Teraźniejsza Prawda nr 472 – 2000 – str. 75

i Rzymu byli najdostojniejsi. Pierwsi dwaj wypadli z walki, lecz spory pomiędzy Konstantynopolem a Rzymem trwały przez wiele stuleci. Rozwiązał je dopiero podział Kościoła: Wschodni, czyli Grecki Kościół przyjął Patriarchę Konstantynopola za swoją głowę; a Zachodni, czyli Papieski Kościół uznał Biskupa Rzymu za „papę” czyli papieża.

      Wielu prawdziwych naśladowców Mistrza w kościołach potępiało te próby nieposłuszeństwa wobec bezpośredniego nakazu Jezusa: „nikogo nie zówcie ojcem waszym na ziemi” (Mat. 23:9). Oczywiście otrzymali obiecane prześladowania (2Tym. 3:10-13). Zbór w Pergamonie otrzymuje pochwałę od naszego Pana pod symbolem „Antypasa”, wiernego męczennika. W grece anti oznacza przeciw, a pas, czy też pappas znaczy ojciec. W tym okresie rozwoju Kościoła ci, którzy zabiegali o popularność, otrzymali wynagrodzenie od kościoła nominalnego, natomiast obietnica dla zwycięzców z prawdziwego Kościoła mówi o przyjemnościach i zaszczytach, które będą wieczne.

4. TIATYRA (2:18) [LATA 799-1309]

      Tiatyra oznacza słodka woń ofiary. Był to okres papieskich prześladowań. Nieskalany Kościół znosił trudy pobytu na puszczy, podczas gdy Kościół odstępczy zasiadał na tronie swojego królewskiego kochanka (władzy świeckiej). Posłannictwo jest wysłane przez Tego, „który ma oczy swoje jako płomień ognia”, aby czuwać nad swoimi wiernymi, gdy wędrowali przez ciemne doliny lub ukrywali się w ciemniejszych jaskiniach ziemi; a stopy z błyszczącej polerowanej miedzi (porównaj Obj. 1:14, 15), by iść przy ich boku, gdy przemierzali urwiste góry lub wędrowali utrudzeni poranionymi stopami, szukając miejsca, gdzie mogliby zasadzić nasiona Prawdy.

      Posłannictwo zawiera aluzję do wiernego, starodawnego proroka Eliasza, który ratując życie uciekał na puszczę przed gniewem bałwochwalczej Jezabeli, żony Achaba, króla Izraela (1Król. 16:28-33). Jezabela była obrończynią kapłanów Baala (1Król. 19:1, 2; 18:40). Chociaż to jej mąż był królem, ona sprawowała jego władzę dla swoich własnych celów. Tak odstępczy kościół przez władze świeckie wykonywał swoją kościelną pracę.

      Trzy i pól letnia susza była oczywiście typem „tego czasu, czasów i połowy czasu” – 1260 lat (1 dzień=1 rok) – duchowego głodu, „nie głodu chleba, ani pragnienia wody, ale słuchania słów PAŃSKICH” (Amos 8:11; Obj. 12:14).

5. SARDES (3:1) [LATA 1309-1479]

      Sardes oznacza to, co pozostaje, jak gdyby wskazywało na bezużyteczną resztkę, coś z czego uszło życie lub zalety.

      Nominalny Kościół w tym okresie stwarzał pozory, że jest tym, czym w istocie nie był, posiadał kształt pobożności bez jej mocy. A zatem Sardes było tym co pozostało, „resztkami” prawdziwego Kościoła, który do tego czasu został wypędzony na puszczę. Prześladowania zawsze rozwijały energię Kościoła. Kiedy prześladowania zaczęły słabnąć, gorliwość Sardesu stygła.

      Posłannictwo do Kościoła Sardyjskiego jest strasznym ostrzeżeniem od Tego, który udziela siedmiu nauk (duchów) Bożych przez siedem gwiazd (nauczycieli będących członkami gwiezdnymi) (porównaj Obj. 1:12, 13, 16, 20).

      Po potępieniu wersetów 1 i 2 następuje groźba „przyjścia”. Nie odnosi się ona do Wtórego Przyjścia, chociaż stwierdzenie ,jako złodziej” mogłoby tak sugerować. Jezus w tym punkcie raczej grozi odstępczemu systemowi wrogim posunięciem. Działalność przeciw temu systemowi rozpoczęła się w okresie Sardyjskim od reform prowadzonych przez jednostki, po czym w okresie Filadelfijskim nastąpiła reformacja przez grupy lub sekty.

      Nie będąc kościołem skłonnym do „czuwania” system, do którego zostały skierowane te słowa, był zaskoczony. Praca reformatorska rozpoczęta w tym okresie doprowadziła do sparaliżowania zarówno władzy, jak i doktryn papiestwa.

      Po szczegóły na temat Obj. 3:1-3 odsyłamy do: E tomu 9, str. 332, par. 1 do str. 333; E tom 15, str. 630 (11 wierszy od dołu), str. 664, par. 1 do str. 665; na temat okresu Sardyjskiego w ogólności zobacz Z 4870 (całość); E tom 8, str. 627 (22).

6. FILADELFIA (3:7) [LATA 1479-1874]

      Filadelfia znaczy miłość braterska. Ten okres historii Kościoła rozpoczął się wraz z Reformacją. Istnieje znaczne podobieństwo pomiędzy dziełem rozpoczętym w Dzień Pięćdziesiątnicy a pracą Lutra i pozostałych reformatorów. W pewnym sensie Reformacja była początkiem nowej ery, za świtaniem światła w miejscu, gdzie wszystko było ciemnością, oddzieleniem prawdy od fałszu oraz nowym początkiem na drodze Prawdy. Bez wątpienia Szatan wytężał wszystkie swoje siły, aby zamknąć drzwi wówczas otworzone, lecz Ten, który trzymał klucz Dawida powiedział, iż drzwi pozostaną otwarte (porównaj Obj. 1:18).