Ucisku, który rozpoczął się w 1914 roku. W ten sposób w Piramidzie pokazany jest powrót Chrystusa w sądzie.

      Pan i tysiące jego świętych byli tu przed 1914 rokiem, by wykonać sąd. Ucisk świata wzmaga się od 1914 roku. Jesteśmy świadkami kultury globalnej pogrążającej się w upadku, jak za dni Sodomy i Gomory.

Siódmy od Adama

      Jakie jest znaczenie tego, że Enoch był „siódmy od Adama”?

      Jest siedem okresów Kościoła w Wieku Ewangelii. Enoch był siódmy od pierwszego Adama, a Laodycejski okres Kościoła jest siódmym okresem od Drugiego Adama w pierwszym przyjściu Jezusa.

      „Oto tajemnicę wam powiadam: nie wszyscyć zaśniemy, ale wszyscy przemienieni będziemy” (1 Kor. 15:51). Tak samo jak Enoch został przeniesiony, aby nie doświadczył snu śmierci, Kościół Laodycejski od 1878 roku aż do czasu gdy został uwielbiony ostatni członek, był przemieniany, przenoszony, tak, by nie doświadczył snu śmierci.

      Ta zależność Melchizedeka i Enocha przykuwa uwagę. Wierzymy, iż przestudiowanie jej jest błogosławieństwem dla naszych Czytelników.

PYTANIA BIBLIJNE

POŚWIĘCENIE „DO ŻYCIA”

      Pytanie: Czy jest jakaś różnica pomiędzy poświęceniem się przed i poświęceniem się po otwarciu Gościńca Świątobliwości (Izaj. 35:8)?

      Odpowiedź: Tak dalece jak to dotyczy poświęcenia się, jeśli ono jest prawdziwe, nie ma różnicy. Jak jest zaznaczone w P’55, s. 41, 42 ( Ter. Pr. ‘71, 57, 58), gdzie temat ten jest omawiany bardzo szczegółowo, „Jedynym rodzajem poświęcenia, jakie kiedykolwiek było lub będzie przyjmowane przez Boga, jest kładzenie lub poddawanie własnej woli bez ociągania się i przyjmowanie Boskiej woli jako własnej we wszystkim, w tym samym duchu, w którym Jezus się poświęcił (Ps. 40:9; Żyd. 10:7)” (s. 41, kol. 1, par. 5, ten cytat; Ter. Pr. ‘71, 57, kol. 2, par.2).

      Nie ma różnicy w rodzaju poświęcenia; ono zawsze musi, zarówno przed, jak i po otwarciu Gościńca, być poświęceniem do czynienia Boskiej woli. Ono musi zawsze być wyrzeczeniem się swojej własnej woli i przyjęciem woli Bożej.

      Jak pokazuje brat Russell, „Poświęcenie zawsze musi być dobrowolnym przedstawieniem swoich zdolności, możliwości, i dlatego ono jest przedstawione w niektórych ofiarach po Dniu Pojednania” (3Moj. 1:3; 2:1; 3:1). Ofiary składane przez kogokolwiek z ludu po ofiarach Dnia Pojednania, były składane dobrowolnie.

      „Biorąc pod uwagę fakt, iż wysokie powołanie jest zamknięte (…) jaką różnicę powodowałoby to w odniesieniu do poświęcenia? Odpowiadamy, iż to nie powinno powodować żadnej różnicy: poświęcenie tak czy owak jest jedynym rozsądnym, właściwym postępowaniem dla ludu Pańskiego; od tych, którzy będą żyć i cieszyć się błogosławieństwami Wieku Tysiąclecia będzie wymagane pełne poświęcenie – nie mniej.”

      „Od świata Bóg będzie wymagał zupełnego poświęcenia się w czynieniu Jego woli. Musi ono obejmować ich całą jaźń, ich wolę i ciało – ich posłuszeństwo z całego serca, całkowitą lojalność” (T. 94, Cienie Przybytku, wyd. 1992, str. 94, 95, par. 3, 95; F 185, par. 3; Z 5949, kol. 2, par. 1).

      Takie oddanie całego siebie Panu w poświęceniu przez restytucjonistów jest zobrazowane w Egipcjanach sprzedających swe majętności, a nawet samych siebie Józefowi (1Moj. 47:13-19). Pełne i bez zastrzeżeń poświęcenie będzie wymagane od wszystkich, którzy będą się cieszyć łaską Boga w restytucji, tak samo, jak ono jest niezbędne do posiadania łaski Bożej teraz – „Synu mój! daj mi serce twoje (…)” (Przyp. 23:26).

      Brat Johnson oznajmia: „Chociaż [Jezus] będzie wymagał zewnętrznego posłuszeństwa dla zarządzeń Królestwa i karał za każde rozmyślne lekceważenie i nieposłuszeństwo, On sprawę poświęcenia czyni sprawą wolnej woli” (Epifaniczny tom 12, s. 258).