „Albowiem okazała się łaska [miłość] Boża zbawienna wszystkim ludziom”; zbawienna w Boskim podarowaniu Jezusa na zbawienie człowieka. Że Jezus umarł za wszystkich, jasno uczy tego wyjątek z listu do Żydów 2:9, gdzie Jezus przedstawiony jest jako doskonała istota na podobieństwo doskonałości Adamowej, „aby z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował”. W 1Jana 2:2 jest wyraźnie powiedziane, że Chrystus stał się wypełnieniem Sprawiedliwości Bożej zarówno wobec Kościoła jak i wobec świata: „A on jest ubłaganiem za grzechy nasze [Kościoła] a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata”. Wezwanie ludzkości ku zbawieniu przez Ducha Św. jest potwierdzone w Obj. 22:17. „A duch i oblubienica mówią: Przyjdź, A kto słyszy niech rzecze: Przyjdź! A kto pragnie niech przyjdzie, a kto chce niech bierze wodę żywota darmo”.
Powyższe ustępy jasno pouczają o: (1) Miłości Bożej ku zbawieniu wszystkich ludzi, (2) śmierci Chrystusa. ku zbawieniu wszystkich ludzi, (3) działaniu Ducha Św. ku zbawieniu wszystkich ludzi. Są to niektóre najważniejsze Pisma Nowego Testamentu traktujące o tej sprawie. Jednak i wiele Pism Starego Testamentu zajmuje się tym samym przedmiotem. Podamy niektóre z nich bez komentarzy: 1Moj. 12:3; 18:18; 22:18; Psalm 2:8; 22:28-30; 86:9; 98:2,3; Izaj. 2:2; 11:9; 25:6; 29:18; 24; 35:5,6,10; 40:5; 45:22,23; 52:10; Jer. 31:34; Abd. 21 itd. Nasi drodzy czytelnicy dobrze uczynią, gdy sami zajrzą do tych ustępów i zapoznają się z przedmiotem na podstawie własnych badań. My uważamy, że sprawy te są na zasadzie Pisma Św. całkowicie i wystarczająco udowodnione.
Lecz doświadczenie wskazuje, że nie wszyscy ludzie mieli w tym życiu sposobność korzystania z trzech wielkich łask. Większość ludzi